Ποιος φταίει για τα Δεκεμβριανά;

Ξεκινήσαμε να συζητάμε για το κοινωνικό μέρισμα και, με την πληθωρικότητα της πολυλογάδικης και φωνακλούς φυλής μας, κάνοντας ένα μεγαλοπρεπές «πίσω ολοταχώς» με στάσεις στην διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στη δικτατορία, στα χρόνια του «Γέρου της Δημοκρατίας» κλπ., φτάσαμε να σκοτωνόμαστε για τα Δεκεμβριανά, ένεκα της επετείου (3 Δεκεμβρίου 1944). Η πολιτική παραμένει το μοναδικό θέμα που κάνει την αγαπημένη παρέα μας να τσακώνεται. Το βράδυ, πίσω στο σπίτι, κι ενώ αναζητούσα πληροφορίες για την επίμαχη περίοδο (ώστε να έχω περισσότερα «όπλα» στην επόμενη συνάντηση

που δεν θα αργούσε), παρατήρησα πως πολλοί χρήστες του Διαδικτύου είχαν κάνει τις δικές τους αναρτήσεις για τα Δεκεμβριανά. Η εμφυλιοπολεμική διάθεση που λίγο πριν κόντεψε να τινάξει τις σχέσεις των φίλων μου στον αέρα, είχε επεκταθεί στο Facebook. Αλλοι ευγενικά, άλλοι με συγκαλυμμένη αγένεια και άλλοι αγενέστατα, έχοντας ανασύρει από τους τάφους τους ΕΑΜίτες (ή μη) παππούδες και τα πιστεύω τους, επιβεβαίωναν ένα κυρίως πράγμα: πώς ποτέ δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε τα ιδεολογικά αδιέξοδα των προγόνων μας.

Θα πάρω αποστάσεις ασφαλείας. Δεν θα πέσω στην παγίδα, ώστε να αρχίσω να συζητώ (δηλαδή να τσακώνομαι) τι πιστεύω για εκείνη τη μαύρη για τη χώρα μας περίοδο. Γιατί θα προκαλέσω νέες εντάσεις, ανάμεσα σε εμένα και σε ανθρώπους που έχω αποφασίσει πως συμπαθώ. Μεγαλώνοντας αποφεύγω τέτοιες κακοτοπιές, όχι επειδή δεν έχω το θάρρος της γνώμης μου, αλλά κυρίως επειδή σε θέματα όπως αυτό, σοβαρά και «δύσκολα», γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι πιο αρμόδιοι από εμένα για να εκφράσουν άποψη. Αποψη που βασίζεται στη γνώση και δεν έχει διαμορφωθεί αποκλειστικά και μόνο από την θολή οικογενειακή ανάμνηση μιας μακρινής θείας που περνούσε από τη διαδήλωση του ΕΑΜ και που οι διηγήσεις της καθόρισαν και εξακολουθούν να καθορίζουν την πολιτική ιδεολογία όλης της οικογένειας.

Προσπαθώ να σχηματίσω άποψη έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως: σε καμία κατάσταση δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο.

Αυτό το ξεχάσαμε, φοβάμαι, και εφέτος, όπως επιμένουμε να το ξεχνάμε κάθε φορά που με αφορμή την επέτειο των Δεκεμβριανών, ή άλλες σημαντικές επετείους, αποδεικνυόμαστε ανιστόρητοι και πολιτικά ανώριμοι. Κατατρεγμένοι από το σύνδρομο του Εμφυλίου –ακόμα και γενιές που γεννήθηκαν πολλά χρόνια μετά και θα περίμενε κανείς πως θα είχαν εξετάσει με μεγαλύτερη ψυχραιμία το θέμα από όσο οι γονείς τους– σκεπτόμαστε, μιλάμε και τσακωνόμαστε με φανατισμό που τυφλώνει. Εχοντας κάνει «ευαγγέλιο» τις μαρτυρίες και τις απόψεις παππούδων που δεν γνωρίσαμε ποτέ, δίνοντας μεγαλύτερο βάρος στις συναισθηματικές αναμνήσεις των οικογενειών μας παρά στην αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας.

Ετσι και τώρα, στις αναρτήσεις στο Διαδίκτυο λίγες ήταν οι ψύχραιμες φωνές που πρότειναν αν όχι σιωπή μπροστά στους τόσους νεκρούς, τουλάχιστον μια πολιτισμένη συζήτηση που μπορεί και να οδηγούσε σε κάποιο συμπέρασμα. Εκείνο που κυρίως διέκρινες, ή υποπτευόσουν, ήταν πως καμία από τις δύο πλευρές (γιατί ναι, και στο θέμα των Δεκεμβριανών, ακόμα σε δύο πλευρές χωριζόμαστε) δεν έχει το θάρρος και την εξυπνάδα να δει την περίοδο εκείνη χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς αγκυλώσεις, και να παραδεχτεί τα λάθη της. Ο διχασμός καλά κρατεί. Και μας κρατάει πάντα πίσω.

The post Ποιος φταίει για τα Δεκεμβριανά; appeared first on Protagon.gr.