Ο Σαμαράς, οι «φρουροί της Πομπηίας» και το τρένο της Ιστορίας

Ζούμε το τέλος της Πομπηίας.Ζούμε το τέλος ενός καθεστώτος, όπως αυτό της Ρουμανίας, όπου ο λαός πήρε την εξουσία στα χέρια του, αποκαθηλώνοντας με τον πιο βίαιο τρόπο τον Τσαουσέσκου και το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας που τον περιέβαλε.Ζούμε το τέλος ενός συστήματος εξουσίας που στηρίχθηκε από διαπλεκόμενους επιχειρηματίες των media, που ανεβοκατέβαζαν σαν υπαλλήλους τους πολιτικούς ανάλογα με τη χρησιμότητά τους.Ζούμε το τέλος του συστήματος εξουσίας που τάισε αφειδώς μέσω εταιριών δημοσίων σχέσεων και μέσω κρατικών, τραπεζικών ή επιχειρηματικών γραφείων Τύπου κατευθυνόμενους δημοσιογράφους.  Που άλλαζαν «πολιτικό δέρμα» μέσα σε μια νύχτα και που έδιναν «αναφορά» για τα ρεπορτάζ τους,  πριν αυτά δημοσιευτούν, σε ξένες πρεσβείες!!!!Ζούμε το τέλος των εκβιαστών. Των εφοριακών, των πολεοδόμων, των αρχαιολόγων, των γιατρών,  των πάσης φύσεως λαμόγιων που εξέθρεψε το σύστημα του ΠΑΣΟΚ.Ζούμε το τέλος της κομματικής Δικαιοσύνης. Που τρέμει μπροστά στον δυνάστη υπουργό, που δεν τολμά να χαρακτηρίσει ως αντισυνταγματικό κάθε κεφαλικό φόρο που βαφτίζεται τέλος και μάλιστα αλληλεγγύης. Που δεν τολμά να ανοίξει τον φάκελο cds, που δεν τολμά να βάλει φυλακή τον Μάκη Ψωμιάδη, που δεν τολμά να αγγίξει τους άλλοτε κραταιούς υπηρέτες του διεφθαρμένου συστήματος.Ζούμε το τέλος των βολεμένων. Αυτών που πάντα είχαν «δόντι». Αυτών που πάντα είχαν  άδεια δακτυλίου, παρότι δεν κυκλοφορούσαν στο κέντρο, που πάντα «τρούπωναν» σε θεσούλες στο Δημόσιο, που πάντα έβρισκαν λουξ στο Νοσοκομείο, που έμπαιναν χωρίς κόπο στα μεταπτυχιακά που ήθελαν, που είχαν τις σίγουρες πληροφορίες στο Χ.Α.Α., που αντί για τον Έβρο υπηρετούσαν στο σπίτι τους.Όλοι αυτοί είναι το χθες. Τελείωσαν. Όλοι αυτοί είναι η Πομπηία που πεθαίνει.  Όλοι αυτοί είναι που ανέδειξαν πολιτικούς τύπου Τσοχατζόπουλου και Βουλγαράκη.Αν για κάτι γουστάρω τον Σαμαρά είναι γιατί τα έβαλε με αυτό ακριβώς το σύστημα. Και έγινε αρχηγός της αστικής παράταξης στην Ελλάδα, κόντρα στις επιθυμίες του Mega και της Καθημερινής, που κραύγαζαν  υπέρ της κόρης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Οι νοικοκυραίοι ξενύχτησαν στις κάλπες για να τον κάνουν αρχηγό τους. Για να είναι σίγουροι ότι δεν θα προδώσει όπως τότε την Μακεδονία. Ότι δεν θα ξεπουλήσει τον εθνικό μας πλούτο στους ξένους. Ότι θα βγει μπροστά τραβώντας από το χέρι τη σοκαρισμένη κοινωνία. Ότι θα σηκώσει την Ελλάδα λίγο ψηλότερα, όπως έκανε με το Μουσείο της Ακρόπολης. Ότι θα πει ΟΧΙ όταν και όπου  πρέπει.Στα περισσότερα δεν τους απογοήτευσε. Μόνος του, κόντρα στο ρεύμα, κόντρα ακόμα και στους δικούς του που λογοδοτούν ακόμα στο σύστημα της Πομπηίας που σβήνει, όρθωσε τη φωνή του και είπε ΟΧΙ στο Μνημόνιο. Και τον κυνήγησαν με ακραίο τρόπο όλοι οι ντόπιοι και οι ξένοι  «φρουροί της Πομπηίας».Και ο Αντώνης άντεξε. Και προχώρησε με την αγάπη του λαού,  ζητώντας του εμπιστοσύνη. Και λέγοντάς του ότι λίγο πριν το ξημέρωμα πάντα υπάρχει το πιο πυκνό σκοτάδι.Ο κόσμος ξέρει καλά ότι ο Αντώνης είναι πατριώτης.  Ξέρει επίσης ότι είναι μόνος του. Περιστοιχισμένος από «φρουρούς της