Έκκληση για τo Θεατρικό Μουσείο

Η οριστική λύση θα είναι η “υιοθεσία” του Θεατρικού Μουσείου από τη Λυρική Σκηνή», αποκαλύπτει στην «Καθημερινή» ο κ. Κώστας Τασούλας. Ενημερωμένος για όσα συμβαίνουν στο κτίριο της οδού Ακαδημίας 50, όπου στριμώχνεται η ιστορία του ελληνικού θεάτρου, ο υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού διαβεβαιώνει ότι γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια του προβλήματος. Οχι μόνο για το μουσείο, που στεγάζεται στο υπόγειο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, αλλά και για τους «θησαυρούς» που ασφυκτιούν στο μισθωμένο οίκημα στα Πατήσια, όπου βρίσκεται η τεράστια Βιβλιοθήκη του Κέντρου Μελέτης και Ερευνας του ελληνικού θεάτρου, με εκδόσεις του 1700, ντοκουμέντα όπως οι σημειώσεις της Ελένης Παπαδάκη, το αρχείο του Αδαμάντιου Λαιμού από την Αμερική, αλλά και θεατρικά ντοκουμέντα από την Κωνσταντινούπολη και την Οδησσό.

Μία ημέρα πριν από την επικοινωνία μας με τον κ. Τασούλα, η επίσκεψη στο μουσείο ήταν απογοητευτική εμπειρία: «Λατρεύουμε ό,τι μας αρρωσταίνει, ΑΕΚ», «Εξάρχεια, ούτε βήμα πίσω» είναι ορισμένα από τα συνθήματα που λερώνουν την πρόσοψη του κτιρίου στην οδό Ακαδημίας 50. Ολα εδώ έχουν γνωρίσει καλύτερες μέρες, αν και το θεατρικό μουσείο, στο υπόγειο πάντα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου, από τη δεκαετία του ’80 πάλευε με τις πλημμύρες, έπειτα με τα λύματα από τις διπλανές δημόσιες τουαλέτες, τα τελευταία χρόνια με τα τρωκτικά, τώρα...

«Κάντε πίσω, κάντε πίσω», ακούγεται η φωνή της υπαλλήλου Κάτιας Αλεξάνδρου, που τινάζει οργισμένη τα ρούχα της, ενώ ο φωτογράφος της «Κ» Αλέξανδρος Φιλιππίδης στην πόρτα έχει βγάλει το πουκάμισό του και προσπαθεί να απομακρύνει δεκάδες έντομα που έχουν γαντζωθεί επάνω του. Την επομένη, συνειδητοποιήσαμε ότι οι ενοχλητικές κοκκινίλες πάνω μας ήταν η... εκδίκηση των ψύλλων.

Επιβιώνουν μια χαρά μες στην κλεισούρα και την υγρασία, τα «πτώματα» από τις κατσαρίδες δεξιά κι αριστερά, δίπλα στα εμφανή καλώδια, τις ακαθαρσίες. Αδέσποτες γάτες μπήκαν στο κτίριο από τα κρυφά περάσματα, στέλνοντας πριν από λίγο καιρό τον ηθοποιό Γιώργο Δεπάστα (υπάλληλος και αυτός στο μουσείο) με αλλεργία στο νοσοκομείο. Τα πεσμένα cd, τα ντοσιέ, μαρτυρούν βραδινούς απρόσκλητους επισκέπτες. Το πιο ανατριχιαστικό όμως στο μουσείο είναι η εικόνα στο βάθος της αίθουσας αριστερά: από το ταβάνι κρέμονται τα λεπτά κουκούλια που έπλεξαν οι τερμίτες!

Οι αφίσες στους τοίχους, τα κιτρινισμένα σπάνια προγράμματα από παλιούς θιάσους, οι φωτογραφίες πρωταγωνιστών, σκηνοθετών, συγγραφέων του 19ου και 20ού αι., οι μακέτες, η προθήκη με τα προσωπικά αντικείμενα του ιστορικού του νεοελληνικού θεάτρου Γιάννη Σιδέρη μοιάζουν όλα να καταρρέουν. Οσο για εκείνα τα καμαρίνια των πρωταγωνιστρών που στριμώχνονταν μεταξύ τους σαν να τσακώνονταν οι ιδιοκτήτες τους, από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, την Κυβέλη, την Ελλη Λαμπέτη, τον Δημήτρη Χορν, την Ελένη Παπαδάκη, τον Αλέξη Μινωτή με την Κατίνα Παξινού, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Τζένη Καρέζη, θλιβερά όλα, ακόμη και της Μαρίας Κάλλας, του Κουν, μοιάζουν περισσότερο με φτηνό σκηνικό των νέων ενοίκων του χώρου.

Κατσαρίδες είχαν εγκατασταθεί στο στρίφωμα ενός φορέματος της Μελίνας Μερκούρη. Ανακαλύφθηκαν, ευτυχώς, όταν πήγαν να πάρουν τα αντικείμενά της τον περασμένο χειμώνα, για την έκθεση του Μουσείου Μπενάκη. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι άλλο κρύβει ένας χώρος με τόσες ξύλινες βιτρίνες και τόσους τερμίτες να αλωνίζουν.

Απέραντη θλίψη. Τα 60 παιδιά, μαθητές σχολείων που έφταναν καθημερινά εδώ μέχρι πριν από λίγα χρόνια (περίπου 1.200 τον μήνα), μπορεί να μη γνώριζαν πόσο σημαντικοί υπήρξαν οι Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Βασίλης Λογοθετίδης, Βασίλης Αργυρόπουλος, Χριστόφορος Νέζερ, όμως κάτι τους έμενε από τις ζωγραφικές μακέτες των Κλώνη, Βακαλό, Τσαρούχη, Μόραλη, Βασιλείου, Ανεμογιάννη, Χατζηκυριάκου-Γκίκα, και ας ήταν αραχνιασμένες.