«Αθήνα 2010-2012: Στιγμιότυπα»

Πως βλέπει την Αθήνα μας ένας Γερμανός; Ποιά είναι η εικόνα των Αθηναίων, που συναντά κανείς περπατώντας τους δρόμους της;

Η έκθεση «Αθήνα 2010-12:Στιγμιότυπα», που εγκαινιάστηκε την Κυριακή στο Ίδρυμα Ευγενίδου, είναι ένας ιδανικός καθρέφτης της Αθήνας της κρίσης.

Ένας Γερμανός φιλέλληνας, ο Κλάους Βάλτιν φον Αϊκστεντ, ο οποίος έχει συνδέσει την ζωή του με την Ελλάδα και γνωρίζει την χώρα μας από το 1973, παρουσιάζει στο αθηναϊκό κοινό, την εικόνα της σύγχρονης Αθήνας, έτσι όπως αυτός την συνέλαβε με τον φωτογραφικό φακό του τα τελευταία τρία χρόνια.

Εξήντα αναλογικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, που εκτυπώθηκαν σε παραδοσιακό φωτογραφικό χαρτί χωρίς να έχουν υποστεί ψηφιακή επεξεργασία, καθρεφτίζουν τους απλούς Αθηναίους πολίτες έτσι όπως αυτοί «συνελήφθησαν επ' αυτοφώρω» να βιώνουν την καθημερινότητα στους δρόμους της πρωτεύουσας. Ένας καστανάς στο Θησείο, ένας ζητιάνος στην Πανεπιστημίου «διδάσκει» το επάγγελμα στο γιο του, δεκάδες τρίκυκλα μεταναστών που κάνουν πορεία στην Σταδίου ενάντια στον ρατσισμό, αλλά και μια αφρικανικής καταγωγής τουρίστρια, η οποία ποζάρει για το ενθύμιο πορτραίτο της στον Εθνικό Κήπο.

Τα συναισθήματα, που διακατέχουν τον επισκέπτη της έκθεσης είναι η απογοήτευση, ο πόνος για την εξαθλίωση, αλλά ταυτόχρονα και μια ενδόμυχη συμπάθεια για τον συνάνθρωπο και μια τάση για αλληλεγγύη. Αυτή άλλωστε είναι και η επιδίωξη του Γερμανού «φίλου της Αθήνας».

«Αν δεν αντικρίσουμε την πραγματικότητα όπως ακριβώς είναι και αν δεν την αποδώσουμε πίστα, χωρίς εξωραϊσμούς, δεν θα περάσουμε στην δράση και να την αλλάξουμε. Ελπίζω μέσα από τις φωτογραφίες μου να κάνω τους Αθηναίους να κινητοποιηθούν και να σταθούν δίπλα στους συνανθρώπους τους που τους έχουν ανάγκη», δήλωσε ο φον Άικστεντ στον Αθήνα 9.84 και στην Κάκια Θεοχάρη. Διαβάζοντας κανείς τη λεζάντα με τους τίτλους που ο ίδιος έχει δώσει στις φωτογραφίες, δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει τον βαθύ ανθρωπισμό του καλλιτέχνη.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 29 Σεπτέμβρη και μετά θα ταξιδέψει στη Γερμανία και σε άλλες πόλεις του εξωτερικού.

Το συγχαρητήριο μήνυμα στο βιβλίο επισκεπτών, όπου μια επισκέπτης γράφει «εκεί που η τέχνη και η σκληρή πραγματικότητα και οι αντιφάσεις της κοινωνίας μας ενώνονται», είναι ένα ιδανικό σχόλιο αντί επιλόγου.