Υπόθεση λεμπιδάκη: υπό ασφυκτική πίεση απαγωγείς και οικογένεια

Στενεύουν τα περιθώρια στην απαγωγή του 54χρονου Κρητικού επιχειρηματία, Μιχάλη Λεμπιδάκη, ο οποίος βρίσκεται πλέον στον 5ο μήνα ομηρείας του. Και μπορεί να υπάρχουν ενδείξεις και αποδείξεις ότι βρίσκεται στη ζωή, όμως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί την ψυχολογική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Και ο πιο δυνατός χαρακτήρας θα είχε «λυγίσει» μετά από 135 ημέρες κράτησης υπό αυτές τις απειλητικές συνθήκες για τη ζωή του.

Οι επαφές των απαγωγέων με την οικογένεια μοιάζουν με φαύλο κύκλο με επίκεντρο

το οικονομικό και την απαίτηση που υπάρχει για το ύψος των λύτρων. Υπάρχουν μεγάλες περίοδοι στασιμότητας με μικρές «αναζωπυρώσεις», που όμως μέχρι στιγμής δεν έχουν οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα που φυσικά δεν είναι άλλο από την απελευθέρωση του Μ. Λεμπιδάκη.

Οι απαγωγείς παραμένουν κάθετοι στις απαιτήσεις τους, ειρωνικοί και αδιάλλακτοι και διατεθειμένοι να τον κρατήσουν για όσο χρονικό διάστημα κρίνουν. Από την άλλη, η οικογένεια έχει διαμηνύσει (και δημόσια) ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις εξωφρενικές απαιτήσεις που προβάλλουν και επί της ουσίας σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Σε κάθε περίπτωση το ρίσκο είναι μεγάλο και κάποιοι παίζουν με τη φωτιά όσο παρατείνεται αυτό το θρίλερ, που όμοιο του δεν έχει προηγούμενο στην Ελλάδα. Η πίεση πλέον είναι ασφυκτική, όχι μόνο για την οικογένεια, αλλά και για τους ίδιους τους απαγωγείς, οι οποίοι όσο και αν εμφανίζονται «σίγουροι και αλάνθαστοι», δεν μπορεί να μην έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τους έχει διαφύγει κάτι.

Αυτό έχει δείξει η εμπειρία από προηγούμενες υποθέσεις. Από την άλλη, είναι πραγματικά εντυπωσιακή η τόση μεγάλη επιμονή τους ως προς το ύψος των λύτρων, που διεκδικούν για να τερματίσουν αυτήν την υπόθεση που έχει σοκάρει τους πάντες. Λες και ο βαθύτερος στόχος τους είναι να «αφανίσουν» τη συγκεκριμένη οικογένεια, να την εξοντώσουν πλήρως. Ενίοτε το ύφος το οποίο χρησιμοποιούν στις επαφές τους με τον αδελφό του απαχθέντος είναι ανατριχιαστικό. Μπορεί όμως και να είναι η εμμονή στην αλαζονική προσδοκία τους για τη μεγάλη «μπάζα», όπως ήλπιζαν όταν ξεκινούσαν την εκτέλεση αυτού του σχεδίου.

Γιατί ο Μιχάλης Λεμπιδάκης;

Του Νίκου Γ. Κοπιδάκη*

Όταν χάνουμε ένα δικό μας πρόσωπο, όταν μας βρει μια συμφορά, ρωτούμε «γιατί». Πολλοί γέροντες πνευματικοί συμβουλεύουν να θυμόμαστε πως σε μεγάλες συμφορές η απάντηση στα “γιατί” δεν είναι φανερή. Αυτό είναι αλήθεια. Όμως στην περίπτωση του Μιχάλη Λεμπιδάκη το γ ι α τ ί ξεπετάγεται άγρια από το υποσυνείδητό μας.

