Θέλει η Μόσχα το κεφάλι του Κοτζιά;

Ως κεραυνό εν αιθρία, έσπευσαν πολλοί πολιτικοί και κάθε λογής «αναλυτές», έκπληκτοι όπως δήλωναν, να χαρακτηρίσουν την θεαματική υποτροπή στις ελληνορωσικές σχέσεις που εκδηλώθηκε εδώ και περίπου ενάμιση μήνα. Το ίδιο ακριβώς, βέβαια, ισχυρίστηκε και η Μόσχα, η οποία, μάλιστα, εμμέσως πλην σαφέστατα επέρριψε την ευθύνη για την ψύχρανση των σχέσεων Ελλάδας – Ρωσίας αποκλειστικά στον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά. Η Μόσχα προσωποποίησε την κόντρα της με τον Έλληνα υπουργό

Πάντως, η κρίση στις ελληνορωσικές σχέσεις μόνον κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Από τη στιγμή που η Μόσχα αποκατέστησε τις σχέσεις της με την Άγκυρα και οι δυο πλευρές κινούνται προς την κατεύθυνση της οικοδόμησης στρατηγικής συμμαχίας, ήταν βέβαιον ότι, αργά ή γρήγορα, αν δεν χειροτερεύσουν οι σχέσεις Αθήνας – Μόσχας, κινδυνεύουν τουλάχιστον να παγώσουν μέχρι νεωτέρας.

Η Μόσχα, βέβαια, επιρρίπτει τις ευθύνες στην Αθήνα, αλλά στην πραγματικότητα η ίδια το μόνο που επιδιώκει, είναι να τα’ χει μονά ζυγά δικά της. Και με την Ελλάδα, ως χώρα – μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, να έχει προνομιακές σχέσεις, και με την «απρόβλεπτη» Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν να διαμορφώσει ένα γεωπολιτικό ειδύλλιο. Όπως όλες οι υπερδυνάμεις, έτσι κι’ αυτή κινείται με γνώμονα αποκλειστικά τα στρατηγικά συμφέροντά της, συχνά, μάλιστα, πιέζοντας ασφυκτικά και άγαρμπα μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα.

Ξέχασαν γρήγορα τις τουρκικές προκλήσεις

Η τακτική των δυο μέτρων και δυο σταθμών που ακολουθεί η Ρωσία απέναντι στη χώρα μας και στην Τουρκία, είναι ενδεικτική. Όταν στις 24 Νοεμβρίου 2015, η Τουρκία κατέρριψε ένα ρωσικό μαχητικό, «Σουχόϊ 24Μ», με πρόσχημα ότι δήθεν είχε περάσει από τη βόρειο Συρία λίγο μέσα στον τουρκικό εναέριο χώρο, οι Ρώσοι κυριολεκτικά έγιναν … Τούρκοι.

Τότε ήταν που θυμήθηκαν ότι η Τουρκία καθημερινώς προβαίνει σε μαζικές αεροπορικές και ναυτικές προκλήσεις σε βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο. Μάλιστα, τα ρωσικά ΜΜΕ καθημερινώς έριχναν μεγάλο βάρος στις τουρκικές ενέργειες κατά της χώρας μας. Μέχρι την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, όμως, η Μόσχα ουδέποτε είχε θίξει ή στιγματίσει τις τουρκικές προκλήσεις. Όπως το ίδιο, εξίσου εύκολα τις ξέχασε, και πλέον ουδέποτε αναφέρεται σε αυτές, άπαξ και αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις της με την Άγκυρα.

«Σύντροφοι εν όπλοις»;

