L’ état c’est moi…

Του Βασίλη Πάικου

Είναι πράγματι εντυπωσιακό, ότι κάποιοι πολιτικοί δεν διδάσκονται από τα λάθη. Από τα λάθη των προκατόχων τους, έστω. 

Από το λάθος του Γιώργου Παπανδρέου και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου να πανηγυρίζουν μετά από την εκταμίευση της κάθε δόσης. Και να μοιράζουν διαβεβαιώσεις πως δεν πρόκειται να δούμε νέα μέτρα ή ότι θα ξαναβγούμε στις αγορές μέσα στο 2011.  Από το λάθος του Λουκά Παπαδήμου

και του Βαγγέλη Βενιζέλου να πανηγυρίζουν μετά από την ολοκλήρωση του PSI. Και να μας ορκίζονται πως με το κούρεμα, θα ανασάνει η πραγματική οικονομία και θα ανακουφιστεί ο λαός.  Και στις δυο περιπτώσεις οι κυβερνώντες περιφρόνησαν την κοινή λογική. Βρέθηκαν σε αναντιστοιχία προς το δημόσιο αίσθημα. Το οποίο δημόσιο αίσθημα τους εκδικήθηκε. Στράφηκε περισσότερο εναντίον τους, ακριβώς –και- εξαιτίας των εκτός τόπου πανηγυρισμών…

Δεν κατάφερε να συγκρατηθεί ο Αντώνης Σαμαράς μετά από την απόφαση του Eurogroup. Να κρατήσει χαμηλούς τόνους, και να επικοινωνήσει με τους πολίτες περιγράφοντάς του την πραγματικότητα. Με τις δυσκολίες της και τις όποιες προσδοκίες. Αντ’ αυτού παρασύρθηκε σε ένα παραλήρημα μεγαλείου. Στο θριαμβολογικό διαγγελματικού τύπου μήνυμά του, και στο απίστευτα εγωπαθές, στο αυτό-προσωπολατρευτικό διαδικτυακό του video. L’ etat c’est moi,  θα μπορούσε να προσθέσει ο Πρωθυπουργός-Ήλιος. Και θα βρισκόταν σε πλήρη αρμονία προς το αυτο-λατρευτικό περιεχόμενο του video. Και για να συμπληρωθεί το γελοίον του πράγματος, μετά απ’ αυτά, ο Πρωθυπουργός έδινε εντολή στους Υπουργούς του να μην επιδοθούν σε πανηγυρισμούς και, μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έλεγε στα μικρόφωνα πως «δεν είναι ώρα για θριαμβολογίες».

Είναι ν’ απορεί κανείς πως οι επικοινωνιολόγοι του μεγάρου Μαξίμου γλίστρησαν σε τέτοιες πρακτικές. Όταν η πρώτη-πρώτη, η βασική αρχή της επικοινωνίας είναι πως « το μήνυμα πρέπει να συναντάει την πραγματικότητα», να μπορεί να συνδιαλέγεται μαζί της. Ή, έστω, να μην την κοντράρει γιατί, απλώς, θα σπάσει τα μούτρα του. Και η πραγματικότητα λέει πως τώρα όπου νάναι, από το νέο χρόνο, οι πολίτες αυτής της Χώρας θα νιώσουν πολύ πιο βαριές τις μνημονιακές συνέπειες και πολύ πιο ελαφριά την τσέπη τους. Ενώ οι σκληρές ρήτρες που συνοδεύουν την απόφαση του Eurogroup και την εκταμίευση της δόσης, καθιστούν πιο ασήκωτα τα δεσμά. Καταλύοντας παράλληλα και τα τελευταία ψήγματα εθνικής αξιοπρέπειας, με την ασφυκτική επιτροπεία που επιβάλλεται στη Χώρα.

Μπορεί η Κυβέρνηση να αγωνιούσε μήπως γίνει καμιά στραβή και δεν εκταμιευτεί εγκαίρως η δόση. Και, ασφαλώς ανακουφίστηκε με την απόφαση της περασμένης Δευτέρας. Πολύ περισσότερο αφού, απ’ ό,τι έχει γίνει φανερό, δεν διεκδίκησε τίποτα παραπάνω. Ούτε καν την απάμβλυνση των σκληρών όρων. Δεν εδικαιούτο ωστόσο να μην διατηρήσει την ψυχραιμία της. Και να επιδοθεί σ’ αυτό το χωρίς προηγούμενο επικοινωνιακό κρεσέντο.  Επιλογή, που πολύ σύντομα θα γίνει μπούμερανγκ για τους εμπνευστές της. Θα εξελιχθεί σε επικοινωνιακό Βατερλώ για τους κυβερνώντες