25η Μαρτίου, μεσημέρι προς απόγευμα.

Eίναι κάτι μονοκατοικίες τόσο παλιές, τόσο μιας άλλης εποχής, της εποχής της προηγούμενης μεγάλης φτώχειας, κάτι μονοκατοικίες που στέκονται παράταιρα δίπλα στις αξιοποιημένες ιδιοκτησίες δεξιά κι αριστερά τους, κάτι μονοκατοικίες σχεδόν χαμόσπιτα σε σύγκριση με τα νέα κτίσματα ολόγυρά τους, κτίσματα που αντανακλούν την ρώμη μιας άλλης εποχής, της εποχής που κάθε φτώχεια ανήκε ασυζητητί στο παρελθόν και ούτε κατά διάνοια στο αμέσως προσεχές μέλλον, κάτι μονοκατοικίες που κατοικούνται αδιάλειπτα από τότε που όλα τα σπίτια δίπλα τους ήταν σαν κι αυτές κι όλοι οι άνθρωποι δίπλα τους προσδοκούσαν δικαιολογημένα ότι η φτώχεια θα αρχίσει να ανήκει στο παρελθόν και ότι θα έρχονται σταθερά καλύτερες υλικά μέρες, μέχρι που μια μέρα ήρθαν και τα καλύτερα σπίτια, μέσα σε ένα δούναι και λαβείν παροχής κι αντιπαροχής επωφελές για όλους, επωφελές για ιδιοκτήτες, εργολάβους, οικοδόμους, συμβολαιογράφους, δικηγόρους, υποθηκοφύλακες, τράπεζες και τόσους άλλους, μέσα σε ένα δούναι και λαβείν το οποίο αυτονόητα ακολουθούσαν όλοι, όλοι εκτός από τους ιδιοκτήτες αυτών των συγκεκριμένων μυγών μέσα στο αξιοποιημένο γάλα, οι οποίοι ποιος ξέρει γιατί, ίσως ήταν υπερβολικά στριφνοί, ίσως ήταν υπερβολικά ακούνητοι, ίσως ήταν υπερβολικά αυτάρκεις, ίσως ήταν υπερβολικά εκτός κυρίαρχων ρευμάτων, ίσως τσακώθηκαν οικογενειακώς πάνω απ' τα κληρονομημένα κλάσματα της μιας και μόνης ιδιοκτησίας και έβαλαν το γινάτι τους πάνω απ' όλα, ίσως ήθελαν στη γη τους να ζουν αυτοί και μόνο αυτοί, ίσως είχαν δει παλιά γουέστερν για ξεροκεφάλους μοναχικούς λύκους που αρνούνταν να απαλλοτριώσουν και να απαλλοτριωθούν, όποιος πάντως και να ήταν ο λόγος οι ράγες του σιδηροδρόμου της ανάπτυξης δεν πέρασαν ποτέ από τα οικόπεδα τους, κάνοντας ζιγκ ζαγκ γύρω τους.