Ο «επίμονος Γιάνης» και ο βιασμός της στρατηγικής

Και τώρα πως θα ζήσουμε χωρίς βαρβάρους; Έγραψε ο Καβάφης. Για μισό λεπτό. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν ακόμη;

Μια χαρά ζουν και βασιλεύουν (τώρα αν θέλουν να κυριεύσουν τον κόσμο, δεν αποκλείεται η μεγαλομανία τους να τους οδηγήσει και προς τα εκεί).

Ο λόγος για το κόμμα του κυρίου Γιάνη – προσοχή στο «ν» - Βαρουφάκη.

Η επιλογή του μοιραίου καθηγητή, έγινε ένα απόγευμα στην Αίγινα σε μια συνάντηση στο σπίτι του Αλέκου Φλαμπουράρη. Εντυπωσιασμένος από την αδολεσχία και την «καταιγίδα» ορολογιών και δογμάτων, ο αμαθής Αλέξης Τσίπρας θεώρησε ότι βρήκε τον άνθρωπο που θα τον οδηγούσε στο επαναστατικό του όνειρο. Και ξαφνικά, ο Γιάνης βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ εκπονώντας σχέδια για την άλωση των Βρυξελλών με γιουρούσι που θα το ζήλευε και ο Τζέιμς Πάρις.

Έτσι τον Ιανουάριο του 2015, φορώντας τη φουστανέλα του, περνώντας το γιαταγάνι στη μέση και κρατώντας το καριοφίλι πάει με σαράντα ακόμη παλληκάρια να αλώσουν τας Βρυξέλλας.

Επτά μήνες μετά, ο Γιάνης αφού έχει καταστρέψει με τα απανωτά λάθη και τις θεωρίες του την ήδη λαβωμένη ελληνική οικονομία, όπου επί 17 ώρες στην περίφημη διαπραγμάτευση επέμενε πως έχει δίκιο – άσχετα αν η ελληνική κυβερνητική αντιπροσωπία είχε στηθεί στον τοίχο και περίμενε το «πυρ» από το εκτελεστικό απόσπασμα της Ε.Ε. – συνέχιζε να νομίζει πως κατέχει την ανώτερη γνώση.

Ο Τσίπρας έκανε εφτά μήνες να τον καταλάβει και μαζί του ο ελληνικός λαός τι εστί Βαρουφάκης. Ο κύριος καθηγητής είχε αποτύχει σε όλα…

Έτσι ο κατέχων τη γνώση της ωραιοπάθειας και της (α)σεμνότητας, με τις φωτογραφικές πιρουέτες στην ταράτσα της οικίας του πεθερού του με φόντο την Ακρόπολη μπροστά από ένα τραπέζι βασιλικών εδεσμάτων, με τις δερμάτινες καπαρντίνες και τα πουκάμισα τύπου «Μάο», εισέπραξε μια μεγαλοπρεπή κλωτσιά που ακούστηκε από του Μαξίμου έως τις Βρυξέλλες. Η ζημιά όμως είχε γίνει. Και η Ελλάδα οδηγήθηκε σε ένα ακόμη μνημόνιο με τους παραζαλισμένους Έλληνες να χτυπούν με τα κεφάλια τους τα νταούλια και ταυτόχρονα να χορεύουν ωσάν χαμάληδες υπό το ρυθμό των χειροκροτημάτων του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του Γέρουν Ντάισενμπλουμ και των αγορών.

Και μέσα σε όλα αυτά είχαμε προσφάτως και το βιβλίο του Γιάνη «ανήλικοι στο δωμάτιο» όπου όμως ο κανονικός τίτλος θα έπρεπε να είναι «διαπραγμάτευση ηλιθίων» (Το δείπνο το πρόλαβε ο Φρανσίς Βεμπέρ).

Γιατί ζυγίστηκε και βρέθηκε ελλιπής…

Στη θητεία του αξιότιμου κ. Βαρουφάκη, μάθαμε τι εστί στρατηγική και τη θεωρία παιγνίων (Θεός φυλάξοι). Δεν είναι τυχαίο άραγε πως η ελληνική διαπραγμάτευση το εξάμηνο του 2015 είναι «Περιπτωσιολογική Μελέτη» (case study) σε κορυφαία παγκοσμίως Πανεπιστήμια, για το «τι δεν πρέπει να κάνεις σε μια πολυκρατική διαπραγμάτευση». Όσο για τα παίγνια ισχύος και το περίφημο «Παίγνιο δειλίας» (chicken game) τι να πει κανείς;

Στη στρατηγική υπάρχει η βασικότερη αρχή που λέει: «Μάθε τον αντίπαλό σου, εκτίμησε τη δύναμή του, προχώρα εκεί που θες αν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις, υποχώρησε συντεταγμένα και με αξιοπρέπεια αν είναι ισχυρότερος, κέρδισε χρόνο για να ενισχυθείς και αντιμετώπισέ τον».

Με τον κ. Βαρουφάκη τι μάθαμε; Αυτά που επί χιλιάδες χρόνια μας δίδαξαν και μας διδάσκουν μεγάλοι στρατηγιστές ΔΕΝ μας τα έγραψαν καλά. Ο Γιάνης τα ξέρει καλύτερα.

