25η Μαρτίου… και τα τερλίκια της 90χρονης γιαγιάς Μαρουσώς

Η 90χρονη πόντια γιαγιά της διασποράς… αντιστέκεται… Εμείς. του Δημήτρη Σαϊτάκη Τις μέρες αυτές που γιορτάζουμε την εθνική παλιγγενεσία, στο νου κάθε Έλληνα έρχονται εικόνες από τους αγώνες και τις αιματηρές θυσίες των προγόνων, τους ξεριζωμούς από πάτρια εδάφη και την προσφυγιά, τους πολέμους που σημάδεψαν και άφησαν βαθιές τις πληγές σχεδόν σε κάθε οικογένεια, τον εθνικό διχασμό, την τεράστια προσπάθεια των γονιών μας για την δημιουργία της σύγχρονης Ελλάδας που εμείς σήμερα καταφέραμε χρεοκοπώντας την, να την έχουμε παραδώσει ολοσχερώς στους ξένους δανειστές μαζί με όλα τα ασημικά για λίγα αργύρια για την επιβίωσή μας… Θα έπρεπε να είναι δυσβάστακτο το βάρος στην συνείδηση όλων μας από την -για οικονομικούς λόγους- απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και της ελευθερίας της χώρας μας… Θα έπρεπε σήμερα να νιώθουμε ντροπή, όταν -προσποιούμενοι απόδοση τιμών- κλίνουμε το γόνυ σε όλους αυτούς, που διαχρονικά θυσίασαν τη ζωή τους ή απαρνήθηκαν πολλά από την προσωπική τους ζωή για ένα καλύτερο μέλλον της πατρίδας μας, ενώ παράλληλα συνεχίζουμε να υπογράφουμε επανωτά Μνημόνια και ενδοτικές σε ξένα συμφέροντα συμφωνίες… Θα έπρεπε να μας κατατρέχουν οι τύψεις, όταν σήμερα με την ανημποριά και την ανικανότητά μας αναγκάσαμε την αφρόκρεμα των νέων επιστημόνων μας, να διασκορπιστεί στα πέρατα της γης για να επιβιώσει προσφέροντας την επιστημονική γνώση για την ανάπτυξη και όφελος ξένων χωρών, ενώ η δική μας χώρα βυθίζεται στην στασιμότητα και τον συνεχή οικονομικό μαρασμό… Ακόμη και όταν οι Έλληνες της διασποράς διακρίνονται και προοδεύουν στο εξωτερικό δεν παραλείπουμε, να το εκμεταλλευόμαστε με την θέσπιση ειδικών βραβείων (βλέπε ΒΡΑΒΕΙΑ ΑΡΓΩ 2019), ώστε να παίρνουμε κάτι και από την δική τους λάμψη… Θα περίμενε κανείς ότι από το παράδειγμά τους θα αντλούσαμε ιδέες και εμπειρία για την καλύτερη οργάνωση της της χώρας… Μάταια όμως.