29/6/2011 Αγαπητό μου ημερολόγιο

Σήμερα ήταν μια χαλαρή μέρα στη δουλειά, δεν κουράστηκα και αφού τα παιδιά θα κατέβαιναν στο Σύνταγμα, είπα να πάω κι εγώ...Σήμερα ψήφισαν το μεσοπρόθεσμο. Έφυγα απο τη δουλειά και πήγα να τους βρω με το μετρό στην Ακρόπολη που με περίμεναν, αφού στο Σύνταγμα γινόταν ήδη χαμός.Αφού ήπιαμε καφέ, κατεβήκαμε την Διονυσίου Αεπαρογίτου να δούμε τι γίνεται. Ο κόσμος είχε σταματήσει στην Αμαλίας και κοιτούσε προς το Σύνταγμα. Δύο διμοιρίες των Ματ έχουν κλείσει τον δρόμο και παίζουν σαν μικρά παιδιά πετροπόλεμο με δέκα αναρχικούς που έχουν βάλει φωτιά σε κάτι σκουπίδια. Τους μ**** -είπαμε-, δεν μας αφήνουν να διαμαρτυρηθούμε στο Σύνταγμα και έφεραν ως εδώ τα επισόδεια, που το BBC και το CNN δεν έχει κάμερες.Αφού σταθήκαμε εκεί κάμποση ώρα, αγαπητό μου ημερολόγιο, άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Γυναίκες μεγαλύτερες απο τη μάνα μου, παρέες από μικρά κορίτσια, πολλοί συνταξιούχοι, άντρες χέρι-χέρι με τα παιδιά τους, φοιτητές, μαθητές, Κινέζοι που έβγαζαν φωτογραφίες το πλήθος και σίγουρα κάποιοι ασφαλίτες που δεν κατάλαβα. Ο κόσμος είχε κάτσει απο την αρχή της Αμαλίας εως τον σταθμό του Μετρό της Ακρόπολης και περίμενε να σταματήσουν τα μικροεπισόδεια για να πάει στο Σύνταγμα.Εκεί που καθόμουνα που λες, αγαπητό μου ημερολόγιο μέσα στην ασφάλεια που πίστευα οτι μου πρόσφερε ο πιο τουριστικός δρόμος της Ελλάδας, οι αστυνομικοί αποφάσισαν πως το πλήθος είναι εχθρικό και σαν σύγχρονοι Ούνοι έκαναν επίθεση στον εχθρό. Το σκηνικό για γέλια και για κλάματα. Τουρίστες να κλαίνε με τα παιδιά τους αγκαλία, βιτρίνες και τραπέζια να σπάνε απο τις διμοιρίες, ανάπηροι να προσπαθούν να φύγουν όπως μπορούν και πάνω τους να πέφτουν μικρά κοριτσόπουλα με δάκρυα στα μάτια απο τα δακρυγόνα και τον φόβο. Σουρεάλ κατάσταση! Ανεβή! καμε μέχρι το μουσείο της Ακρόπολης, σχεδόν όλο το πλήθος. --Εντάξει, είπαμε, εδώ πάνω που φτάσαμε είμαστε ασφαλείς. Ούτως ή άλλως δεν κάναμε και τίποτα ρε παιδιά, μην φοβάστε.ΤΟΤΕ ΕΣΚΑΣΕ ΤΟ ΙΠΠΙΚΟ!Η ομάδα αυτή με τα παπάκια, οι κάγκουρες-μπάτσοι πως λέγονται;Τα πρώτα δευτερόλεπτα ο κόσμος φώναζε να μην τρέξει κανείς και τα σχετικά, αλλά όταν βλέπεις γκλοπ να βάράει μέχρι και την γιαγιά -που αμφιβάλλω αν ήταν στην πορεία- τρέχεις!Εκεί λοιπόν που έτρεχα εγκλωβίστηκα στο στενό που είναι δίπλα απο το μουσείο, μαζί με άλλα δέκα άτομα να κοιτάμε την ένστολη συμμορία να έρχεται κατα πάνω μας με γκλοπ στα χέρια. Ήδη ένα άτομο ικέτευε για έλεος στη μέση του δρόμου. Εμάς μας φώναζαν να κάτσουμε στη γωνία του πεζοδρομίου με τις πιο χυδαίες λέξεις που έχω ακούσει να βγαίνουν απο ομάδα ανθρώπων. Μας δέσανε χωρίς λόγο ρε γαμωτο, σκέφτηκα. Είδα ένα παληκάρι που έκατσε στην γωνία του πεζοδρομίου δίπλα μου ακολουθώντας τις οδηγίες των αστυνομικών και είπα να κάνω το ίδιο. Τότε δέχ! τηκα την πρώτη κλοτσιά, για να κολλήσω στον τοίχο πιο καλά. Στο επόμενο πλάνο το παληκάρι που καθόταν δίπλα μου ήταν ημιλιπόθυμο, η μούρη του κόκκινη από το αίμα και μερικά δόντια του σπασμένα. Μα αυτός έκανε ακριβώς ότι του ζήτησαν! Δεν γ****, σκέφτηκα - σιγά μην κάτσω να με σκοτώ