Πειράζει that I am afraid;

Με το που συνέβη το αναμενόμενο χτύπημα -κάτι σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου- ξεπρόβαλε αυτόματα το σύνθημα «We are not afraid». Ποιόν κοροϊδεύουμε; Τι επίθεση πολιτισμού! Τι τον περάσαμε τον κόσμο μας; Τσάι κυριών; We are Brussels. We are Paris. Ναι. Θα μπορούσαμε. Τον έχω τον δυτικό πολιτισμό. Τον απέναντί μας τον γνωρίζουμε; Μπορούμε έστω και τόσο δα να τον υπολογίσουμε; Πώς απλώνουμε με τόση εγκληματική αθωότητα

και ανοχή, τις δικές μας αρχές, σε άμαθους ανθρώπους; Αν ο δυτικός πολιτισμός πέρασε αιώνες μέχρι να κατορθώσει ότι κατόρθωσε, πώς φανταζόμαστε ότι θα τον αφομοιώσουν με το «Καλώς ήρθατε στα μέρη μας»; Τι κοινά έχουμε; Φοβάμαι. Συγχωρείστε με… I am afraid. Πειράζει ότι φοβάμαι;

Μήπως, το «We are not afraid» ως κατάθεση αξιοπρέπειας και στίγματος δυτικής νοοτροπίας φανερώνει, ακόμα πιο πολύ το πολιτιστικό χάσμα που μας χωρίζει και επιλέγοντας τον στρουθοκαμηλισμό κλωτσάμε την ωμή αλήθεια του χάους που μας χωρίζει;

Τόσο βολικά πιστοί στον δυτικό πολιτισμό και στομωμένοι στη διακριτικότητα και στο τακτ του, μήπως διστάζουμε ακόμα και να προφέρουμε τη λέξη «εχθρός», ώστε να τολμήσουμε να τον αντιμετωπίσουμε ως τέτοιον; Δεν τολμάει κάποιος να καταθέσει οτιδήποτε και αμέσως κατηγορείται για ισλαμοφοβία. Αν δεν ξετυλίξεις τους φόβους σου, αν δεν τους δεις κατάματα πώς θα τους αντιμετωπίσεις; Αν δεν επιτρέψεις στον εαυτό σου να παραδεχτεί, ότι φοβάσαι, μπορεί και να έχεις δίκιο που το φοβάσαι.

Δεν μου περνάει καν από το μυαλό ότι θα μπορούσα να συνοδεύσω το παιδί μου σε κεντρική πλατεία για να παρακολουθήσει αποκεφαλισμό ώστε να παραδειγματιστεί. Δεν μου περνάει καν από το μυαλό μου ότι δεν μπορώ να κοιτάξω τον οποιοδήποτε άνδρα στα μάτια και να αντιπαραθέσω τις σκέψεις μου στις όποιες δικές του. Δεν μου περνάει καν από το μυαλό ότι δεν θα έχω ίσες ευκαιρίες με το άλλο φύλο. Δεν μου περνάει καν από το μυαλό ότι θα βασανίσω άνθρωπο γιατί είναι ομοφυλόφιλος. Δεν μου περνάει καν από το μυαλό ένα θεοκρατικό κράτος ενώ διεκδικώ τον διαχωρισμό Eκκλησίας-Kράτους, κάτι που οι Eυρωπαίοι έχουν ήδη κατακτήσει. Δεν μου περνάει καν από το μυαλό ότι δεν εξουσιάζω, εγώ και μόνο εγώ, τον εαυτό μου και τη σεξουαλικότητά μου ως γυναίκα. Δεν μου περνάει καν από το μυαλό ότι μπορεί να μου επιβάλει κάποιος το πώς θα ντύνομαι.

Μήπως εν τέλει, είναι βαθιά εθελοτυφλία να θεωρώ, ότι κάποιος που πιστεύει με φανατισμό όλα αυτά που εμένα δεν μου περνάνε καν από το μυαλό, μπορεί να προκύψει συνομιλητής μου ή να βρω άκρη μαζί του;

Τόσο που γαλουχηθήκαμε με τις αρχές της Δημοκρατίας, τόσο που τρέμουμε ακόμα και τις λέξεις που ξεπετάει αυθόρμητα η ψυχή μας μην και τις πούμε… Τόσο που λειαίνουμε, τόσο που αυτό-λογοκρινόμαστε για να ανταπεξέλθουμε στο πολιτισμένα «correct» μας, πώς θα τα βγάλουμε πέρα με βάρβαρους, με εξτρεμιστές;

Κατανοούμε ότι γι΄αυτούς είμαστε «άπιστοι» που αν δεν υποταχθούμε πρέπει να πεθάνουμε; Κατανοούμε ότι όσο εμείς περιμένουμε από τη ζωή εκείνοι έχουν λαμβάνειν από τον θάνατο;

Φοβάμαι. Τον πολιτισμένο μας εαυτό. Αυτόν που συγχρόνως τιμάω. Σε κάθε μας αντίδραση συνειδητοποιώ ότι σ΄όλα μπορεί «ν΄αλλαξοπιστήσει» ο άνθρωπος, εκτός από τον πολιτισμό του, αν τον έχει ήδη κατακτήσει. Φοβάμαι. Φοβάμαι την αιώνια ύπουλη παρουσία της Αμερικής. Φοβάμαι την αιώνια αμήχανη αργοπορία της Ευρώπης.

Φοβάμαι την Ελλάδα. Τη χώρα μου κι αν φοβάμαι! Φοβάμαι το εισαγόμενο δράμα που επικάθεται στο ενυπάρχον, «ντόπιο», αιώνιό μας χάος. Πόσο είναι το απόβαρο του χάους που μπορεί να σηκώσει η πατρίδα μου;

The post Πειράζει that I am afraid; appeared first on Protagon.gr.