Γράμμα από τη γειτονιά μου

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Ζω σε μια όμορφη γειτονιά της Αθήνας, 200 μέτρα από την Ομόνοια, περίπου ένα χιλιόμετρο από την πλατεία Συντάγματος, όπου και το κτίριο του Κοινοβουλίου των Ελλήνων.

Η γειτονιά μου είναι όμορφη. Θαρρείς και κάποιο αόρατο χέρι την έκλεισε σε μια κάψουλα του χρόνου. Έχει μονοκατοικίες, έχει πεζόδρομους, έχει μικρά πάρκα σκορπισμένα εδώ κι εκεί. Έχει και πολλές αρχαιότητες, με πιο γνωστή το "Δημόσιο Σήμα", το χώρο ταφής των επιφανών Αθηναίων. Από τη γειτονιά μου μπορείς μέσα

σε 20 λεπτά να φτάσεις περπατώντας στην Ακρόπολη, ακολουθώντας τον πιο μεγάλο, όπως λένε, πεζόδρομο της Ευρώπης, που ξεκινάει από το Γκάζι και φτάνει μέχρι τις στήλες του Ολυμπίου Διός.

Η γειτονιά μου είναι πολύχρωμη και πολυεθνική. Σε αυτή ζουν και εργάζονται άνθρωποι από πολλά μέρη του κόσμου. Μας πήρε λίγα χρόνια να μάθουμε ο ένας τον άλλον, μα προβλήματα μεταξύ μας δεν έχουμε. Η απόδειξη γι' αυτό είναι ότι στη γειτονιά μου υπάρχουν ευκτήριοι οίκοι για περισσότερες από 100 διαφορετικές θρησκείες, όπου ο καθένας μπορεί ανεμπόδιστα να ασκήσει τα λατρευτικά του καθήκοντα.

Στη γειτονιά μου υπάρχουν καταστήματα, μικρά και μεγάλα, όπου ο καθένας μπορεί σε φθηνές τιμές να προμηθευτεί τρόφιμα και μπαχαρικά, ηλεκτρικές μικροσυσκευές, ταξιδιωτικά είδη, εξωτικά υφάσματα και φτηνά ρούχα. Με δυο λόγια είμαστε μια συνηθισμένη γειτονιά μιας μεγαλούπολης, η πληθυσμιακή σύνθεση της οποίας άλλαξε δραματικά τις τελευταίες δύο και πλέον δεκαετίες.

Διαβάζοντας κανείς αυτές τις γραμμές, θα νόμιζε κανείς πως πρόκειται για μελό περιγραφή μιας ασπρόμαυρης ταινίας του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, όπου στο τέλος νικάει το Καλό και όλοι ζουν καλά, κι εμείς οι θεατές καλύτερα. Φευ, δεν είναι έτσι. Απέχει πολύ η ζωή στη γειτονιά μας από την ειδυλλιακή εικόνα μιας τέτοιας ταινίας.

Εξαιτίας της παντελούς απουσίας οργανωμένης πολιτικής ως προς τη διαχείριση των προβλημάτων του αστικού ιστού της πόλης, την επί χρόνια άσκηση μιας πολιτικής που περιοριζόταν στην τοποθέτηση κιγκλιδωμάτων στα ρείθρα των πεζοδρομίων, στα "μπαλώματ α" του καταστρώματος των οδών, στη κατασκευή "αναιμικών" πάρκων και πάσης φύσεως άλλων "έργων βιτρίνας", αλλά και στην πλημμελή αστυνόμευση, την "μετακόμιση" των παλαιών κατοίκων σε άλλες περιοχές της Αττικής, στις αλλεπάλληλες διαδηλώσεις, κυρίως όμως στην καταστροφή του κέντρου της πόλης το Δεκέμβριο του 2008, ημερομηνία - σταθμό, γιατί από τότε μας πήρε η κάτω βόλτα.

