Τα όνειρά σου μη τα λες, γιατί μια μέρα κρύα…

Όσο ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία ως επιστήμη (ή και ως χόμπι), τόσο δύσκολη κι απρόσιτη είναι για τον μέσο πολίτη της χώρας μας.

Ίσως επειδή διδάσκεται εντελώς λάθος στα σχολεία μας, ή ίσως επειδή η ελληνική ιστορία είναι τόσο πλούσια και «ογκώδης», που δύσκολα κάθεται κάποιος να στρώσει τον κώλο του για να την μάθει.

Από κει και πέρα οι περισσότεροι δεν έχουν καν ιδέα ούτε για την πρόσφατη ιστορία μας, των τελευταίων 100-150 ετών, πόσο δε μάλλον για το τι συνέβη προ αμνημονεύτων αιώνων…

Για παράδειγμα,

Και μιλάμε για μια πόλη γεμάτη από μνημεία και ιστορία, όπου υπάρχουν πολυκατοικίες με ασανσέρ που… κατασκευάστηκαν επί Οθωμανών!

Ο πολύς ο κόσμος όμως δεν ενδιαφέρεται… «τι μας λες τώρα», σου απαντάνε αν πας να πιάσεις τέτοια συζήτηση, προτιμώντας να αναλύσουν το αμυντικό παιχνίδι του ΠΑΟΚ, ή τα ρούχα της τάδε μπίμπο στο My Style Sucks…

Και δεν μιλάω μόνο για σήμερα, όπου η κρίση τους έχει γονατίσει όλους και το μόνο που τους καίει είναι ο επιούσιος, το μεροκάματο, και το πώς θα πληρώσουν τα χαράτσια του Σύριζα… Όχι!

Ακόμη και τα παλιά καλά χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας, τότε που τα σκυλάδικα ανοίγανε και τα μεσημέρια, οι περισσότεροι συνέλληνες μπορεί να ήξεραν πότε και που εμφανίζεται οι Κιάμος και το πολυμελές μπαλέτο του, αλλά αγνοούσαν επιδεικτικά τι συνέβη το 1897 φερ’ ειπείν.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά (τέτοιος είμαι) με αφορμή τα τεκταινόμενα γύρω από το Παλέ Ντε Σπόρ τη μέρα που θα μιλούσε ο πολυχρονεμένος Σουλτά… πρωθυπουργός μας, ο εξίσου ημιμαθής με την ανερμάτιστη πλέμπα, Αλέξης (ο οποίος νομίζει ότι ο Χίτλερ προκάλεσε τον Α’ ΠΠ, και ότι το Στρασβούργο βρίσκεται στη Γερμανία, μεταξύ πολλών άλλων).

Τι συνέβη λοιπόν και μου κέντρισε την προσοχή;

Ότι αν και επρόκειτο για «ανοιχτή» στο κοινό και στον λαό συγκέντρωση, και όχι μόνο για τα εγγεγραμμένα μέλη του Σύριζα, εν τούτοις υπήρχε αυστηρό φέις κοντρόλ, όπως παλιά στα χάι μαγαζιά της νύχτας.

Όπου τον ρόλο των πορτιέρηδων τον είχε η αστυνομία με τα ΜΑΤ, και τον ρόλο των «μπράβων του μαγαζιού» τον είχαν κάποιοι φουσκωτοί συριζαίοι με κόκκινα περιβραχιόνια, που μου θύμισαν τις προεκλογικές υποσχέσεις του (σπινθηροβόλου) Στρατούλη για «αυθόρμητες ομάδες πολιτών που θα είναι σαν σοβιέτ, αλλά δεν θα είναι σοβιέτ», όταν θα κυβερνήσει η αριστερά.

Και τι κάνανε όλοι αυτοί οι κρατικοί και μη «σεκιουριτάδες»;

Απαγόρευαν την προσέλευση σε όσους είχαν το θράσος να πλησιάσουν το Παλέ Ντε Σπορ, κρατώντας ελληνική σημαία, ή σημαία της Βεργίνας.

Και όχι μόνο όσοι ήθελαν να «διαδηλώσουν», αλλά ακόμη και κάποιοι πούροι συριζαίοι, που μέσα στην αφέλειά τους νόμιζαν ότι το κόμμα τους επιτρέπει την ελληνική σημαία… αγνοώντας την γραμμή του Αλέξη, ή τις δεδηλωμένες πολιτικές των 13 συνιστωσών που το συναποτελούν (άτυπα) ακόμη και σήμερα.

Βλέποντας λοιπόν αυτά τα θλιβερά πλάνα στην τιβί, θυμήθηκα την δική μου ζωή, πέντε δεκαετίες και κάτι όλες κι όλες δηλαδή, μια σταγόνα στον ωκεανό της ιστορίας, που όμως χαρακτηρίστηκε από πολλές και ποικίλες εναλλαγές.

Σε σημείο να αναρωτιέμαι αν είναι στραβός ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζω εγώ.

Θυμήθηκα δηλαδή τότε που ήμουν μαθητής δημοτικού και κάθε μέρα τραγουδούσαμε σε στάση προσοχής τον εθνικό ύμνο (πέρα από την προσευχή), κι αν τυχόν κανείς κουνιόταν στη γραμμή έτρωγε σφαλιάρα σβουριχτή από τον διευθυντή. Σε ένα σχολείο γεμάτο από ελληνικές σημαίες … (και όχι, δεν ήταν ακόμη η χούντα στα πράγματα).

