ΑΙΓΥΠΤΟΣ: «Κι' ακαρτέρει κι' ακαρτέρει...."

του Βαγγέλη Καργούδη

Η βία άλλωστε, πάντα λειτούργησε ιστορικά σαν εκείνος ο παράγοντας, που επιτρέπει το ρόλο του αποφασιστικού συντελεστή, μόνο σ' εκείνους πουείναι διατεθειμένοι να «ποντάρουν» τα πάντα. Ακόμα και την ίδια τους τηζωή.

Όταν από τούτη εδώ τη γωνιά, μόλις πριν από 3 μέρες γράφαμε για την αιγυπτιακή εξέγερση και τις «μπάμπουσκες» των πολιτικών συνιστωσών της, τις κούκλες δηλαδή που βρίσκεις τη μία «κρυμμένη» μέσα στην άλλη, πραγματικά δεν περιμέναμε, -ούτε ακόμα με τους κατακλυσμιαίους τηλεοπτικής ταχύτητας ρυθμούς των εξελίξεων-, να φανεί τόσο γρήγορα και τόσο άμεσα

το τί ακριβώς υπάρχει ή κρύβεται πίσω ή πάνω από τί!..

Φαίνεται εντέλει πως η βία που εξαπολύθηκε στους δρόμους της αιγυπτιακής πρωτεύουσας από υποστηρικτές (;) του πρ. Μουμπάρακ σε γνώση και με την εντολή του ή χωρίς αυτήν (όπως ισχυρίζεται η πλευρά του), έδρασε καταλυτικά σαν επιταχυντής των (όποιων) εξελίξεων!

Και απομάκρυνε από το ιστορικό προσκήνιο που είχε μεταφερθεί στην ιστορικά εμβληματική πλατεία Ταχρίρ & τους δρόμους των αστικών κέντρων, τις δυνάμεις εκείνες που είτε δεν είχαν ευρύτερες στοχεύσεις & ξεκάθαρη ατζέντα για την επόμενη μέρα, (και είδαν τώρα πλέον να απωθούνται στο ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου»), είτε η διεκδίκηση που τις έβγαλε στο δρόμο, αφορούσε απλά έναν γενικά νοούμενο «εκδημοκρατισμό» με θολό πολιτικό περιεχόμενο.

Η βία άλλωστε, πάντα λειτούργησε ιστορικά σαν εκείνος ο παράγοντας, που επιτρέπει το ρόλο του αποφασιστικού συντελεστή, μόνο σ' εκείνους που είναι διατεθειμένοι να «ποντάρουν» τα πάντα. Ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

Ποιες δυνάμεις λοιπόν απέμειναν πλέον «στους δρόμους» της αιγυπτιακής πρωτεύουσας, πρόθυμες να ρίξουν το δικό τους βάρος στη μία ή την άλλη πλευρά, για τη μία ή την άλλη κατεύθυνση των εξελίξεων;
*Μια πρόχειρη απαρίθμηση, θα έπρεπε σίγουρα να περιλαμβάνει από τη μία πλευρά, τις κοινωνικές & πολιτικές εκείνες δυνάμεις που επωφελούνταν και στήριζαν επί μακρό το καθεστώς Μουμπάρακ, περιλαμβανομένων, φυσικά και των δυναμικών του βραχιόνων μέσα στις δυνάμεις ασφαλείας.

Και από την άλλη,

*τις δυνάμεις των χαμηλότερων μεσαίων τάξεων, ιδίως των μικρεμπόρων των πόλεων & των διανοουμένων, που είδαν να αποκλείονται από το αναπτυξιακό πάρτι των τελευταίων χρόνων (με την εισοδηματική ενίσχυση που το συνόδευε), σε συνδυασμό με τις πολιτικές δυνάμεις της Αντιπολίτευσης που προγραμματικά προκρίνουν μια θεσμικά ολοκληρωμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία

*τη μεγάλη πλειονοψηφία της νεολαίας των μεγάλων αστικών κέντρων, σπουδαστών & εργαζόμενων που «εκτέθηκε» τα τελευταία επίσης χρόνια στα μηνύματα από τον δυτικότροπο «φιλελεύθερο» τρόπο ζωής που προβάλλονταν από το Διαδίκτυο (και που σε κοινωνίες μουσουλμανικές με την ταχύτητα δημογραφικής ανάπτυξης με τον όγκο τους και μόνο αποτελούν υπολογίσιμο παράγοντα), και φυσικά (εκ Θεού άρχεσθε)
τις δυνάμεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που τις πρώτες μέρες φρόντιζαν με κάθε επιμέλεια η παρουσία τους να είναι από δι