Τον Μιχάλη τον γνώρισα ως μαθητή. Οι επιδόσεις του άριστες. Το ήθος του δεδομένο από τις παραδοσιακές οικογένειες των γονέων του και των παππούδων του. Απλοί, τίμιοι, εργατικοί, σωστοί. Από μαθητής γνώριζε το βάρος και την έκταση της δουλειάς που τον περίμενε. Εργάστηκε και ως φοιτητής στη δουλειά των γονέων του, του Γιάννη Λεμπιδάκη και της Άννας Λεμπιδάκη, το γένος Περάκη. Δεν ξέφυγε από τη συστράτευση στην ευθύνη και την πολύπλευρη δράση τους. Συνέβαλε στην προκοπή του έργου τους και μπόρεσαν έτσι να προσφέρουν σε πλήθος ανθρώπων αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας. Δεν σκέφτηκε ποτέ ότι ξεχωρίζει από τους άλλους μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Στην κοινωνική προσφορά πάντα πρόθυμος και αθόρυβος. Όσοι γνωρίζουν την οικογένεια ομολογούν πως ποτέ δεν προκάλεσαν, δεν σκανδάλισαν στο παραμικρό.

Και ξαφνικά … η έκπληξη της απαγωγής! Εδώ το μυαλό σταματά! Μπορούμε να επεξεργαστούμε νοητικά και ψυχικά την αναπάντεχη συμφορά τού δυστυχήματος, της αρρώστιας, της σύγκρουσης, της κλοπής, της αιχμαλωσίας του πολέμου, της απώλειας. Η ομηρεία όμως ενός ανθρώπου για τα χρήματα υπερβαίνει τη λογική και ποδοπατά κάθε αίσθημα ισορροπίας και αρμονίας στην κοινωνική συμβίωση.

Σκέφτομαι όλους αυτούς τους μήνες την απομόνωση και την ομηρεία τού Μιχάλη σε συνθήκες που δεν γνωρίζουμε. Νιώθω την απόγνωση των γονέων, της συζύγου, των παιδιών του, των συγγενικών προσώπων στον παραλογισμό των απαιτήσεων που δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν. Στη δίνη αυτής της απόγνωσης προβάλλει επίμονο το γ ι α τ ί. Ένα γ ι α τ ί που έρχεται και δίπλα στους ανθρώπους οι οποίοι οργανώνουν και εκτελούν την αποτρόπαια πράξη. Είναι άνθρωποι και αυτοί, ζουν στις ίδιες κοινωνίες με όλους μας. Αυτά τα χρήματα που ζητούν ως λύτρα, πώς μπορούν να τα ξοδέψουν για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους; Κάποια στιγμή ίσως να γεννηθεί ακόμα και στα εγγόνια τους το ερώτημα και το ψυχικό άλγος: «τρώγω λεφτά» που προκάλεσαν ωκεανούς πόνου και πίκρας και που ο τρόπος με τον οποίο αποκτήθηκαν οδηγεί σε ακύρωση της ζωής. Γ ι α τ ί, λοιπόν;

Το θέμα υπερβαίνει τα δεδομένα και τα συμβατικά. Δεν ξέρω ποιοι μπορούν να βοηθήσουν. Η αστυνομία, ασφαλώς, κάνει τη δουλειά της. Όμως εμείς ως κοινωνία, ως συνάνθρωποι, είτε γνωρίζουμε τον Λεμπιδάκη είτε όχι, έχουμε χρέος να κινηθούμε υπερβατικά μέσα από τον δρόμο της προσευχής. Πολλοί που έχουν πίστη στον Θεό ομολογούν πως προσεύχονται.

Δεν έχω την αξία να προτρέψω εγώ, όμως σκέφτομαι πως είναι Δεκαπενταύγουστος, μέρες της Παναγίας, προεόρτια της Παναγίας. Αντί συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας, όσοι μπορούμε, στα σπίτια μας, στις εκκλησίες, στα μοναστήρια, στις παραλίες, στα χωριά μας, να ζητήσουμε από την Παναγία να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους που συνεχίζουν να κρατούν στην απομόνωση τον συνάνθρωπό τους να βρουν το ανθρώπινο πρόσωπο. Ίσως τότε να συνειδητοποιήσουν ότι το ίδιο το δικό τους πρόσωπο δεν χωρεί μια τέτοια προσβολή.

Η πίστη μας η χριστιανική δεν δέχτηκε ποτέ την κατάρα και την εκδίκηση. Δέχεται τη Χάρη και την επίγνωση. Ας τα ζητήσουμε από τη Θεοτόκο.

*Ο Νίκος Γ. Κοπιδάκης είναι γενικός διευθυντής του Εκπαιδευτηρίου «Το Παγκρήτιον»

Πηγή: εδώ.