Από τον Λουκάνικο στον Λουκουμάκη

Οι σκύλοι έχουν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό που τους κάνει να ξεχωρίζουν από όλα τα άλλα πλάσματα: όταν είναι χαρούμενοι, κουνάνε την ουρά τους. Ο σκυλάκος στο Μάτι έζησε και επέζησε από τη δική του περιπέτεια. Βρήκε καταφύγιο στον πέτρινο φούρνο ενός σπιτιού στο Μάτι που κάηκε ολοσχερώς. Βρέθηκε εκεί από διασώστες. Μέσα στις στάχτες, σαν ξεχασμένο λούτρινο παιχνιδάκι που το ξέχασε κάποιο παιδί μετά τις καλοκαιρινές του διακοπές.

Οι σκύλοι, έχουν επίσης έναν μοναδικό τρόπο να σου γιατρεύουν, ή έστω να σου απαλύνουν την μελαγχολία. Χαϊδεύοντας τη γούνα τους και κοιτάζοντας στα γεμάτα εκφραστικότητα

μάτια τους, μπορούν να συμβούν μικρά θαύματα στην εύθραυστη ψυχοσύνθεσή σου.

Πριν από δέκα χρόνια περίπου, ήταν ο αδέσποτος Λουκάνικος, που κατά κάποιον τρόπο υιοθετήθηκε από μία ολόκληρη εξοργισμένη χώρα και έγινε η «μασκότ» των εξεγέρσεων που γέννησε η οικονομική κρίση.

Δέκα χρόνια αργότερα, ο Λουκάνικος έχει πεθάνει, αλλά είναι σα να παραδίδει τη σκυτάλη-σε σχήμα κόκκαλου-στον «Λουκουμάκη», έναν άλλο σκύλο, πιο μικρόσωμο, «του καναπέ», που όμως αποδείχτηκε πολύ γενναίος. Ο Λουκάνικος γάβγιζε με μανία στα ΜΑΤ και ήταν με το μέρος του κόσμου. Και τότε και τώρα, η χώρα βρισκόταν και βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και ψυχολογικής κατάρρευσης. Τότε, αιτία ήταν η κρίση λόγω των Μνημονίων. Τώρα, είναι το πένθος εξαιτίας των πυρκαγιών.

Οι διασώστες πρόσφεραν στο σκυλάκι που γλίτωσε από την πυρκαγιά στο Μάτι, νερό και σκυλοτροφή σε μπολάκια που τοποθέτησαν έξω από το «κρησφύγετό» του, προκειμένου να τους πλησιάσει, αλλά εκείνος, αυτό που ήθελε όσο τίποτα δεν ήταν ούτε νερό ούτε τροφή. Ηταν η επαφή του με τους ανθρώπους. Αυτό μαρτυρά το τόσο συγκινητικό βίντεο με τις πρώτες στιγμές εντοπισμού του.

Τους μύριζε, τους ξαναμύριζε, ξέχασε ότι είναι ένα ταπεινό γκριφόν και συμπεριφέρθηκε σαν λαγωνικό. Σνόμπαρε το φαγητό και το νερό, που σίγουρα είχε ανάγκη, για λίγη επικοινωνία. Η ουρά του κουνιόταν με μανία σε όλη τη διάρκεια αυτής της σκηνής, κόντευε να ξεκολλήσει από τη θέση της.

Ενα «γαβ στόρι» με happy end. Και το όνομα αυτού, «Λουκουμάκης». Ή καλύτερα, «Loukoumaki», καθώς η ιστορία αυτού του σκύλου κάνει πλέον τον γύρο του κόσμου. Οπως κάποτε και ο Λουκάνικος έκανε «διεθνή καριέρα» στα ξένα μίντια ως «Loukanikos», φτάνοντας μάλιστα ως το ειδικό τεύχος «Person of the Year 2011» του «TIME» ως ένα από τα εμβληματικότερα πρόσωπα εκείνης της χρονιάς.

Ο Λουκάνικος πόζαρε με μεγαλοπρέπεια για το «TIME» και τον φακό του Πίτερ Χάπακ, τον Νοέμβριο του 2011 (ΤΙΜΕ)

Ο Λουκουμάκης μπανιαρίστηκε, σενιαρίστηκε, άλλος σκύλος έγινε. Τρόμαξα να τον γνωρίσω στις καινούργιες φωτογραφίες του Reuters. Τα καλά νέα συνεχίστηκαν, καθώς βρέθηκε άμεσα σπίτι για να τον υιοθετήσει, μέσω του προγράμματος υιοθεσιών της ΜΚΟ «Dog’s Voice».

Και ξαφνικά, ένας viral σκυλάκος, που βρέθηκε στον πέτρινο φούρνο ενός καμένου σπιτιού στο Μάτι, έγινε το συνώνυμο της αισιοδοξίας. Αν ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια και το απέδειξε με τον χειρότερο τρόπο την περασμένη εβδομάδα, η ελπίδα έχει μόλις τέσσερα. Και η μουσούδα ενός Μαλτέζ-survivor έγινε το σύμβολο της ανάγκης μας για μαζική ψυχοθεραπεία.

Στον αντίποδα της τετράποδης χαράς, η ιστορία του λυκόσκυλου που αν και επέζησε από την πυρκαγιά, δεν τον θέλει πια το αφεντικό του, επειδή έχουν καεί οι πατούσες του. Ο γερμανικός ποιμενικός αναρρώνει με μπανταρισμένα ποδαράκια και αναζητεί μέσω της ίδιας ΜΚΟ νέο, πιο φιλόξενο σπίτι.

Οποιος δεν έχει σκύλο, ίσως να μην μπορεί να καταλάβει αυτές τις μέρες ότι κάποιοι άνθρωποι θα προτιμούσαν να καούν ζωντανοί μαζί του, παρά να τον εγκαταλείψουν αβοήθητο.

Ο σκύλος συμβολίζει την πίστη, την αγάπη άνευ όρων και την αφοσίωση. Οσοι δεν ξέρουν τι λένε, πιστεύουν ότι οι σκύλοι δεν έχουν προσωπικότητα, ακριβώς επειδή αγαπούν με ανιδιοτέλεια. Εκεί βρισκόμαστε: στο να θεωρούμε δείγμα αδυναμίας την ανιδιοτελή έκφραση της αγάπης.

Ο σκύλος που τον λένε Λουκουμάκη ήρθε να γλυκάνει λίγο τα κουρασμένα μάτια μας, να χαλαρώσει τα σφιγμένα χαρακτηριστικά του προσώπου μας, που λες και έχουν πετρώσει ύστερα από τόσο πόνο που έχουμε απορροφήσει όλες αυτές τις μέρες.

Και κάπως έτσι, μία σκυλίσια ζωή που δεν χάθηκε μας βοηθά να χαμογελάσουμε πάλι. Εστω και λίγο. Εστω για λίγο. Με τη βοήθεια μιας κουνιστής ουράς ανάμεσα στα συντρίμμια.

The post Από τον Λουκάνικο στον Λουκουμάκη appeared first on Protagon.gr.