Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ

Τα φώτα έχουν σβήσει στην κατάχυτη από την απόκοσμη μυρωδιά του λιβανιού εκκλησία. Η σκιά του ξύλινου σταυρού βαριά περιφέρεται πάνω από τα σκυμμένα κεφάλια …κι η μνήμη του άδικου πάθους ζωντανεύει με αυτήν τη μυστική έξοδο του σταυρού, με αυτό το αβάσταχτο σύρσιμό του ανάμεσα στο πλήθος, με αυτήν την στυγνή απόθεσή του στο μαρμαρένιο βάθρο προς προσκύνηση.