Τώρα λοιπόν, όταν προ δέκα ημερών, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, σε ανακοίνωσή του χαρακτήριζε τη Ρωσία «σύντροφο εν όπλοις» της Τουρκίας, υψηλόβαθμοι πολιτικοί και διπλωματικοί κύκλοι στη Μόσχα εξέφραζαν την σφοδρή ενόχλησή τους. «Μα είναι δυνατόν να μας λέτε ότι είμαστε σύντροφοι στα όπλα με την Τουρκία;», σημείωναν.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, την ίδια στιγμή, στο καθεαυτό γραμμιτζίδικο σάϊτ, «Βζγκλιάντ» το οποίο είναι ευρέως γνωστό ότι πρόσκειται στο Κρεμλίνο και σε ευαγή «ιδρύματα» της υπερδύναμης, εμφανιζόταν δημοσίευμα με τίτλο: «Τα εθνικά κόμπλεξ των Ελλήνων οδήγησαν στη σύγκρουση Μόσχας – Αθήνας» (https://vz.ru/politics/2018/8/15/937280.html). Εκεί, ο συντάκτης του, αφού κάνει γνωστή τη δυσφορία της Μόσχας για το «σύντροφοι εν όπλοις», σπεύδει να πληροφορήσει τη ρωσική κοινή γνώμη ότι το «εθνικό κόμπλεξ» των Ελλήνων είναι η εμμονή τους με την Τουρκία, καθώς και ότι η χώρα μας ασκεί εξωτερική πολιτική με βάση αυτή τη «συναισθηματική αρχή». Να σημειωθεί πως, μέσα από τα -ελεγχόμενα στην πλειοψηφία τους- ρωσικά ΜΜΕ, το τελευταίο διάστημα περνάει μια προσβλητική «γραμμή» σε βάρος της Ελλάδας.

Μπίζνες στα κατεχόμενα

Εσχάτως, επίσης, ορισμένοι, και μεταξύ αυτών παράγοντες της αντιπολίτευσης, δήλωσαν έκπληκτοι (!), διότι ο Ρώσος πρωθυπουργός, Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, σε συνέντευξή του, αποκάλεσε τα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου». Εκτός του ότι, συχνά κρατικοί αξιωματούχοι της Ρωσίας τα αποκαλούν με την ίδια ονομασία, πηγαίνουν εκεί για διακοπές, ρωσικοί κύκλοι κάνουν «επενδύσεις» εκεί και ταξιδιωτικά πρακτορεία στέλνουν πλειάδα τουριστών και επιδίδονται ευρέως στην αγορά του real estate, ενώ υπάρχουν πρωτοκλασάτοι Ρώσοι υπουργοί, οι οποίοι ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να κρύψουν τις δοσοληψίες τους με τα κατεχόμενα από την Τουρκία εδάφη του ανεξάρτητου κράτους της Κύπρου.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του υπουργού Ενέργειας (!) της Ρωσίας, Αλεξάντρ Νόβακ, ο οποίος, όταν τον Αύγουστο του 2017 βρέθηκε στην διεθνή έκθεση της Σμύρνης, όχι μόνον φωτογραφήθηκε με τον «υπουργό» Ενέργειας των κατεχομένων, Σουνάτ Ατούν, αλλά επισκέφθηκε και το περίπτερο των κατεχομένων. Η επίσκεψη αυτή δεν πέρασε απαρατήρητη από την ελλαδική και την κυπριακή πλευρά. Η πρώτη, μάλιστα, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, προέβη σε αυστηρό διάβημα προς τη ρωσική πλευρά, η οποία, ως ήταν αναμενόμενο, φέρεται να δήλωσε άγνοια, και προσπάθησε να υποβαθμίσει το γεγονός, επαναλαμβάνοντας ότι η Ρωσία υποστηρίζει την επίλυση του Κυπριακού στο πλαίσιο του ΟΗΕ.

Τα πολλά πάρε – δώσε του Αλεξάντρ Νόβακ με τα κατεχόμενα, βέβαια, δεν θα είχαν και τόσο μεγάλη σημασία, εκτός από τα αρνητικά μηνύματα που έστελνε η Μόσχα προς την Αθήνα, εάν ο ίδιος δεν ήταν υπουργός Ενέργειας. Πόσο μάλλον, όταν είναι γνωστό το χοντρό γεωπολιτικό παιχνίδι που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στην περιοχή, λόγω του φυσικού αερίου, και των προσπαθειών της Άγκυρας να χρησιμοποιήσει τα κατεχόμενα για να προωθήσει τις θέσεις της, και να πλασαριστεί στο παιχνίδι με στόχο να πάρει μερίδιο από τα ενεργειακά αποθέματα.

