Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στη Θεσ/νίκη

Λένε πως πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα, κρύβεται μία σπουδαία γυναίκα. Η Καρολάιν Κάσαντι βρισκόταν πίσω από …δύο άνδρες. Σύζυγος του ειδώλου της γενιάς των «μπίτνικς» Νιλ Κάσαντι και μούσα-ερωμένη του «μυθικού» επί μισό και πλέον αιώνα Τζάκ Κέρουακ.

Ο Κάσαντι -ο εμπνευστής του μετέπειτα συνθήματος των Χίπις «ζήσε γρήγορα-πέθανε νέος», πέθανε νέος… .Ο Τζάκ Κέρουακ, επίσης. Αλλά το «μυθικό» κείμενό του «Στον δρόμο» (1957), ένα από τα σημαντικότερα και καθοριστικότερα για τη λογοτεχνία, αλλά και τη ζωή γενικότερα βιβλία του 20ου αιώνα, εξακολουθεί να πουλάει «τρελά» και να διαβάζεται από

εκατοντάδες χιλιάδες νέους ή αναπολούντες την «ασύδοτη νιότη» της εποχής, ανά τον κόσμο. Και η Καρολάιν, 89 χρονών σήμερα, μετοίκησε και ζει στην Αγγλία εξακολουθώντας, 50 και πλέον χρόνια μετά, να πολιορκείται από δημοσιογράφους, σκηνοθέτες, όψιμους και παλιούς θαυμαστές της γενιάς των «μπίτνικς» και του θρύλου γύρω από τους «γενάρχες» της.

«Love Always, Carolyn» είναι ο τίτλος ενός ντοκιμαντέρ που προβάλλεται αύριο (Κυριακή 11 Μαρτίου) στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ (εντάσσεται στην ενότητα προβολών «Πορτρέτα: Ανθρώπινες διαδρομές»).

«Love Always, Carolyn» υπέγραφε το 1963 την επιστολή της προς τον «δικό της» Νιλ Κάσαντι, που βρισκόταν στη φυλακή για πώληση μαριχουάνας, κι είναι αυτή η αφιέρωση που έδωσε τον τίτλο στην ταινία διάρκειας 70 λεπτών, που κινηματογράφησαν δύο νεαρές Σουηδέζες σκηνοθέτιδες και προβάλλεται σε πανελλήνια πρώτη, αύριο, στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.

«Θέλαμε να δώσουμε φωνή σε μια γυναίκα, την Κάρολιν Κάσαντι, και τη δική της προσωπική μαρτυρία από τη ζωή της με τον Νιλ Κάσαντι, τον άνθρωπο που άθελά του έγινε ο ήρωας των μπίτνικς (...). Μέσα από την ιστορία της μαθαίνουμε τις παράπλευρες απώλειες της "κατασκευής" ηρώων από τη βιομηχανία του θεάματος, αλλά και τη φευγαλέα όψη της δόξας» αναφέρουν οι Σουηδέζες σκηνοθέτιδες Malin Korkeasalo και Maria Ramstrοm.

«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό» γράφει ο «μπιτ» Τζάκ Κέρουακ στην εισαγωγή του «Στον δρόμο» (1957).

Το κείμενο «Στον δρόμο» γράφτηκε σε τρεις μόνον εβδομάδες, χωρίς κόμματα και χωρίς παραγράφους, στη γραφομηχανή της οικίας Κάσαντι, προσωπικού φίλου και συνοδοιπόρου του Κέρουακ, τον οποίο στο βιβλίο αναφέρει με το ψευδώνυμο «Ντιν Μοριάρτι».

Αυτόν τον … «Μοριάρτι» αναζητούσαν πάντα τα ΜΜΕ, οι φωτογράφοι, οι δημοσιογράφοι, οι σκηνοθέτες, οι μουσικοί, οι μελετητές και αναπαραγωγοί ενός μύθου τον οποίο η Καρολάιν επιχειρεί μεν να αποδομήσει μιλώντας για τον «απλό, καθημερινό οικο