Θυμήθηκα αργότερα που ήμουν μαθητής γυμνασίου, στην μεταπολίτευση, που το σχολείο μας πήγε όλους στο σινεμά, σε παράταξη παρακαλώ και με βήμα, για να δούμε την ταινία «Παύλος Μελάς» με τον Λάκη Κομνηνό! Είχαν πάρει και απουσίες μέσα στη σκοτεινή αίθουσα! Μια ταινία που σήμερα είναι απαγορευμένη.

Ή ακόμη αργότερα, που μαθητής λυκείου, μας πήγαν στην φρεσκοσκαμμένη τότε Βεργίνα, για να θαυμάσουμε από κοντά τα περίφημα ευρήματα του Ανδρόνικου… πάλι με καταγραφή απουσιών, και σφαλιάρες σε όποιον χασκογελούσε.

Αυτά θυμήθηκα, και άλλα πολλά ενδιάμεσα, όπως το γεγονός ότι αν δεν έβαζε κάποιος σημαία στο μπαλκόνι του στις εθνικές γιορτές έρχονταν χωροφύλακας και του έκοβε πρόστιμο!

Για τέτοιες καταστάσεις μιλάμε, όχι πριν από 200 χρόνια, που όμως σήμερα ήρθαν τούμπα.

Γύρνα τον κόσμο ανάποδα να δεις το ψέμα αλήθεια και τούμπαλιν.

In through the out door… κ.ο.κ.

Και αναρωτιέμαι ο ποταπός, τι συνέβη και όλα αυτά που μας δίδασκε το κρατικό κι επίσημο σύστημα τότε, τώρα αποτελούν ανάθεμα;

Με την αστυνομία να σε προσάγει στο οικείο τμήμα για τα περαιτέρω αν τυχόν και κρατάς σημαία της Ελλάδας, ή ακόμη και να τρως άγριο ξύλο μέσα στο κέντρο της πόλης αν φοράς κάποιο εθνόσημο στο μπουφάν σου;

Τι μεσολάβησε μέσα σε 40 το πολύ χρόνια;

Τι έγινε ρε παιδιά;

Σε λάθος κόσμο ζήσαμε εμείς οι 50αρηδες;

Σε λάθος σεντόνια κοιμηθήκαμε;

Λάθος την ζωή μας πήραμε… χωρίς να φταίμε;

Είναι σαν την άλλη περίπτωση που θυμάμαι, το 2001, τότε που μπουζουριάζανε από τις παραλίες και τα κουτούκια διάφορους άγνωστους σερσερήδες, με την κατηγορία της συμμετοχής στην ΕΟ 17 Νοέμβρη…

Και που οι περισσότεροι συμπολίτες, και φίλοι μου, είχαν τρομοκρατηθεί από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, και ασβέστωναν μέχρι και τους τοίχους γύρω από το σπίτι τους για να σβήσουν τα διάφορα «κομμουνιστικά» και άλλα γκράφιτι, μη τυχόν τους περάσουν κι αυτούς για τρομοκράτες και τους συλλάβουν νύχτα.

Είχα εμφανιστεί λοιπόν τότε σε ένα καφέ, με μια μπλούζα που είχε φάτσα κάρτα τον Τσε. Τι το ήθελα;

Το τι άκουσα δεν λέγεται… Όλοι φοβήθηκαν να με πλησιάσουν μη τυχόν και τους σταμπάρει κανείς ως συμπαθούντες.

Άντε να τους εξηγήσεις ότι άλλο ο Τσε κι άλλο η 17Ν… Τίποτα.

Ή άντε να τους εξηγήσεις ότι όλα στην μπανανία μας είναι τόσο ρευστά, που μπορεί σε καμιά εικοσαριά χρόνια να γίνουν κυβέρνηση οι Τροτσκιστές, και ο Κουφοντίνας με τους Ξηρούς να θεωρούνται εθνικοί ήρωες, με αγάλματα προς τιμήν τους…

Ακραίο παράδειγμα, σχήμα λόγου, που όμως… εν μέρει πραγματοποιήθηκε.

Μια περίεργη κατάσταση, σαν αυτό που τραγουδούσε κάποτε ο Νιόνιος: Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα, μπορεί και οι Φροϋδιστές να γίνουν εξουσία…

Εν κατακλείδι, που να ήξερα ο καψερός τότε, στα πέτρινα χρόνια, ότι τσάμπα μάθαινα τον εθνικό ύμνο απ’ έξω (όλες τις στροφές παρακαλώ, κι όχι μόνο 2-3), ή τσάμπα στηνόμουν κλαρίνο στη γραμμή μη τυχόν και φάω σφαλιάρα, ότι σε μερικές μόνο δεκαετίες όλα αυτά θα θεωρούνταν άχρηστα, αν όχι… φασιστικά.

Που να ήξερα… ότι όλοι εκείνοι οι χαμχαλέκοι συμμαθητές μου, που χαριεντίζονταν στη γραμμή, και που δεν μάθαιναν τον εθνικό ύμνο, οι καρπαζοεισπράχτορες της εποχής, οι κοπανταζήδες, οι δακτυλοδεικτούμενοι ως κουμπούρες, που τελικά δεν κατάφεραν να τελειώσουν το λύκειο (καθότι δύσκολο τότε)… και που δεν είχαν ιδέα από ιστορία, αλλά ήξεραν απ’ έξω κι ανακατωτά την σύνθεση του ΠΑΟΚ, ότι όλοι αυτοί σήμερα θα ήταν βουλευτές, υπουργοί, και σύμβουλοι υπουργών… νομοθετώντας για λογαριασμό μου

Που να’ ξερα… ο έρμος;

Διαβάστε περισσότερα