Εναλλακτικές θεραπείες, η άλλη προσέγγιση της υγείας

Μπήκαν αργά στην Ελλάδα, αλλά βρήκαν ένθερμους υποστηριχτές. Ομοιοπαθητική, βελονισμός, φυσιοπαθητική, οστεοπαθητική, ρεφλεξολογία, ιριδολογία, ανθοθεραπεία και πολλές άλλες εναλλακτικές θεραπείες δίνουν μία ηπιότερη ιατρική απάντηση στην αντιμετώπιση πολλών ασθενειών υπηρετώντας μία διαφορετική φιλοσοφία προσέγγισης της υγείας. Είναι η αποκαλούμενη ολιστική ή εναλλακτική ιατρική, η οποία αντιμετωπίζει τον ασθενή ολοκληρωμένα ως σώμα, ψυχή και πνεύμα, το οποίο εκφράζεται μέσω της ασθένειας, με αποτέλεσμα η θεραπεία να εστιάζεται στην ίαση του ανθρώπου συνολικά και όχι της ασθένειας μόνο αυτής καθ’ αυτής.

    Η ομοιοπαθητική είναι η πιο ευρύτερα διαδεδομένη μέθοδος θεραπείας. Θεωρείται φυσική, ήπια και χωρίς παρενέργειες καθώς μέσω της ενδυνάμωσης του οργανισμού ενεργοποιεί το αμυντικό σύστημα, αποκαθιστώντας οξείες ή χρόνιες παθήσεις. Βασικό προσόν της είναι η χρήση φαρμάκων φυτικής, ζωικής ή ορυκτής προέλευσης, τα οποία παράγονται φυσικά και δεν έχουν καμία σχέση με τα χημικά σκευάσματα. Φάρμακα στα οποία αποκλείεται οποιασδήποτε μορφής παρενέργεια, χωρίς καμία πιθανότητα τοξικής δράσης στον οργανισμό, γι αυτό και μπορούν να χρησιμοποιηθούν άφοβα σε περιπτώσεις κύησης ή σε βρέφη. Ουσίες δηλαδή που λειτουργούν σαν «πληροφορία» την οποία παίρνει ο οργανισμός και επανα-οργανώνεται σε συνολικό επίπεδο.

    Η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι εξατομικευμένη και παρέχεται μόνο μετά από μία λεπτομερή αξιολόγηση του ασθενή και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά λειτουργίας του, σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο, από τον ομοιοπαθητικό γιατρό, γι αυτό και δεν συνιστάται η χρήση ομοιοπαθητικών φαρμάκων χωρίς καθοδήγηση καθώς το ίδιο σκεύασμα ωφέλιμο για έναν άνθρωπο μπορεί να είναι αναποτελεσματικό για κάποιον άλλον.

    Η οστεοπαθητική τόσο στην διαγνωστική όσο και στη θεραπευτική προσέγγισή της λαμβάνει υπόψη της ως πρωταρχικό κέντρο τη σπονδυλική στήλη και τις αλληλένδετες σχέσεις της με το υπόλοιπο σώμα, τα άνω και κάτω άκρα, το κρανίο, τον θώρακα, τη λεκάνη με τα αντίστοιχα σπλάχνα.

    Στην αρχαία Ελλάδα ο Ιπποκράτης είχε καταλάβει ξεκάθαρα την άμεση σχέση της σπονδυλικής στήλης με την υγεία του ανθρώπου κι ότι όλα στο σώμα λειτουργούν σε μία αλληλένδετη εξάρτηση.

    Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η οστεοπαθητική βασίζεται στη γνώση της αρχιτεκτονικής δομής του σώματος και λειτουργεί βάσει της μηχανικής και της δυναμικής του. Θεωρεί το σώμα σαν μία τέλεια μηχανή, η οποία πρέπει να λειτουργεί με όλα τα εξαρτήματα της στη σωστή θέση, καλά προσαρμοσμένα το ένα σε σχέση με το άλλο, χωρίς τριβές και σπατάλη ενέργειας. Εάν ένα τμήμα του σώματος δεν λειτουργεί σωστά θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις της πάθησης.

    Η οστεοπαθητική θεωρεί ότι οι αρθρώσεις και οι δομές που τις υποβαστούν είναι αιτίες αποδιοργάνωσης, όταν δυσλειτουργούν και μπορούν να επηρεάσουν τη γύρω περιοχή. Επιπλέον ότι σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με άλλες παθολογικές εστίες, οι οποίες μπορούν να εντοπιστούν και να αποκατασταθούν στο σ