Φιλο-ευρωπαϊκή νωχελικότητα

του Γιάννη Λαυράνου

Η διαλλακτικότητα των εταίρων μας σε φραστικό επίπεδο μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα, εξαφανίστηκε μετά την συγκρότηση τηςτριμερούς κυβέρνησης κι ενώ όλο και περισσότεροι (βλ Πωλ Κρούγκμαν) θεωρούν απίθανο η χώρα να καταφέρει να συμμαζέψει τα δημοσιονομικά της μεγέθη.

Ας αφήσουμε στην άκρη τα πρώτα κακά δείγματα γραφής και τα φάλτσα μιας κυβέρνησης (κατά τ' άλλα ευρείας στήριξης), που δείχνει από τα πρώτα της βήματα να παραπατά. Τι κι αν μεσολάβησαν τόσα γεγονότα από τον

περασμένο Μάρτιο. Τι κι αν ανέλαβε ο Παπαδήμος. Τι κι αν σχηματίστηκε μια «φιλοευρωπαϊκή» κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Ιουνίου, ή τουλάχιστον αρεστή στους δανειστές μας. Τι κι αν στη Γαλλία έφυγε ο νεοφιλελεύθερος φίλος της Μέρκελ Σαρκοζί και εξελέγη ο σοσιαλδημοκράτης φίλος της Ελλάδας Ολάντ.

Οι εταίροι μας επαναλαμβάνουν μονότονα ότι πρέπει να υλοποιήσουμε τις μνημονιακές υποσχέσεις μας. Όχι μόνο ο Σόιμπλε και ο Ρομπάι, αλλά και το Παρίσι. Και η επιμονή τους έχει σχέση με τις μεταρρυθμιστικές υποχρεώσεις, οι οποίες εξ αρχής έμειναν στο συρτάρι για χάρη κάθε είδους εισπρακτικών, φορομπηχτικών και άλλων υφεσιακών μέτρων, τα οποία δεν απέδωσαν.

Η διαλλακτικότητα των εταίρων μας σε φραστικό επίπεδο μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα, εξαφανίστηκε μετά την συγκρότηση της τριμερούς κυβέρνησης κι ενώ όλο και περισσότεροι (βλ Πωλ Κρούγκμαν) θεωρούν απίθανο η χώρα να καταφέρει να συμμαζέψει τα δημοσιονομικά της μεγέθη.

Την ίδια ώρα, μας έχει «πάρει η μπάλα» των εσωτερικών ζητημάτων και εξελισσόμαστε σε παρατηρητές όσων συμβαίνουν εκτός των συνόρων μας. Έχουμε χάσει την επαφή με τις εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είμαστε παρόντες στην κρισιμότερη ίσως Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ αποκομμένοι από συμμαχίες και μέτωπα χωρών, χωρίς να μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις διαπραγματεύσεις για συμβιβαστική λύση και χωρίς να είμαστε σε θέση να συνεισφέρουμε στην διαμόρφωσή της, παρότι η μοίρα μας εξαρτάται από αυτή.

Ο πιθανός εκτροχιασμός του τραίνου της Ευρώπης ίσως προλάβει τις σχεδιαζόμενες πολιτικές για την Ελλάδα ( βλ. Μνημόνιο 3). Ωστόσο σε ένα καταρρέον ευρωσύστημα, είναι σοβαρό το έλλειμμα διαπραγματευτικής ικανότητας κι ενώ θεωρητικά αρχίζει μια προσπάθεια ή έστω υπάρχει η διάθεση αναδιαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου. Όμως, η στάση που δείχνει κατ' αρχάς η νέα κυβέρνηση δεν προκαλεί αισιοδοξία ότι θα έχει μια σθεναρής στάση απέναντι στους δανειστές.

Η παρουσίαση της παράτασης αποπληρωμής του χρέους ως «αποτέλεσμα επιτυχούς διαπραγμάτευσης» δεν θα πείσει όσο κι αν παρουσιαστεί ως επιτυχία. Και η οποία πάντως, θα σημάνει την επιμήκυνση του διαστήματος ισχύος των μέτρων που γκρεμίζουν τα εισοδήματα, διαλύουν το κοινωνικό κράτος και αντί για προοπτικές ανάκαμψης μας κρατούν στην πρώτη θέση των υποψήφιων χωρών προς αποχώρηση από το ευρώ.