Και πάλι φταίει ο Κοτζιάς

Ένα ακόμη επεισόδιο προς την κατεύθυνση της ψύχρανσης των ελληνορωσικών σχέσεων, σημειώθηκε το Νοέμβριο του 2017, όταν ματαιώθηκε η Σύνοδος της Μεικτής Επιτροπής Οικονομικής, Βιομηχανικής, Τεχνολογικής και Επιστημονικής Συνεργασίας (ΜΔΕ) Ελλάδας – Ρωσίας. Μάλιστα, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Κατρούγκαλος, σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, μόλις μια ή δυο ημέρες προτού αναχωρήσει για τη Μόσχα, ακύρωσε το ταξίδι του. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες διπλωματικές πηγές στη ρωσική πρωτεύουσα, και σε αυτή την περίπτωση, η Μόσχα είδε πίσω από την ακύρωση της Συνόδου «δάκτυλο Κοτζιά». Βέβαια, επειδή τότε κατεβλήθησαν προσπάθειες εκατέρωθεν ώστε να μην προκληθεί θόρυβος, η Ρωσία δεν προσωποποίησε το πρόβλημα στον Ν.Κοτζιά, όπως έκανε τώρα.

Η Ρωσία, βέβαια, αποσιώπησε το γεγονός ότι (άθελά της;) προσπάθησε να εκθέσει την Ελλάδα, μέσα από έναν παντελώς άκομψο διπλωματικά χειρισμό. Ειδικότερα, στη ρωσική αντιπροσωπεία που θα έπαιρνε μέρος στην ελληνορωσική Σύνοδο τοποθετήθηκαν τρεις «εκπρόσωποι» της Κριμαίας. Ουσιαστικά, δηλαδή, η ρωσική πλευρά επιχείρησε να φέρει προ τετελεσμένου την Αθήνα, η οποία δεχόμενη τη συμμετοχή παραγόντων από την Κριμαία, θα δεχόταν τις μαζικές επικρίσεις από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, διότι κατ΄ αυτό τον τρόπο αναγνωρίζει εμμέσως την Κριμαία ως ρωσικό έδαφος. Μάλιστα, κατά τις ίδιες διπλωματικές πηγές, όταν οι Έλληνες αρμόδιοι στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες με Ρώσους αξιωματούχους δήλωσαν ότι κάτι τέτοιο φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση την Αθήνα, οι δεύτεροι δεν επέδειξαν ιδιαίτερη κατανόηση για τις ελληνικές ανησυχίες. Κάτι που δείχνει μια ασυνήθιστη αλαζονική συμπεριφορά εκ μέρους μιας υπερδύναμης προς μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία δεν συνάδει με τις δημόσιες δηλώσεις περί αδελφών λαών, στενών ιστορικών σχέσεων, κ.ο.κ.

Χορός πρακτόρων

Επιπλέον, ένα σοβαρό, πλην όμως ελάχιστα γνωστό επεισόδιο, μεταξύ Αθήνας και Μόσχας, καταγράφτηκε στο δεύτερο εξάμηνο του 2016. Το είχε αποκαλύψει τότε το Antinews (25/10/2016 «Η Ρωσία διώχνει στέλεχος της ελληνικής πρεσβείας στη Μόσχα; http://www.antinews.gr/action.read/kleidarotrupa/i-rosia-dioxnei-stelexos-tis-ellinikis-presbeias-sti-mosxa-/11.111346). Κι’ αυτό, μάλιστα, ενόψει της τότε επίσκεψης του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέϊ Λαβρόφ, στην Αθήνα. Κατά πληροφορίες, η Αθήνα φέρεται να μπλόκαρε τότε την διαπίστευση ενός αρκετά γνωστού στελέχους των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών που θα αναλάμβανε καθήκοντα, έχοντας διπλωματική ιδιότητα, στη ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα.

Να σημειωθεί ότι η συνηθισμένη διαδικασία -σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου- προτού ένα κράτος αποδεχτεί την διαπίστευση ενός διπλωμάτη, είναι μια στοιχειώδης έρευνα από τις αρχές ασφαλείας γύρω από το πρόσωπό του. Ως απάντηση στην απόφαση της Αθήνας, η Μόσχα αποφάσισε τότε να μην διαπιστεύσει ένα στέλεχος που λίγες εβδομάδες πριν είχε σταλεί στην πρεσβεία μας στη Μόσχα. Έτσι, το πρόσωπο που την πλήρωσε από ελληνικής πλευράς, είχε μόλις αναλάβει τα καθήκοντα του εκπροσώπου Τύπου στην πρεσβεία μας.

