Τι επιδιώκει ο Γιώργος Παπανδρέου και τι θέλουν από αυτόν στο ΠΑΣΟΚ;

Γράφει ο Αλέξης Μαυραγάνης
Με ένα μπαράζ συνεντεύξεων και ραδιοφωνικών παρεμβάσεων επανεμφανίστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου στην επικαιρότητα, έπειτα από τη ...
συνάντησή του με τη Φώφη Γεννηματά και την ενθυλάκωση του ΚΙΔΗΣΟ στο όχημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Χθες μάλιστα επανήλθε στην ιστορία του δημοψηφίσματος που δεν έγινε ποτέ, δηλώνοντας - αυτοκριτικά - ότι θα έπρεπε να είχε επιμείνει στη διενέργειά του, γιατί - όπως είπε - “ θα το κερδίζαμε, θα είχε ηρεμήσει όχι μόνο στη χώρα μας την αντιπολίτευση που δεν ήθελε να συνεργαστεί και να βοηθήσει”. Ο κ. Παπανδρέου επανέρχεται πάντα στη συζήτηση για το δημοψήφισμα, αφού θεωρεί ότι εάν αυτό είχε πραγματοποιηθεί, θα λειτουργούσε ως μια βαλβίδα αποσυμπίεσης μιας κοινωνίας που έβραζε από θυμό κι απελπισία και θα κατάφερνε έτσι να προχωρήσει με τις σχεδιαζόμενες αλλαγές που προέβλεπε το δεύτερο μνημόνιο που σχεδιάστηκε με βάση το PSI. Δεν έχει δώσει όμως μέχρι στιγμής μια πειστική απάντηση για το τι θα συνέβαινε εάν έχανε το δημοψήφισμα και πόσο δραματικές μπορούσε να ήταν τότε οι επιπτώσεις για τη χώρα.

Η επιστροφή Παπανδρέου προκάλεσε ερωτηματικά για το τι μπορεί να επιδιώκει - γιατί δηλαδή δεν αρκείται στο θεσμικό ρόλο ενός πρώην Πρωθυπουργού και μπαίνει εκ νέου στην περιπέτεια της ενεργούς πολιτικής. Γνώστες του παρασκηνίου διαβεβαιώνουν ότι μέρους του ντίλ μεταξύ Γεννηματά - Παπανδρέου είναι πως ο πρώην Πρωθυπουργός δεν θα διεκδικήσει την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Επιμένουν επίσης ότι ο κ. Παπανδρέου ενδιαφέρεται κυρίως για τη διεθνή του παρουσία μέσω της Προεδρίας στη Σοσιαλιστική Διεθνή κι αυτό πετυχαίνεται καλύτερα όντας μέρος ενός ευρύτερου σχήματος στο χώρο της Κεντροαριστεράς, αντί να είναι αρχηγός ενός κόμματος χωρίς κοινοβουλευτική παρουσία, που δεν ανιχνεύεται στις δημοσκοπήσεις. Ενώ υπάρχει πάντα και η προοπτική της επανεκλογής στη Βουλή (ως πρώην Πρωθυπουργός εκλέγεται χωρίς σταυρό κι αρκεί η τοποθέτησή του σε κάποια περιφέρεια που το κόμμα του θα εκλέξει έστω ένα βουλευτή για να εκλεγεί κι ο ίδιος) που δεν τον αφήνει αδιάφορο.

Εάν για τον κ. Παπανδρέου τα οφέλη είναι συκγκεκριμένα, το ερώτημα αφορά κυρίως στο ΠΑΣΟΚ. Με δεδομένη την έντονη αντίδραση Βενιζέλου - αντίδραση που τα στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη ανέμεναν - η κυρία Γεννηματά ανέλαβε ένα πολιτικό ρίσκο που ελπίζει πως θα αποδώσει στην κάλπη: Στη μεγάλη δεξαμενή των απογοητευμένων ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ, θεωρεί ότι το όνομα Παπανδρέου εξακολουθεί να προκαλεί ισχυρούς συνειρμούς. Την ίδια στιγμή που σε όλη τη διάρκεια της προεδρικής της θητείας επιδιώκει να τηρήσει σαφείς αποστάσεις από τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, καθιστώντας το ΠΑΣΟΚ μια ασφαλή επιλογή υποδοχής της αντιδεξιάς ψήφου. Ταυτόχρονα, κατάφερε να καταστήσει τη Δημοκρατική Συμπαράταξη ως τον κυρίαρχο πόλο στη διαδικασία ενοποίησης στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Μοιραία η κίνηση των τριών πρώην Υπουργών (Διαμαντοπούλου, Ραγκούση και Φλωρίδη) πέρασε σε δεύτερη μοίρα και δεν φαίνεται να αποκτά δυναμική. Το ερώτημα είναι ποια πολιτική στρατηγική κατεύθυνση θα αποκτήσει η Συμπαράταξη, όταν θα διλήμματα τεθούν μπροστά ενόψει της κάλπης και θα πρέπει να αποσαφηνιστεί το με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει πίσω.

Πηγή