Αμετανόητοι…

Του Βασίλη Πάϊκου

Αμετανόητοι. Αμετανόητοι και αδιόρθωτοι ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Δεν διδάχτηκαν τίποτα από το παρελθόν. Το πολύ πρόσφατο άλλωστε. Και από τα παθήματά τους. Τα ακόμη πιο πρόσφατα. Ή, ίσως, επιχειρούν να παραπλανήσουν, γι άλλη μια φορά, τον λαό, εν πλήρει συνειδήσει δε. Καθώς μόλις προχθές, στην αφετηρία της προεκλογικής περιόδου, μας είπαν ότι έτσι και συνεχίσουν να κυβερνούν και μετά την 25η Ιανουαρίου

του 2015, όλα καλά και ρόδινα και ευοίωνα και ανθηρά. Και τα μνημόνια τέρμα οριστικά, και οι τρόικες αποχωρούν ανεπιστρεπτί, και τα spreads πέφτουν στα τάρταρα, και στις αγορές ξαναβγαίνουμε θριαμβευτικά. Ολόκληρο δηλαδή το ρεπερτόριο το παλιό, το μεταχειρισμένο, το οικτρά διαψευσθέν πάντως. Α ναι, κάτι παρέλειψαν αυτή τη φορά να πουν, από τα παλιά. Ότι διώχνουμε το ΔΝΤ. Ότι δεν χρειαζόμαστε πλέον τα λεφτά του. Ποιος ξέρει γιατί...

Πότε ήταν; Πάνε-δεν πάνε δυο μήνες. Που απαστράπτοντες από αισιοδοξία, υπερηφάνεια και χαρά, ο Πρωθυπουργός και ο Αντιπρόεδρός του μας διαβεβαίωναν για τα ίδια ακριβώς. Με απόλυτη κατηγορηματικότητα δε, δεν σήκωναν αντίρρηση πως το λένε. Και πριν αποσώσουν την κουβέντα τους έφαγαν την πόρτα της ζωής τους. Από τους δανειστές πρώτα-πρώτα, από τις αγορές στη συνέχεια. Εκεί όπου τα spreads εκτοξεύτηκαν σε ύψη Καστελόριζου. Όσο για το ΔΝΤ, από αποσυνάγωγος έγινε ο σκληρός της παρέας. Απαιτώντας τα ανείπωτα και τα ανήκουστα. Τα σημεία και τα τέρατα. Κι έτσι από τους λεονταρισμούς των σαμαροβενιζέλων φτάσαμε στο e-mail του Χαρδούβελη. Εκεί όπου, με την ουρά στα σκέλια, τα δίνουν όλα, κι ακόμη περισσότερα. Και τώρα, φτου κι απ' την αρχή. Λες και δεν είδαμε τίποτα, δεν καταλάβαμε τίποτα. Λες κι έχουν να κάνουν με λαό αν όχι ηλιθίων, λωτοφάγων σίγουρα.

Μαζί κι αντάμα με το εμπόριο του φόβου όλ' αυτά, ότι έτσι και δεν ψηφίσουμε «σωστά», φίδι που μας έφαγε. Και με την πόλωση, τη σκληρή, την ανελέητη. Και η πλάκα είναι ότι στην καλλιέργεια ακραία πολωτικού κλίματος συμπρωταγωνιστεί ο Βενιζέλος. Δίχως ν' αντιλαμβάνεται το αυτονόητο. Πως σε συνθήκες άγριας πόλωσης συνθλίβονται οι μικρότεροι. Πως η πόλωση «βολεύει» μονάχα τους δύο μεγάλους. Και, για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, τον πιο αδύναμο απ' αυτούς. Που, έτσι κι αλλιώς, δεν έχει και πολλά να χάσει. Και πάντως, σίγουρα δεν συμφέρει το ΠΑΣΟΚ, το ευρισκόμενο ήδη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Αλλά τι να πεις; Ότι μωραίνει Κύριος; Μπορεί...

Κατά τα λοιπά, «το Έθνος κινδυνεύει» με τον ΣΥΡΙΖΑ στα πράματα, κατά τον Σαμαρά. Βλέπεις δεν ανοίγει και κανα λεξικό της ελληνικής γλώσσας, να δει τι σημαίνει Έθνος. Αλλά εντάξει, ψύλλοι στ' άχυρα. Το ζήτημα, το μέγα ζήτημα αυτής της προεκλογικής περιόδου είναι ότι εν πλήρει επιγνώσει, βάζουν φωτιά στα θεμέλια της Χώρας. Και στην τύχη του λαού. Όταν κινδυνολογούν ασύστολα με τις καταθέσεις, με τα αποθέματα, με τα ΑΤΜ, με το Grexit. Το Grexit, για το οποίο μιλούν όλοι τους, δέκα φορές την ώρα, με κάθε ευκαιρία ή και χωρίς αυτήν. Για να το πάρουν, έτσι ανεπεξέργαστα, κάποια «πρόθυμα» ξένα μέσα και να το κάνουν σημαία και φλάμπουρο. Ώστε να μπορούν οι ίδιοι και οι απολογητές της πολιτικής τους, να προπαγανδίζουν, επικαλούμενοι το προφανές «αντιδάνειο».

Και να σκεφτεί κανείς ότι, κατά τις συμβουλές των επικοινωνιολόγων του, οι δύο λέξεις-κλειδιά της εκστρατείας του Σαμαρά είναι, αυτή τη φορά, η «αλήθεια» και η «ευθύνη». Όπου «αλήθεια» τα ψεύδη τα ασύστολα. Και «ευθύνη» η ανευθυνότητα η εγκληματική...