Ο «επαναστάτης» Μουγκάμπε και η αποικιοκρατία

Στον δυτικό κόσμο, η «ανθρωπιστική» σκέψη έχει καταδικάσει εδώ και πολλές δεκαετίες την αποικιοκρατία. Η τέχνη, η διανόηση, η Ιστορία, η πολιτική έχουν πάντα έναν καλό λόγο για τα επαναστατικά κινήματα που απελευθέρωσαν τον Τρίτο Κόσμο από τους «δυνάστες» του.

Ετσι όλες αυτές οι χώρες της Ασίας και της Αφρικής κέρδισαν την ανεξαρτησία τους, χαρίζοντας στους λαούς τους την ελευθερία τους και την συνέχιση των παραδόσεών τους. Φτάνει μόνο να σας θυμίσω ότι σε κάποιες επαρχίες της Ινδίας, οι «αυταρχικοί» Βρετανοί απαγόρευσαν στους κατακτημένους Ινδούς να θάβονται μαζί με τους δούλους ή τις γυναίκες τους, μετά τον θάνατό τους. Οπως επίσης ότι οι «ασεβείς» Γάλλοι αφαίρεσαν από τους Κονγκολέζους το «πολιτιστικό» δικαίωμα της κλειτοριδεκτομής.

Αυτά και άλλα πολλά διέπραξαν εις βάρος τόσων λαών οι αδίστακτοι Δυτικοί, επιβάλλοντας θεσμούς, κανόνες, Δίκαιο, Παιδεία και ανθρώπινα δικαιώματα. Με αποτέλεσμα, σε λίγες μόνο δεκαετίες, να βρεθούν στον δρόμο της αστικής «αλλοτρίωσης» και της απώλειας της «φυσικής» τους ταυτότητας.

Ενας από τους πιο διακεκριμένους «επαναστάτες» που αποτίναξαν τον ζυγό της υποδούλωσης ήταν ο δημοφιλής και χαρισματικός πρόεδρος της Ζιμπάμπουε Μουγκάμπε. Από το 1965 η πρώην αποικία έγινε Ροδεσία και το 1980, Ζιμπάμπουε. Για να καταλήξει σε μία στυγνή δικτατορία, με τον Μουγκάμπε να εξελίσσεται σε ισόβιο αυταρχικό ηγέτη, χωρίς κανένα έλεος για τους «ελεύθερους» υπηκόους του. Ώσπου, πριν μία εβδομάδα, οι παλιοί του σύντροφοι δεν ανέχτηκαν το ότι ήθελε να παραδώσει την εξουσία στην κατά 40 χρόνια, νεότερη γυναίκα του και τον ανέτρεψαν με πραξικόπημα. Πιθανότατα, για να γίνουν οι ίδιοι ακόμα πιο σκληροί δικτάτορες από τον ίδιο…

Το κακό με όλα αυτά, είναι οι συχνές θεωρητικές αναγωγές του μέσου δυτικού ανθρώπου στα δημοκρατικά ιδεώδη, χωρίς όμως, να ενδιαφέρονται στη συνέχεια για το αποτέλεσμα. Αμφιβάλλω αν μπήκαν ποτέ στον κόπο να εξετάσουν ιστορικά, ποια ήταν η συνέχεια όλων αυτών των λαών που «απαλλάχτηκαν» από τους αποικιοκράτες και κέρδισαν την «δημοκρατία» τους.

Προσωπικά δεν γνωρίζω ούτε μία «επαναστατημένη» χώρα που να μην κατέληξε σε δικτατορία ή να μην παραμένει σε απόλυτη εξαθλίωση με τον πληθωρισμό να καλπάζει. Ούτε κάποια που να σεβάστηκε τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της.

Παρόλα αυτά, η επανάσταση είναι επανάσταση, ακόμα και αν οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αυταρχικά καθεστώτα. Ακόμα κι αν παραδίνει τους κακόμοιρους τους αυταπατημένους «απελεύθερους» στη δίνη των εμφυλίων ή στην μακροχρόνια φτώχεια και δυστυχία.

Ο Τρίτος Κόσμος παρέμεινε «τρίτος» επειδή οι Δυτικοί κάποια στιγμή, κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να δαπανούν άλλο χρόνο, χρήμα και πολιτισμική ενέργεια για να διατηρήσουν σε στοιχειώδη μορφή τα ανθρώπινα δικαιώματα στις αποικίες τους. Ετσι, εγκατέλειψαν την προσπάθεια «διαπαιδαγώγησης» και επέστρεψαν στις «μητροπόλεις» τους.

Κάποιοι μεταχειρίζονταν σαν ζώα τους μαύρους και εκμεταλλεύονταν τους Aσιάτες; Δεν αποκλείεται, αλλά το ίδιο ακριβώς συνέβαινε από τους ομόφυλούς τους και ύστερα από την ανεξαρτησία των χωρών τους. Γιατί το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια είναι θέμα παιδείας και δημοκρατίας, όχι χρώματος και φυλετικής ομογένειας.

Ο Μουγκάμπε είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση αυταρχισμού και ολοκληρωτισμού για κοινωνίες και ανθρώπους που συνδέουν την ελευθερία με την φυλετική ταυτότητα και όχι με την προσωπικότητα του ανθρώπου. Οσο για τους αποικιοκράτες (παλιούς και νέους), δεν νομίζω ότι αυτοί ευθύνονται για το μαύρο χάλι του Τρίτου Κόσμου. Είναι θέμα αντίληψης και όχι ηθικής αποτίμησης…

The post Ο «επαναστάτης» Μουγκάμπε και η αποικιοκρατία appeared first on Protagon.gr.