Καμένος

Του Βελούχη Αρειώτη ΧΑΝΔΟΝ «Έχει συντάξει ευλαβικώς όλα του τα αυτοπυρπολημένα ελαττωματικά κύτταρα σε αυστηρά απόλυτους στρατιωτικούς σχηματισμούς εδώ και καιρό σε μιαν γωνιά του εγκεφάλου του που επικοινωνεί χωρίς άλλην εντολή με την καρδιά του και τους ξαναβάζει φωτιά κάθε πρωί στ’ αμάξι, στα κόκκινα φανάρια που αργούνε χαρακτηριστικώς και στις στροφές με τις Φιλιππινέζες και τις Σριλανκέζες που βολτάρουν γιαγιάδες ξεχασμένες απ’ τα παιδιά και τα εγγόνια τους, κάθε βράδυ στις έρημες οδούς που κατρακυλάει η θλίψη του τραβώντας τον στο σπίτι, ρουφώντας λαίμαργα νότες στην διαπασών από Πουλικάκο, Dylan, Λογαρίδη και Rolling Stones, βυθιζόμενο στις στροφές των ματιών και των καροτσιών τους, ψάχνοντας να θυμηθεί γιατί στον διάολο ακούει αυτήν την μουσική ακόμη σεργιανώντας τούτη την μαστουρωμένη άσφαλτο μιας πόλης που αιωνίως κοιμάται και που έχει βαλθεί να ξεριζώσει ό,τι μπορεί, μα πάντα θα σκοντάφτει στον αναπάντεχο παλμό ενός παλιού του ονείρου.