Αιφνίδια κλιμάκωση

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, εκ μέρους τόσο της Ελλάδας όσο και της Ρωσίας, λιγότερο ή περισσότερο, καταβάλλονταν προσπάθειες να μην προκληθεί θόρυβος και να υποβαθμιστούν οι διαφορές. Εξάλλου, τα ρωσικά πολεμικά πλοία που ανεβοκατεβαίνουν εδώ και χρόνια από και προς τη Συρία, περνούσαν και περνούν από ελληνικά ύδατα, εφοδιάζοντας δίχως πρόβλημα στη χώρα μας, και κάνουν τις επιδιορθώσεις τους.

Τότε, γιατί αίφνης κλιμακώθηκε η κρίση με εκατέρωθεν απελάσεις και σκληρή γλώσσα στις ανακοινώσεις Αθήνας και Μόσχας; Η ρωσική πλευρά, ανέσυρε το γνωστό μοτίβο των αμερικανικών παρεμβάσεων, και απέδωσε την όξυνση στο ότι η Ελλάδα έχει προσδεθεί στο αμερικανικό άρμα και εκτελεί τις επιταγές των ΗΠΑ και άλλων «σκληρών» ευρωπαϊκών χωρών κατά της Μόσχας. Το επιχείρημα αυτό, όμως, είναι αίολο. Διότι, είναι πολύ πιθανόν ο αμερικανός πρέσβης, υπερδραστήριος «ταλαντούχος» και χαρακτηριζόμενος ως «νέος Πιούριφοϊ», Τζέφρι Πάγιατ, να πιέζει εδώ και δυο χρόνια που βρίσκεται στην Αθήνα, και πράγματι οι σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ τουλάχιστον το τελευταίο έτος, με την επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον, να έχουν κάνει εντυπωσιακά άλματα, αλλά κάτι τέτοιο δεν αποτελεί επαρκή απάντηση.

Ψήφος υπέρ Ρωσίας

Πόσο μάλλον, αφού παρά τον σχετικό πάγο που υπάρχει στις ελληνορωσικές σχέσεις εδώ και ενάμιση χρόνο, μόλις μερικούς μήνες πριν από την εκδήλωση της κρίσης, τίποτε δεν προμήνυε την θεαματική κλιμάκωση της κόντρας. Σε αυτό συνηγορούν και τα εξής γεγονότα: Περί τις 22 Μαρτίου 2018, ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, συνομίλησε τηλεφωνικά με τον Ρώσο πρόεδρο, Βλαντίμιρ Πούτιν, από τον οποίο φέρεται να ζήτησε τη διαμεσολάβησή του προς τον Ερντογάν για την απελευθέρωση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών. Περίπου το δεύτερο δεκαήμερο του Μαρτίου, η Ελλάδα δέχτηκε πολλές επιθέσεις από Δυτικά ΜΜΕ, τα οποία κατηγορούσαν τον Ν.Κοτζιά ότι η Αθήνα δεν επιθυμούσε κυρώσεις κατά της Ρωσίας για την υπόθεση Σκριπάλ (το Λονδίνο ισχυριζόταν, δίχως πειστικές αποδείξεις, ότι επρόκειτο για ρωσική επίθεση με «χημικό όπλο»). Στις 13 Ιουνίου 2018, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών μετέβη στη Μόσχα, πραγματοποιώντας ταξίδι – απάντηση στην προηγούμενη επίσκεψη Λαβρόφ, το 2016. Στο μεταξύ, κατέστη γνωστό ότι ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών θα έλθει στην Ελλάδα φέτος τον Σεπτέμβριο και ότι ο Α.Τσίπρας θα επισκεφθεί τη Μόσχα μάλλον τον Νοέμβριο. Οι επισκέψεις αυτές πλέον είναι στον αέρα.

Αίφνης, λοιπόν, ένα μήνα μετά, στο μέσον Ιουλίου, ξέσπασε η κρίση στις ελληνορωσικές σχέσεις. Γεγονός που, ως όλα δείχνουν, μάλλον αιφνιδίασε τη Μόσχα. Η πολιτική ηγεσία της, μάλιστα, καλείτο τώρα να απαντήσει πειστικά στην -φίλα προσκείμενη στην Ελλάδα- κοινή γνώμη της, και όχι με αφορισμούς περί «αμερικανικού δακτύλου». Ενδιαφέρον είναι πως μερίδα της ρωσικής αντιπολίτευσης κατηγορεί το Κρεμλίνο ότι απομονώνει τη χώρα, και ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρει ότι έφτασε στο σημείο να τα «σπάσει» ακόμα και με μια παραδοσιακά φίλη χώρα, όπως η Ελλάδα.

