Ε όχι και αυστηρές οι ποινές…

Του Βασίλη Πάικου

Στάθηκε εντέλει σκληρή η Δικαιοσύνη απέναντι στον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο και στον Άκη Τσοχατζόπουλο; Υπήρξαν ιδιαιτέρως αυστηρές οι ποινές που τους επιβλήθηκαν; Πολύς λόγος γίνεται, πολύ μελάνι καταναλώνεται σχετικώς. Ας επιχειρήσουμε κι απ’ αυτή τη στήλη να προσεγγίσουμε το ζήτημα.

Χρειάζεται πρώτα-πρώτα να διευκρινιστεί πως ο υπογράφων το παρόν κείμενο, δεν είναι από τους δημοσιογράφους που «τα ξέρουν όλα». Και μ’ αυτή την έννοια, δεν γνωρίζει το περιεχόμενο

της δικογραφίας περισσότερο από τον οποιονδήποτε πολίτη που ενημερώνεται δια του τύπου. Λαμβάνεται όθεν ως δεδομένη η ενοχή των κατηγορουμένων και για τις δύο περιπτώσεις, σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης δεν μπορεί και δεν πρέπει να καθοδηγούνται από το λεγόμενο «δημόσιο αίσθημα». Ένα το κρατούμενο. Πολιτικά κριτήρια δεν μπορεί και δεν πρέπει να «εισχωρούν» στις δικαστικές αποφάσεις. Δεύτερο κρατούμενο. Οι καταλογιζόμενες ποινές θα πρέπει να κινούνται στα όρια του δικονομικώς προβλεπομένου. Τρίτο κρατούμενο. Είναι επομένως προφανές πως τα πάντα, και οι ποινές ασφαλώς, θα πρέπει να διαμορφώνονται στη βάση του κατηγορητηρίου και της αποδεικτικής διαδικασίας.

Από κει και πέρα. Αν ένας απλός πολίτης βαρύνεται με την ίδια κατηγορία, το πιθανότερο είναι ότι δια του αδικήματος ζημίωσε περιορισμένο αριθμό ατόμων. Το αντίθετο ακριβώς απ’ ό,τι ισχύει για τους πολιτικούς. Οι οποίοι είναι βέβαιο ότι επιβαρύνουν την κοινωνία στο σύνολό της, ή έστω μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Μπορεί άραγε να λογαριάσει κανείς πόσοι βρεφονηπιακοί σταθμοί της Θεσσαλονίκης, ας πούμε, έκλεισαν ή δεν λειτούργησαν ποτέ, επειδή ο Παπαγεωργόπουλος και οι συνεργοί του, σύμφωνα με την απόφαση, υπεξαίρεσαν από τα ταμεία του Δήμου δεκάδες εκατομμύρια ευρώ; Μπορεί κανείς να λογαριάσει, πόσα δημοτικά έργα έμειναν στη μέση ή δεν ξεκίνησαν καν, ή πόσοι συμβασιούχοι απολύθηκαν, πόσα σπίτια έκλεισαν τελικά; Για να μείνουμε στα απολύτως αυτονόητα. Και δεν είναι άραγε αυτός επαρκής λόγος, ώστε ο επίορκος τοπικός άρχοντας να τιμωρηθεί με την ανώτατη –προβλεπόμενη πάντα- ποινή;

Τα ανάλογα ισχύουν ασφαλώς και για την –διόλου αθώα πιθανότατα- κατάθεση ελλιπούς δήλωσης «πόθεν έσχες». Παράλειψη η οποία, κατά πάσαν βεβαιότητα, κρύβει πίσω της ύποπτες κινήσεις διαχείρισης «πολιτικού χρήματος». Κινήσεις ζημιογόνες για την κοινωνία, χωρίς αμφιβολία.

Κι ύστερα. Δεν είναι άραγε λογικό και θεμιτό, και εν τέλει απαιτητό στη βάση τη κοινωνικής ευαισθησίας της στοιχειώδους, η καταλογιζόμενη ποινή σε πρόσωπα που άσκησαν ή ασκούν εξουσία, να παίζει και ρόλο παιδευτικό; Ή και προειδοποιητικό και προληπτικό, γιατί όχι. Να αποστέλλεται δηλαδή δι αυτής μήνυμα ηχηρό προς τους μέλλοντες να ασκήσουν εξουσία εφεξής; Αλλά και στην κοινωνία στο σύνολό της, προκειμένου να ασκηθούν επί το αυστηρότερο τα όρια ανοχής της. Κι αν δεν είδαμε τις τελευταίες δεκαετίες στη Χώρα μας, επικίνδυνα χαλαρά αυτά τα όρια, απέναντι σε φαινόμενα εξόφθαλμης πολιτικής διαφθοράς.

Γιατί λοιπόν να θεωρήσουμε αυστηρές ή σκληρές ή άδικες τις ποινές που επιβλήθηκαν στον πρώην Δήμαρχο και στον πρώην Υπουργό; Δεν είναι άραγε ακριβώς εκείνες που ταιριάζουν στην περίπτωσή τους; Και μήπως δεν μπορούμε έτσι βασιμότερα να ελπίζουμε ότι δεν θα βρεθούμε από δω και πέρα, τόσο εύκολα, μπροστά σε «τέτοιους» Δημάρχους και σε «τέτοιους» Υπουργούς;…