Αυτόπτες μάρτυρες και τυφλοί αναγνώστες

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Δε δικαιούμαστε περί άλλων να τυρβάζουμε, όταν η χώρα βιώνει το νέο διχασμό, με ευθύνη των δύο άκρων του πολιτικού τόξου. Το μίσος καλλιεργείται συστηματικά. Η μισαλλοδοξία έχει πάρει τη θέση της λογικής.

Μας προειδοποίησε ο Άρθρουρ Καίσλερ με το «Μηδέν και το Άπειρο». Και η Άννα Αχμάτοβα με το «Ρέκβιεμ». Και ο Αλμπέρ Καμύ «Με το μύθο του Σίσυφου». Και ο Βαρλάμ Σαλάμοφ με «Τις νύχτες της Κολιμά». Και ο Άρης

Αλεξάνδρου με το «Κιβώτιο». Και ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν με «Μια ημέρα και Ιβάν Ντενίσοβιτς». Και ο Στρατής Τσίρκας με τη «Χαμένη άνοιξη». Και ο Κορνίλιος Καστοριάδης. Και ο Κώστας Παππαϊωάνου. Και ο Κώστας Αξελός. Και ο Παναγιώτης Κονδύλης. Και ο Στέλιος Ράμφος. Και πολλοί άλλοι, νεότεροι αλλά και συγκαιρινοί.

Μας προειδοποίησαν όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες του ζόφου κατά τον 20ο αιώνα. Μας έδειξαν τη γέννηση και το ολοκαύτωμα του ολοκληρωτισμού. Τις εκατόμβες των θυμάτων, τον εξανδραποδισμό των λαών, την καταστροφή των κληροδοτημάτων του παγκόσμιου πολιτισμού, εν ονόματι της φυλετικής ή ιδεολογικής καθαρότητας, της απόλυτης αλήθειας, της μεταφυσικής πίστης στο Κόμμα, στη φυλή, στο έθνος.

Δε δικαιούμαστε να επικαλούμαστε άγνοια. Δε δικαιούμαστε περί άλλων να τυρβάζουμε, όταν η χώρα βιώνει το νέο διχασμό, με ευθύνη των δύο άκρων του πολιτικού τόξου. Το μίσος καλλιεργείται συστηματικά. Η μισαλλοδοξία έχει πάρει τη θέση της λογικής. Ο εχθρός «ανακαλύπτεται» στο πρόσωπο εκείνου που δε συμφωνεί με την εκπεφρασμένη άποψη μειοψηφούντων, δυναμικών ομάδων που επιβάλλουν δια της βίας τις απόψεις της.

Απόμαχοι πολιτικοί ταγοί αντάμα με φουστανελοφόρους νεοσσούς της πολιτικής ευαγγελίζονται «εθνικο-απελευθερωτικές» επαναστάσεις, καταριούνται τη «χούντα» και καθαγιάζουν με τις εμπρηστικές τους δηλώσεις τη βία των φασιστοειδών κάθε ιδεολογικής απόχρωσης. Συγκαιρινοί  Ροβεσπιέροι - κλόουν αναζητούν είτε θέση στην επόμενη ημέρα είτε φροντίζουν την υστεροφημία τους, ξεχνώντας πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

Συνταξιούχοι διασκεδαστές του λαού, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, δίκην καλαμπουριού, υμνούν τις επερχόμενες κρεμάλες των «προδοτών» και καλούν σε βίαιη κατάληψη της εξουσίας.

Ορκισμένοι να φυλάσσουν το Σύνταγμα της χώρας, ορκοπάτες πολιτικοί, το αμφισβητούν ευθέως και προπηλακίζουν τους αντιπάλους τους, ακόμη και μέσα στο Κοινοβούλιο, λησμονώντας οι άφρονες, οι επιλήσμονες και ανιστόρητοι  πως παρόμοια συμπεριφορά ταιριάζει πιο πολύ στους διώκτες των προγόνων τους, στην προδικτατορική Βουλή.

Ομάδες που ομνύουν είτε στην επαναστατική είτε στην εθνο-καθαρτική βία, ανενόχλητοι έχουν μετατρέψει ολόκληρες περιοχές της πρωτεύουσας σε άβατα - ορμητήρια και απειλούν όλους εκείνους που δε συμμερίζονται τις απόψεις τους.

Προσθέστε σε όλα αυτά και το μεγάλο αριθμό πυροβόλων όπλων που κυκλοφορούν στη χώρα, για να δείτε πως ο κουβάς με την εύφλεκτη ύλη ενός εμφύλιου σπαραγμού είναι γεμάτος και το μόνο που απομένει είναι μια τυχαία (;) σπί