Προσωπική στοχοποίηση

Τι μεσολάβησε λοιπόν; Οι πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας στην Ελλάδα περί ρωσικής «διείσδυσης» (σε πολιτική, Εκκλησία, κοινωνικούς φορείς, επιχειρηματικούς κύκλους, κ.ο.κ.), είναι πασίγνωστες από την αρχή της δεκαετίας του 2000 στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Εξάλλου, το ίδιο έκαναν σε εντονότατους ρυθμούς και συνεχίζουν να πράττουν και άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, κ.λ.π. Εάν, ωστόσο, όπως ισχυρίζονται κυβερνητικοί κύκλοι, με ρωσικό χρήμα, σε μονή του Αγίου Όρους, επιχειρήθηκε η εξαγορά Ελλήνων βουλευτών, με αφορμή το Σκοπιανό, ή σε άλλες περιπτώσεις δυο στρατιωτικών, τότε σαφώς πρόκειται για ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας μας. Εάν ισχύει κάτι τέτοιο, πράγμα που πρέπει να αποδείξει η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, η οποία τώρα εμφανίζεται ως φιλορωσική, παρ’ ότι κύκλοι της φημίζονται για τον αντιρωσισμό τους, υποπίπτει σε βαρύ ολίσθημα, επιχειρώντας να ξεπλύνει ρωσικές δραστηριότητες στη χώρα μας. Αναμφισβήτητα, ό,τι και να συμβεί στις σχέσεις Μόσχας – Άγκυρας, η Αθήνα πρέπει να διατηρεί ισορροπημένες σχέσεις με τη Μόσχα. Επουδενί, όμως, να δέχεται να της συμπεριφέρονται ως ο ισχυρός προς τον ασθενέστερο.

Επουδενί, επίσης, μπορεί να γίνει αποδεκτή η προσωπική στοχοποίηση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών. Πόσο μάλλον, όταν είναι γνωστό ότι τόσο σοβαρές αποφάσεις που αφορούν σχέσεις με υπερδυνάμεις δεν λαμβάνονται από τους υπουργούς Εξωτερικών, αλλά κεντρικά από τις κυβερνήσεις. Είναι σαν να λέγει κανείς ότι ο Λαβρόφ, χωρίς να ρωτήσει τον Πούτιν, θα προκαλέσει μείζον διπλωματικό επεισόδιο με την Ουάσιγκτον. Είναι αστείο. Ωστόσο, η τακτική της Μόσχας να παρουσιάζει τον Ν.Κοτζιά ως τον «κακό» και την υπόλοιπη κυβέρνηση, αλλά και την αντιπολίτευση, ως τους «καλούς», είναι τουλάχιστον εκ του πονηρού. Παρά ταύτα, δεν είναι λίγοι εκείνοι στην Ελλάδα που πρόθυμα παίζουν αυτό το παιχνίδι.

Η απελευθέρωση των δύο

Εσχάτως, με αφορμή την απελευθέρωση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών από τις φυλακές της Αδριανούπολης, ορισμένοι έσπευσαν να αποδώσουν αυτή την αναμφισβήτητη διπλωματική νίκη, σε παρεμβάσεις των Αμερικανών προς την Τουρκία ή σε παρασκηνιακές συνεννοήσεις του Ερντογάν με την Ευρώπη και ειδικότερα με τη Γερμανία, καθώς και σε ανταλλάγματα που πήρε. Κάποιοι, μάλιστα, απέδωσαν και την κρίση στις ελληνορωσικές σχέσεις, σε υποσχέσεις που έδωσαν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα ότι θα διαπραγματευτούν την απελευθέρωση των δυο.

