«Απλώνω τις ράγες καθώς προχωρώ»

Ο βιρτουόζος του ηλεκτρικού μπάσου Steve Swallow, ένας από τους πιο δημιουργικούς μουσικούς της τζαζ, μιλά στον  ΑΘΗΝΑ 9.84 και στον Γιώργο Βουδικλάρη, λίγο πριν από τη εμφάνισή του στις 2 Νοεμβρίου στο Παλλάς, μαζί με τη σύντροφό του, κορυφαία πιανίστα και συνθέτρια, Carla Bley και το κουιντέτο του.

Θα ήθελα να αρχίσουμε από την αρχή. Πότε πρωτομπήκε η μουσική στη ζωή σας;

Ήμουν πολύ μικρός. Ανακάλυψα την αγάπη μου για τη μουσική σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία. Υπήρχε ένα πιάνο στο σπίτι που μεγάλωσα. Νομίζω πως

οι γονείς μου ήταν η τελευταία γενιά που ένιωθε ότι ήταν σημαντικό να έχει τη μουσική ως μέρος της ζωής του σπιτικού της. Είχαμε λοιπόν ένα πιάνο. Κανείς δεν έπαιζε, αλλά υπήρχε ένα πιάνο! Από πολύ μικρή ηλικία άρχισα να προσπαθώ να παίξω, όταν δεν ήμουν καν αρκετά ψηλός για να φτάνω τα πλήκτρα! Κι οι γονείς μου το πρόσεξαν πως ενδιαφερόμουν για τη μουσική κι έτσι μου πήραν από νωρίς ένα δάσκαλο. Νομίζω πως ήμουν πέντε ετών όταν άρχισα τα μαθήματα και τη μελέτη. Κι είναι κάτι που το αγαπώ από τότε. Θυμάμαι και τις πρώτες μου εμπειρίες, όταν άκουγα μουσική από ένα μηχάνημα που χρειαζόταν να το κουρδίσεις για να δουλέψει. Ήμουν πολύ κοντός για να φτάνω τη μανιβέλα κι έτσι οι γονείς μου είχαν βάλει ένα κουτί στο πάτωμα δίπλα στο γραμμόφωνο, ώστε να ανεβαίνω πάνω, να το κουρδίζω και μετά να βάζω τη βελόνα στο δίσκο των 78 στροφών και να ακούω μουσική. Αυτό το κάνω σχεδόν όλη μου τη ζωή, από τότε που θυμάμαι εμπλέκομαι με τη μουσική με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Θυμάστε τι ήταν αυτοί οι δίσκοι που ακούγατε τότε;

Ναι, θυμάμαι ιδιαίτερα μια ηχογράφηση με έναν πιανίστα που ήταν πολύ δημοφιλής εκείνη την εποχή, δηλαδή τη δεκαετία του '40, και λεγόταν Oscar Levant, κι έπαιζε τη Γαλάζια Ραψωδία του Τζωρτζ Γκέρσουιν.

Άρα ήρθατε σε επαφή με τη τζαζ από πολύ νωρίς...

Ναι, εξαιρετικά νωρίς. Ο πατέρας μου ήταν ερασιτέχνης μουσικός. Έπαιζε την εποχή που πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, για να βγάζει κάποια λεφτά και να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Έπαιζε άλτο σαξόφωνο. Όταν  άρχισα να παίζω μουσική, έβγαλε το άλτο σαξόφωνό του από τη σοφίτα όπου το φύλαγε επί χρόνια χωρίς να παίζει, κι έπαιξε μαζί μου. Έτσι οι πρώτες μου εμπειρίες, του να παίζω μουσική μαζί με κάποιον ήταν το να παίζω ντουέτα με τον πατέρα μου.

Και πότε αλλάξατε όργανο και περάσατε σε αυτό που μαζί του σας έχουμε όλοι συνδέσει ως τώρα;

Είναι ενδιαφέρον το πώς έγινε, τουλάχιστον για μένα... ήταν μια εξέλιξη που πήρε πολύ καιρό. Ξεκίνησα από το πιάνο και μετά πέρασα στην τρομπέτα. Ήμουν πολύ ερωτευμένος με το να παίζω τρομπέτα. Ανακάλυψα τον Bix Beiderbecke, κι είχε βαθιά επιρροή στη μουσική μου σκέψη, και νομίζω πως είναι εξαιτίας του θαυμασμού μου γι' αυτόν που άρχισα να παίζω κι εγώ τρομπέτα. Κι ύστερα ανακάλυψα το ακουστικό μπάσο όταν ήμουν δεκατριών ή δεκατεσσάρων, κι απορροφήθηκε εντελώς από αυτό. Έμεινα με το ακουστικό μπάσο μέχρι τα τριάντα μου, κι ύστερα μια μέρα πήρα στα χέρια μου ένα ηλεκτρικό μπάσο και το ερωτεύτηκα. Κι έτσι τα τελευ