«Αν δεν ήμουν Έλληνας, δεν θα έκανα αυτό που κάνω»

Η πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεση με έργα του Απόστολου Κιλεσσόπουλου που παραπέμπουν στον μακρόκοσμο αλλά και στο μικρόκοσμο που μας περιβάλλει φιλοξενούνται από την Τρίτη 30 Οκτωβρίου στο Ίδρυμα Ευγενίδου. Ο εικαστικός μίλησε για την έκθεση και για το νέο βιβλίου του, στον Αθήνα 9.84 και στον Αίαντα Αρτεμάκη.

Ερ. Τι θα δει ο θεατής στην έκθεση «Λάλον Φως» και τι ακριβώς είναι αυτή η έκθεση;
Α.Κ.: «Η έκθεση αυτή είναι η πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεση που κάνω στην Αθήνα,

αφορά περίπου δηλαδή, έργα σαράντα ετών. Ξεκινά από το 1975 και ξετυλίγονται μέχρι σήμερα, το 2012. Είναι μία σειρά από 56-58 πίνακες μεγάλου μεγέθους, εκ των οποίων καμιά εικοσαριά φωτίζονται με το ειδικό φως το «black light». Δηλαδή τα έργα φαίνονται αποκλειστικά μέσα στο μαύρο σκοτάδι όπου αναδεικνύονται μέσω μιας ορισμένης τεχνικής και λάμπουν όπως βλέπουμε τους αστερισμούς και τα νεφελώματα στον Ουρανό».

Ερ. Μπορείτε να μας μιλήσετε για την τεχνική - τεχνοτροπία που χρησιμοποιείται;
Α.Κ.: «Πολύ δύσκολο να εξηγηθεί αυτό. Υπάρχουν ειδικά χρώματα τα οποία θα το έλεγα με τρία λόγια, έχω βρει ορισμένες χρωστικές ουσίες οι οποίες ανταποκρίνονται μόνο στο «μαύρο φως». Δηλαδή, όταν έχουμε τα έργα αυτά εκτεθειμένα σε κανονικό φως δε βλέπει κανείς τίποτα ή βλέπει κάτι πολύ διαφορετικό. Έχουν μια μαγική ιδιότητα τα χρώματα αυτά. Άρα και οι πίνακες είναι μαγικοί. Αυτό σας το διαβεβαιώνω. Δηλαδή πραγματικά νομίζω ότι ο θεατής θα κάνει ένα δωρεάν ταξίδι στο σύμπαν. Τόσο το σύμπαν όπως το συλλαμβάνουν τα μάτια μας αλλά όσο και το σύμπαν της ψυχής μας. Γιατί άλλη πτυχή, η οποία τονίζεται στο έργο, είναι η σχέση του ανθρώπου με το σύμπαν. Τι είμαστε εμείς δηλαδή, ποιος είναι ο σκοπός μας και ποια είναι η σύνδεσή μας με τα πράγματα. Ιδιαίτερα σε μια εποχή σαν την τωρινή μας που είναι απολύτως δραματική».

Ερ. Μπορεί να είναι «κλισέ» η ερώτηση που θα σας κάνω αλλά, τι σας εμπνέει;
Α.Κ.: «Πολύ δύσκολο να απαντήσει κάποιος μονολεκτικά σε αυτό το θέμα. Θα έλεγα τα πάντα. Αλλά ένα πολύ μεγάλο τμήμα της έμπνευσης μου, εγώ ξέρετε, εν μέρει ζωγραφίζω αυτοματικά. Αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος της έμπνευσης μου, είναι καθαρά διαισθητικό. Δηλαδή προέρχεται, να το πω έτσι, χωρίς απαραίτητα να φανεί μεταφυσικό, προέρχεται από μία άγνωστη πηγή. Δηλαδή μου δίδεται. Δηλαδή πιστεύω στην ύπαρξη της Μούσας η οποία σε χτυπάει με το ραβδάκι της και σου λέει κάνε αυτό».

Ερ. Πέρα από την τεχνοτροπία, τα 56-58 έργα που εκθέτετε στην έκθεση, ο επισκέπτης τι ακριβώς θα δει; Ξέρω ότι παραπέμπετε νοερά σε μικρά πλανητικά νεφελώματα ή εκρήξεις από «σούπερ νόβα», πλανητικές διατάξεις ή και απλώς ένα διαστημικό τοπίο να το πω;
Α.Κ.: «Και ναι και όχι. Η ζωγραφική μου δεν είναι ένα είδος εικονογράφησης εικόνων που έχουν δει τα αστεροσκοπεία και τα λοιπά και τα λοιπά. Αλλά θα έλεγα ότι είναι μία συνάντηση, η τέχνη μου είναι μία συμπτωματική συνάντηση ανάμεσα σε αυτό που οραματίζομαι και σε αυτό που μας δείχνουν οι εικόνες. Γι αυτό ας μην περιμένει κάποιος να δ