Μερικά από αυτά πιθανότατα ισχύουν. Είναι, πράγματι, πιθανόν οι ΗΠΑ να έθεσαν μετ΄ επιτάσεως το θέμα των δυο στην Άγκυρα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Τ.Ερντογάν απελευθέρωσε τους δυο για να κάνει τη χάρη στις ΗΠΑ. Πόσο μάλλον, που ακόμα δεν έχει ελευθερώσει τον κρατούμενο Αμερικανό πάστορα. Η εξέλιξη των πραγμάτων, βέβαια, θα δείξει ποιοι παράγοντες έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο στην απελευθέρωσή τους. Αναμφισβήτητα, το διεθνές κλίμα της σύγκρουσης ΗΠΑ - Τουρκίας, και του παζαριού Βερολίνου – Άγκυρας, ήταν κρίσιμα, αλλά ουδείς πρέπει να παραγνωρίζει τον παράγοντα Ελλάδα. Εξάλλου, ήταν γνωστή πέρυσι η πρεμούρα του Τ.Ερντογάν να ανοίξει μια πόρτα στην Ευρώπη, την ελληνική, όταν όλες τις άλλες τις έβρισκε κλειστές. Προφανώς, ο Τούρκος πρόεδρος αναγκάστηκε να κάνει αυτή την κίνηση «καλής θέλησης». Πόσο μάλλον, όταν ήταν γνωστό ότι κρατούσε τους δυο για να τους ανταλλάξει με τους οκτώ Τούρκους στρατιωτικούς που έχουν ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα. Κάτι που δυστυχώς, συμμερίστηκε και η Ντόρα Μπακογιάννη.

Όπως και να’ χει, άκρως ενδιαφέροντα μηνύματα ως προς το τι συνέβη στο παρασκήνιο, έστειλε με την ανάρτησή της στο twitter η εκπρόσωπος του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, Χέδερ Νάουερτ, η οποία, χαιρετίζοντας την επιστροφή των δυο στρατιωτικών στην Ελλάδα, συνεχάρη «τον ελληνικό λαό και το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας». Μια ημέρα πριν, ο Ν.Κοτζιάς, σε ανάρτησή του, αφού έκανε λόγο για διπλωματική νίκη, αναφέρθηκε στον «πρέσβη της Ελλάδας στην Άγκυρα, Πέτρο Μαυροειδή (σ.σ. επί δυο χρόνια δεξί του χέρι στην πολιτική διεύθυνση του υπουργείου Εξωτερικών), στον Απόστολο Μπαλτά (με πολυετή θητεία στην Τουρκία) και στην πρόξενο στην Αδριανούπολη Σωτηρία Θεοχαρίδη». Από τη μεριά του, ο Π.Μαυροειδής δήλωσε ότι ήταν σε συνεχή επικοινωνία με τον υπουργό Εξωτερικών την περίοδο που μεθοδευόταν η απελευθέρωση των δυο στρατιωτικών. Το ζητούμενο πλέον είναι να επιχειρηθεί μια «επανεκκίνηση» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ανάλογα βέβαια με το αν θα δώσει ουσιαστικά δείγματα καλής θέλησης και αλλαγής στάσης η Άγκυρα ή όχι.

Να σημειωθεί πως την ίδια ώρα που συνεχίζεται η αμερικανοτουρκική αντιπαράθεση, ο Τ.Ερντογάν προγραμματίζει επίσκεψη στη Γερμανία, στις 28 και 29 Σεπτεμβρίου, ενώ είναι εμφανής η προσπάθεια του Βερολίνου να αποτρέψει τον οικονομικό εκτροχιασμό της Τουρκίας, ώστε, εκτός των άλλων, να μην πληγούν οι πάμπολλες γερμανικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην γείτονα. Η τελευταία επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στη γερμανική πρωτεύουσα ήταν το 2014. Σύμφωνα με μεγάλη μερίδα του Δυτικού Τύπου, η οικονομική κρίση στην Τουρκία την φέρνει πιο κοντά στο Βερολίνο, ενώ η γερμανική κυβέρνηση βλέπει σοβαρότατους κινδύνους για την ΕΕ εάν καταρρεύσει η τουρκική οικονομία. Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, ότι το Βερολίνο εμφανίζεται να ξεπερνάει τα όρια στην υποστήριξή του προς την Άγκυρα στο όνομα και μόνο της αντιπαράθεσής του με τον Τράμπ. Ενδεικτικό είναι ότι, προ ημερών, ο Τούρκος υπουργός Οικονομικών, Μπεράτ Αλμπαϊράκ, επαίνεσε τις επικριτικές δηλώσεις του Γερμανού ομολόγου του, Πέτερ Αλτμάϊερ, Peter Altmaier, ο οποίος είπε ότι οι δασμοί και οι κυρώσεις του Τράμπ καταστρέφουν θέσεις εργασίας και την ανάπτυξη, και ότι η Ευρώπη δεν θα υποχωρήσει στην πίεση που ασκούν οι ΗΠΑ αναφορικά με το Ιράν (!).

Διαβάστε περισσότερα