Μεγάλο μέρος του πληθυσμού της περιοχής, μετακόμισε εσπευσμένα. Οι Έλληνες για άλλες περιοχές της Αττικής, οι ξένοι είτε σε άλλες περιοχές της χώρας, είτε σε άλλες χώρες (την πατρίδα τους ή σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη). Αυτό δημιούργησε συνθήκες ερημοποίησης της γειτονιάς. Εκατοντάδες τα ξενοίκιαστα διαμερίσματα και μαγαζιά. Ελάχιστες οι παιδικές φωνές στα πάρκα. Τα ξενοδοχεία της περιοχής κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Το ίδιο ισχύει και για τις ελάχιστες πια βιοτεχνίες και μανιφακτούρες που απέμειναν στην περιοχή. Και όπου δεν υπάρχει εμπόριο, δεν υπάρχει οικονομική και κοινωνική ζωή.

Η ερημοποίηση της περιοχής έφερε τη γκετοποίηση ορισμένων περιοχών μέσα στη γειτονιά μας. Η εγκατάσταση σε αυτές τις περιοχές συμμοριών διακίνησης ναρκωτικών, η προσέλκυση ναρκοτουριστών όχι μόνο από άλλες περιοχές της πόλης ή της χώρας, αλλά και απο άλλες χώρες, η δημιουργία "υπαίρθιων αποικιών" τοξικοεξαρτημένων και η συνακόλουθη "χαμηλή εγκληματικότητα", όπως είναι κλοπές, ληστείες, σπάσιμο αυτοκινήτων, πορνεία κλπ.

Δημιούργησαν μια κατάσταση όπου η καθημερινότητα των κατοίκων που επιμένουν να ζουν σε αυτή τη γειτονιά, να υπερασπίζονται το δικαίωμα τους για επιλογή του τόπου κατοικίας, την περιουσία τους και τη ζωή τους, να έχει γίνει ανυπόφορη. Και όπως πάντα, έτσι και τώρα "ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται". Γέμισε η γειτονιά μας αυτόκλητους "σωτήρες", "ελεγκτές της καθαρότητας του αίματος" και άλλα φρικώδη και απάνθρωπα. Γιατί απ' όπου απουσιάζει η δημοκρατικά οργανωμένη πολιτεία με τους θεσμούς της, είναι φυσικό, το "ζωτικό χώρο" που μένει κενός, να το καλύψουν τα υποπροϊόντα ή, αν θέλετε, τα απορρίματα της κοινωνίας και της πολιτικής. Οι κάτοικοι, λοιπόν, της περιοχής, ζουν μέσα στο φόβο. Στο φόβο που προκαλεί το οργανωμένο έγκλημα και στο φόβο που προκαλεί η απουσία της αστυνομίας και η παρουσία της "πολιτοφυλακής των καθαρών".

Μέχρι στιγμής, και ενώ η κατάσταση είναι γνωστή σε όλους, όσους εκ των νόμων και του Συντάγματος έχουν τις αρμοδιότητες, με το πρόβλημα ασχολείται μόνο ο Δήμος Αθηναίων, οι υπηρεσίες καθαριότητας, φωτισμού και πρασίνου και πάρκων, αποτελούν τη μοναδική χαραμάδα ελπίδας. Πολύ φοβάμαι όμως ότι δεν αρκούν.

Η κατάσταση στη γειτονιά έχει φτάσει στο απροχώρητο. Κι έχει φτάσει με ευθύνη των πολιτικών κομμάτων που αρνούνται να καθίσουν σε ένα τραπέζι, να συζητήσουν και να αποφασίσουν πέντε - δέκα μέτρα. Τα πράγματα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που αρκεί μια μικρή σπίθα για να γίνει η έκρηξη και να ξεσπάσει μια πρωτόγνωρη κοινωνική πυρκαγιά. Ο διαθέσιμος χρόνος είναι ελάχιστος. Με την εκπνοή του, η κατάσταση θα γίνει μη αναστρέψιμη και τότε όλοι οι υπεύθυνοι, ως συνήθως, να κλαίνε πάνω από την κατσαρόλα με το καμένο γάλα.

Υ.Γ. Για την ιστορία και μόνο αναφέρω πως τη γειτονιά μου τη λένε "Μεταξουργείο". Ο αναγνώστης όμως μπορεί να βάλει το όνομα όποιας γειτονιάς του κέντρου της πόλης.