Το Veni Vidi Vici του Μεϊμαράκη...

Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης άφησε πίσω του την ιδιότητα του «μεταβατικού» και μέσα από ομόφωνες αποφάσεις των συλλογικών οργάνων εξελέγη νέος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτό χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Θα ήταν... άδικο για τον ίδιο να θεωρήσουμε ότι η παραμονή του στο τιμόνι της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποφασίστηκε αποκλειστικά λόγω της «κρισιμότητας των στιγμών». Αντιθέτως, προσωπικές κινήσεις αλλά και η συνολική του στάση τόσο πριν όσο και μετά την ανάληψη των προεδρικών του καθηκόντων, παρότρυναν το σύνολο σχεδόν της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος να συνομολογήσει στην αναγκαιότητα της παραμονής του. Όχι μόνο γιατί «δεν είναι ώρα για εκλογές», αλλά γιατί τόσο το κομματικό όσο και το εθνικό συμφέρον επιτάσσει μια ισχυρή και θεσμική αξιωματική αντιπολίτευση με Πρόεδρο που γνωρίζει όχι μόνο να αντιπολιτεύεται αλλά και να συνθέτει τόσο εντός όσο και εκτός του κόμματος.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης κατάφερε πολλά πράγματα σε λίγο χρόνο. Κατάφερε να πάρει με το μέρος του τόσο το καραμανλικό όσο και το σαμαρικό στρατόπεδο. Ουσιαστικά μπόρεσε «με το καλημέρα» να συσπειρώσει γύρω του τα 2/3 του κομματικού ακροατηρίου και ταυτόχρονα να κατακτήσει την θετική στάση της λεγόμενης «βάσης του κόμματος», δηλαδή των κομματικών στελεχών της γειτονιάς που είδαν στο πρόσωπο του την επιστροφή της Νέας Δημοκρατίας στις καραμανλικές της ρίζες. Αυτά τα στελέχη ήταν και τα πιο απογοητευμένα τα τελευταία χρόνια καθώς αυτά καλούνταν να αναλάβουν το βάρος της υπεράσπισης σκληρών πολιτικών αλλά και μιας ιδεολογικής απομόνωσης του κόμματος που δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ στο παρελθόν. Επιπλέον, μέσα από μια τακτική κίνηση υψηλής πολιτικής, όπου πρότεινε την εκλογή Προέδρου στης 30 Αυγούστου για να θέσει προ των ευθυνών τους όλους τους υπολοίπους «δελφίνους», κατάφερε να πάρει με το μέρος του ακόμα και αυτούς που διακαώς επιθυμούσαν την γρήγορη προσφυγή στις κάλπες, ακόμα και μέσα στο καλοκαίρι, και οι οποίοι προέρχονται κυρίως από το μητσοτακικό στρατόπεδο. Έτσι, στην χθεσινή κεντρική επιτροπή του κόμματος είδαμε τους πάντες να ψηφίζουν υπέρ της παραμονής του. Απλά και βελούδινα, χωρίς τριβές, χωρίς τσακωμούς και εντάσεις.

Το consensus εντός του κόμματος φάνηκε και στην χθεσινή του αναφορά στο ιδεολογικό στίγμα της Νέας Δημοκρατίας και στην ανάγκη επιστροφής στις ρίζες τουμεσαίου δρόμου, της μεταρρυθμιστικής λογικής και της διαφύλαξης του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ήταν αναφορά που ένωσε παρά δίχασε το κομματικό ακροατήριο καθώς βρίσκεται πολύ εγγύτερα των αξιών και των ιδεών του καραμανλικού πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας, που άλλωστε ενώνει παρά διαιρεί. Έτσι μαζί με τα εσωκομματικά στρατόπεδα, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης βρήκε και την συγκολλητική τους ουσία που θα του επιτρέψει να κινηθεί με μεγαλύτερη άνεση στους διαδρόμους της Βουλής και της Λεωφόρου Συγγρού…

Με το εσωκομματικό πεδίο ξεκαθαρισμένο, με την εθνική στάση που η παράταξη θα κρατήσει τους επόμενους μήνες επίσης ξεκαθαρισμένη, ο νέος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας καλείται να προχωρήσει σε βαθιές μεταρρυθμιστικές τομές εντός του κόμματος του προκειμένου να πείσει και αυτούς που βρίσκονται ηθελημένα έξω από αυτό να επιστρέψουν. Οφείλει να προχωρήσει σε ανανέωση προσώπων και δομών, να αξιοποιήσει νέο πολιτικό και επιστημονικό προσωπικό, να αποβάλλει παρωχημένες πρακτικές και αντιλήψεις που κρατούν την παράταξη δεμένη με το παρελθόν και να εμπιστευθεί νέες πολιτικές προτάσεις και πρόσωπα που μπορούν να τις υλοποιήσουν. Η διαχωριστική γραμμή με το παρελθόν πρέπει να γίνει, ακόμα και αν αυτό απαιτεί θυσίες, είτε σε πρόσωπα είτε σε πολιτικές.

Η Νέα Δημοκρατία ίσως έχει την τελευταία ευκαιρία να διασωθεί από την λήθη της στασιμότητας που οδηγεί μοιραία στην εξαφάνιση. Έχει και την εσωκομματική ηρεμία και το ιδεολογικό στίγμα και την σιωπηρή παρότρυνση του κομματικού ακροατηρίου για τομές και ένα ειλικρινές restart. Οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι όχι μόνο για τη χώρα αλλά και για τον ευρύτερο χώρο της κεντροδεξιάς, εκεί που η Νέα Δημοκρατία καλείται όχι μόνο να επιβεβαιώσει τον πρωταγωνιστικό της ρόλο αλλά και να εμπνεύσει ανθρώπους και πολιτικές δυνάμεις να την εμπιστευθούν και να συνεργαστούν μαζί της. Το άνοιγμα στην κοινωνία είναι αναγκαίο και η μόνη λύση για την επιβίωση της παράταξης. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, απότι φάνηκε έχει τις πλάτες για να το πάρει πάνω του. Μένει να δούμε αν υπάρχει και η πολιτική βούληση από όλους για αλλαγές και μετασχηματισμούς.
Πηγή