Επαναδιαπραγμάτευση όχι (κυρίως) του μνημονίου, αλλά της επόμενης μέρας του

Του Γιάννη Παπαγεωργίου

Τρία χρόνια μετά το «Βατερλώ του Καστελόριζου», η Ελλάδα φαίνεται πλέον να ακολουθεί το δρόμο που όρισε η επιλογή εκείνη. Αν ήταν αναπόφευκτη, εσκεμμένη ή μη θα το δείξει η ιστορία.

Σήμερα, αυτό που οι προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης -αλλά ακόμα και ο τρόπος που τις αντέκρουσε η αντιπολίτευση- υποδεικνύουν είναι ότι η Ελλάδα δείχνει βήματα προσαρμογής στα νέα ευρωπαϊκά δεδομένα. Τουλάχιστον σε επίπεδο προθέσεων. Ο υπουργός Οικονομικών, όχι μόνο είναι άνθρωπος που γνωρίζει τις «ευρωδιεργασίες», αλλά κυρίως γνωρίζει πότε, πώς και τί μπορεί να διεκδικήσει προς όφελος της χώρας. Είναι πλέον ώρα να το κάνει. Προφανώς, από κοινού με τον πρωθυπουργό -αλλά και τους αρχηγούς που στηρίζουν την Κυβέρνηση- έχουν την ευθύνη να οδηγήσουν την Ελλάδα στην καλύτερη δυνατή θέση εκκίνησης της «νέας Ευρώπης» που αρχίζει να διαφαίνεται. Να το καταγράψω σαφέστερα: Οι εθνικές παραχωρήσεις του παρόντος οφείλουν να οδηγήσουν στην εθνική ευημερία του μέλλοντος. Εθνική, όχι μόνο οικονομική.

Είναι προφανές ότι σε επίπεδο «ευρωαποφάσεων» οι χώρες της ΕΖ, αλλά και της ΕΕ, οδηγούνται σταδιακά σε μία νέα πολιτική πραγματικότητα. Στο δρόμο προς αυτή, η Ελλάδα έχει να παρουσιάσει «35 συνεχόμενα έτη ελλείμματος 3-5%», όπως επεσήμανε ο κ. Στουρνάρας. Ευθύνες για την κατάντια μας προφανώς πρέπει να αποδοθούν - κάποιες βέβαια θα πρέπει να τις αποδώσει ο... Άγιος Πέτρος. Αλλά το κρίσιμο διακύβευμα αυτή τη στιγμή είναι ΕΝΑ και ΣΑΦΕΣ: Οι παραχωρήσεις, οι φθηνές πωλήσεις δημόσιας περιουσίας, η επώδυνη φυγή προς τα εμπρός που ουσιαστικά ευαγγελίστηκε η νέα Κυβέρνηση στη Βουλή οφείλουν να τοποθετήσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα την Ελλάδα σε θέση αξιόπιστου BRIC από θέση... διεφθαρμένου PIG. Και σε πολιτικό και σε οικονομικό επίπεδο.

Δυστυχώς μεν, αλλά αυτή είναι η κρίσιμη διαπραγμάτευση που καλούμαστε να δώσουμε τους προσεχείς μήνες στην Ευρώπη. Κι αυτή η διαπραγματευτική μάχη είναι εξαιρετικά κρίσιμη για να χαθεί.
Το μνημόνιο προφανώς και είναι (κακοσχεδιασμένο) αποτέλεσμα και όχι αιτία της κρίσης. Ένα αποτέλεσμα όμως που εύκολα ή δύσκολα θα ξεπεράσει η χώρα. Η μάχη για την επόμενη μέρα του μνημονίου είναι ωστόσο καθοριστική. Από αυτές που δύσκολα ξεπερνά ένα έθνος αν δεν τις κερδίσει. Πόσο μάλλον ένα έθνος υπό διαρκώς αυξανόμενη ποσοτική και ποιοτική φθορά και... διαφθορά.