Σχέσεις Ελλάδος και Ισραήλ

Επωφελής γεωστρατηγική επιλογή ή επικίνδυνη διπλωματική ακροβασία;Το θέμα που επιχειρώ να καταπιαστώ είναι επίκαιρο. Όχι μόνο λόγω της επίσκεψης του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας στο γειτονικό κράτος του Ισραήλ, αλλά και γιατί τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας διαρκώς αναπτυσσόμενης ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης σε γεωπολιτικό, γεωστρατηγικό και στρατιωτικό επίπεδο.Ποιος είναι ο γείτονας αυτός; Το Ισραήλ είναι μια χώρα με πληθυσμό λιγότερο από το δικό μας. Κατέχει μια μικρή λωρίδα γης την οποία έχει επεκτείνει τα τελευταία 60 χρόνια μετά από τρεις μεγάλους πολέμους και αμέτρητες μικροσυρράξεις. Εφαρμόζει σκληρή πολιτική (κατ’ ουσία apartheid) έναντι των Παλαιστινίων, με τις διάφορες φράξιες των οποίων συχνά πυκνά συγκρούεται. Βρίσκεται περικυκλωμένο από μια θάλασσα Αράβων που δεν είναι φιλικοί έναντι του. Δεν διαθέτει ζωτικό χώρο για να κινηθεί. Διαθέτει όμως πανίσχυρο λόμπυ στο εξωτερικό λόγω διασποράς, ενώ έχει να επιδείξει αξιόλογα τεχνολογικά επιτεύγματα στους τομείς της ασφάλειας, του διαστήματος, της γενετικής τροφίμων, της ιατρικής, της πολεμικής βιομηχανίας, της διαχείρισης υδάτων και των ΑΠΕ. Είναι διατροφικά αυτάρκες ενώ ελέγχει μεγάλο τμήμα του εμπορίου της περιοχής. Όχι άσχημα για ένα μικρό κράτος σε διαρκή πόλεμο.Η χώρα μας από της συστάσεως του Κράτους του Ισραήλ, το αναγνώρισε de facto αλλά όχι και de jure. Το αναγνώριζε δηλαδή ως υπαρκτή πραγματικότητα όχι όμως ως κράτος υπό την διεθνή νομική έννοια. Ακόμα όμως και μετά τη de jure αναγνώριση (1992), έργο που φέρει την υπογραφή και του νυν Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Αντώνη Σαμαρά, επέδειξε αδικαιολόγητη αδράνεια στην εμβάθυνση των σχέσεών της με ένα αναγνωρισθέν κράτος που η αλήθεια είναι πως, αναζητούσε και αυτό, τη φιλία και συνεργασία της χώρας μας, επιτρέποντας έτσι στην Τουρκία, να εκμεταλλευτεί το χαμένο έδαφος, με τα γνωστά αποτελέσματα. Πρωτοφανής για τα σύγχρονα χρονικά, άνθιση της τουρκικής οικονομίας, τεράστιες επενδύσεις σε βαριά βιομηχανία, εξέλιξη των τεχνικών εξόρυξης, χύτευσης μετάλλων και μεταλλουργίας, αεροδιαστημικά προγράμματα, υποδομές και δίκτυα, που οι γείτονες ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα μπορούσαν να φανταστούν. Οι ενέσεις τεχνολογικής εξέλιξης που τους προσέφεραν οι Ισραηλινοί, μετέτρεψαν τους παλαιούς μπουνταλάδες σε επίφοβους αντιπάλους και την παραπαίουσα οικονομία τους σε αναπτυσσόμενη, που αν προσέξει τις τάσεις υπερθέρμανσής της, θα έχει μέλλον.Γεννά εύλογες απορίες λοιπόν, πως καταφέραμε στα επόμενα δεκαπέντε χρόνια (1993 – 2008) από την αναγνώριση, να αφήσουμε τους εξ ανατολών γείτονες να αλωνίζουν σε μια περιοχή προνομιακή για εμάς, ειδικά λαμβανομένων υπόψη και των ευλόγων συμφερόντων μας. Αναφέρω μερικά:α) τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Αντιοχείας και Αλεξάνδρειας,β) τους χιλιάδες χριστιανούς Ορθόδοξους της περιοχής,γ) τα Προσκυνήματα στους Αγ. Τόπους,δ) τις Ελληνικές κοινότητες Συρίας, Λιβάνου και Αιγύπτου,ε) την εγγύτητα της Κύπρου με την περιοχή και τη γεωστρατηγική της συνέχεια με τον Ελλαδικό χώροστ) το γεγο