Γκαζόζα θέτε; Λεμονάδα θέτε; Μία δύσκολη συνεννόηση που έχει ιστορία

Γκαζόζα θέτε; Λεμονάδα θέτε; Τι θέτε επιτέλους; Η λέξη γκαζόζα είναι λέξη της Βόρειας Ελλάδας. Πρόκειται για μία απλή σύνθεση νερού με ζάχαρη, ανθρακικό και άρωμα λεμόνι. Προσοχή! Όχι με λεμόνι, αλλά με άρωμα λεμόνι. Πρόγονος της γκαζόζας ήταν το “σιφόν“. Θυμάστε στις ελληνικές ταινίες που στο bar ή στο ζαχαροπλαστείο πουλούσαν νερό στο οποίο με ένα αντικείμενο (φις φις) φυσούσαν κάτι μέσα και έκαναν το νερό ανθρακούχο; Αυτή ήταν η γκαζόζα, με προσθήκη αρώματος

Η γκαζόζα είναι ο πρόγονος της σπράιτ. Οι πιο σοφιστικέ θυμούνται το Seven-Up. Αυτό που οι Θεσσαλονικείς αποκαλούσαν γκαζόζα, οι Αθηναίοι το αποκαλούσαν λεμονάδα. Ίδιας τάξης γλωσσολογικό πρόβλημα με το «σουβλάκι» και το «καλαμάκι», που οι Αθηναίοι το λένε καλαμάκι ενώ είναι σουβλάκι…

Παραλλήλως, αυτό που οι Θεσσαλονικείς αποκαλούσαν λεμονάδα (η γνωστή λεμονάδα από λεμόνια, είτε σπιτική είτε εμπορίου, είτε με ανθρακικό είτε δίχως) οι Αθηναίοι το έλεγαν λεμονίτα. Στο τέλος επικράτησε το Θεσσαλονικιώτικο «λεμονάδα» για τη λεμονάδα. Που και που βρίσκεις ακόμα στα ράφια του super marker να αποκαλείται λεμονίτα η λεμονάδα με ανθρακικό, κατάλοιπο της παλιάς διάκρισης. Η γκαζόζα, λοιπόν, είναι ανθρακούχο αναψυκτικό με άρωμα λεμόνι. Κοινώς σπράιτ…

Και περνάμε τώρα στην περίφημη στιχομυθία μεταξύ Γκωνιάκη και Σταυρίδη στην αξέχαστη ταινία «Τα κίτρινα γάντια». Ο ρόλος του τρελο-Μπρίλυ που ερμήνευσε ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός, θεωρείται από πολλούς ως ο σημαντικότερος ρόλος της καριέρας τους. Το σίγουρο είναι ότι η ερμηνεία του σε αυτή την ταινία του 1960, έμεινε ιστορική.

Οι ιστορία θέλει τον Γικιώνακη να μην έχει διάθεση να ερμηνεύσει αυτόν το ρόλο, ο οποίος προορίζετο για τον Λογοθετίδη που όμως πέθανε από την καρδιά του. Kαι σύμφωνα με πληροφορίες της Φίνος Φιλμ, ο Γκιωνάκης ως Γιάννης Μπρίλης, μιμήθηκε έναν χαζούλη τύπο που κυκλοφορούσε στα θεατρικά καμαρίνια των ηθοποιών εκείνης της εποχής.