Έχει η αριστερά ηθικό πλεονέκτημα;

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

(Μας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες;)
Μανόλης Αναγνωστάκης «Οι νέοι της Σιδώνος»
Τα απίστευτης χυδαιότητας συνθήματα που ακούστηκαν στην τελευταία διαδήλωση από οπαδούς ενός αριστερού πολιτικού σχηματισμού εναντίον του ηγέτη ενός άλλου αριστερού πολιτικού κόμματος, εξέπληξαν πολλούς αλλά όχι εμένα προσωπικά που ζω και παρακολουθώ την αριστερά από την εφηβεία μου.

Η ελληνική Αριστερά της εποχής μας με περισσή επιμέλεια, για να μην πω μετά μανίας,  ξοδεύει ασύστολα το μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο που συγκέντρωσε στην μεταεμφυλιοπολεμική περίοδο. Ένα κεφάλαιο που αποτελείται από το ηθικό πλεονέκτημα που είχε έναντι των πολιτικών της αντιπάλων, και το οποίο συγκεντρώθηκε χάρη στις θυσίες ανθρώπων ανιδιοτελών που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν για τις ιδέες τους.  

Το ευάριθμο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που ονειρεύτηκε και αγωνίστηκε για ένα καλύτερο κόσμο, μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους ξένους κατακτητές, είδε τη ζωή του να μετατρέπεται σε κόλαση εξαιτίας της μισαλλοδοξίας αλλά και της εκδικητικότητας της εξουσίας που αξιοποίησε τη «τεχνογνωσία» των συνεργατών των Γερμανών αλλά και τα εγκληματικά πολιτικά λάθη της ηγεσίας της άλλης πλευράς.

Η ελληνική αριστερά σε όλη αυτή τη μακρά ιστορική περίοδο από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου μέχρι την Μεταπολίτευση, είχε συσσωρεύσει αυτό το πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, πράγμα που της έδωσε το πλεονέκτημα της ηθικής υπεροχής έναντι των πολιτικών της αντιπάλων, γεγονός που και εκείνοι αναγνώριζαν.

Η Μεταπολίτευση είναι σημείο καμπής και για την ελληνική αριστερά και σηματοδοτείται από τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την ελεύθερη πολιτική δράση όλων των μικρών και μεγάλων εκφάνσεων αυτού του ιδεολογικού ρεύματος. Ήταν όμως και η αρχή της απομυθοποίησης της. Έπαψε να είναι ο μύθος του απόντος εξόριστου ή διωκόμενου και έγινε ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.  

Την τελευταία δεκαετία, τόσο ο δημόσιος λόγος επιφανών εκπροσώπων της ελληνικής αριστεράς όσο και η πολιτική πρακτική διαφόρων ομάδων της, απομείωσαν δραματικά αυτό το πολιτικό ηθικό κεφάλαιο. Η συμμετοχή, η ενθάρρυνση ή μη απερίφραστη καταδίκη πράξεων όπως το χτίσιμο των γραφείων καθηγητών σε ΑΕΙ επειδή δε συμφωνούσαν με την πολιτική ορισμένων, η τοιχοκόλληση αφισών με «καταζητούμενους» αντιφρονούντες, οι κραυγές και οι κατάρες προβεβλημένων κοινοβουλευτικών ανδρών και γυναικών σε τηλεοπτικές εκπομπές, καθώς και πλήθος άλλων θλιβερών περιστατικών, οδηγούν σε μια πλήρη απαξίωση του ηθικού πλεονεκτήματος που είχε μέχρι σήμερα η αριστερά στη χώρα μας.

Στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας καταγράφονται όλες αυτές οι παράλογες, ανιστόρητες και ανήθικες συμπεριφορές, υπονομεύοντας μεσομακροπρόθεσμα την ίδια την ύπαρξη της αριστεράς, ως αναγκαίου και απαραίτητου για την ισορροπία του πολιτικού συστήματος, παράγοντα.

Η έκδηλη αμηχανία πολλών ηγετικών στελεχών να καταδικάσουν αυτού του είδους τις συμπερ