Ο Γιάνης θα ισοπεδώσει τον Θουκυδίδη, τον Ξενοφώντα, τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Μιλτιάδη, τον Θεμιστοκλή, τον Επαμεινώνδα, τον Βρασίδα, τον Λύσσανδρο, τον Αλκιβιάδη, τον Αγησίλαο, τον Άγη, τον Βελισσάριο, τον Ναρσή, τον Σουν Τσου, τον Μιγιαμότο, τον Γιουσέφ Μπιν Αγιούμπ Σαλαχαντίν, τον Μαχάν, τον Σμίθ, τον Χάμιλτον, τον Λίστ, τον Μέγα Φρειδερίκο, τον Ναπολέοντα, τον Ένγκελς, τον Κλαούσεβιτς, τον Ζομινί, τον Φούλερ, τον Σερ Λίντελ Χαρτ, τον Γκουντέριαν, τον Αϊζενχάουερ, τον Τριανταφίλοφ, τον Τουχασέφσκι, τον Σαπόζνικοφ, τον Σβετσίν και πόσους ακόμη.

Ο Γιάνης είχε κατά νου να αλλάξει την ανθρωπότητα αγνοώντας βασικές αρχές λειτουργίας της. Αλλά τελικά αυτό που κατάφερε ήταν να «μας αλλάξει τα φώτα».

Όταν λοιπόν ξεκινάς ένα παιχνίδι ισχύος, ένα «παίγνιο δειλίας», το πρώτο πράγμα που κάνεις και αξιολογείς είναι η κατάσταση και το μέγεθός σου και η κατάσταση και το μέγεθος του αντιπάλου σου.

Η Ελλάδα λοιπόν ήταν μια υποχρεωμένη χώρα που μετά βίας δεν είχε χρεοκοπήσει, βρισκόταν υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, ο λαός της είχε γυρίσει στην εποχή του μεσοπολέμου, η πραγματική φτώχεια και η ανεργία είχαν αυξηθεί σε δραματικά επίπεδα, ενώ «παλιρροϊκά κύματα» προσφύγων πολέμου και παράτυπων μεταναστών εισέρχονταν στην Ελλάδα για να «λιαστούν». Και πόσα ακόμη που κανένας δεν είχε ξεχάσει. Εν ολίγοις η Ελλάδα ήταν ένα πληγωμένο μυρμήγκι που παραπατούσε.

Από την άλλη βρισκόταν ένας ελέφαντας. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε την οικονομική ισχύ της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Ολλανδίας.

Και εδώ ερχόμαστε στη (πραγματική) θεωρία Παιγνίων ή αν θέλετε στην πραγματική στρατηγική. Τι μας διδάσκει; ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ ΕΝΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΕΛΕΦΑΝΤΑ. ΘΑ ΤΟ ΛΙΩΣΕΙ.

Άρα θα αναλογιστεί κανείς τι μπορεί να κάνει το μυρμήγκι απέναντι στον ελέφαντα; Ελιγμούς. Στρατηγική της έμμεσης προσέγγισης. Δεν θα έρθει σε άμεση αντιπαράθεση με τον ελέφαντα. Θα τον φοβίσει με τον κίνδυνο να μπει στη προβοσκίδα του. Δεν θα τον προκαλέσει, δεν θα τον κάνει να κινηθεί. Απλά θα προσπαθήσει να τον πείσει να μην κινηθεί.

Η στρατηγική του κ. Βαρουφάκη ποια ήταν; Είμαστε κι εμείς ελέφαντες θα τους φέρουμε σε αντιπαράθεση και θα συγκρουστούμε. Θα δειλιάσουν και θα φύγουν. Θα μας τα δώσουν όλα. Αυτός ο τρόπος σκέψης ανήκει μάλλον στη σφαίρα έρευνας της μεγαλομανίας και της έλλειψης φόβου στην ψυχιατρική, παρά της στρατηγικής. Ο «Γιάνης Κιχώτης» με ένα τσούρμο εκστασιασμένους Σάντσο Πάντσα προσπαθούσε όχι να γκρεμίσει ανεμόμυλους, αλλά τα Θεοδοσιανά τείχη.

Και τελικά η σύγκρουση έγινε. Ο Ελέφαντας μπήκε στο δωμάτιο με τα ανήλικα μυρμηγκάκια και τα μυρμηγκάκια έτρεχαν να σωθούν και επί 17 ώρες εκλιπαρώντας τον ελέφαντα να μην πατήσει τη μυρμηγκοφωλιά.

Τελικά βρέθηκε ένας άλλος ελέφαντας που προστάτευε τα μυρμηγκάκια για να μη διαταραχθεί το υπάρχον κλίμα στην ευρωπαϊκή στέπα και έτσι ο άλλος ο ελέφαντας (ο «κακός» ντε) δεν μας κατέστρεψε τη μυρμηγκοφωλιά.

Ο «επίμονος σωτήρας»

Και τέσσερα χρόνια μετά, έρχεται πάλι ο «επίμονος μεσσίας» να μας πείσει πως έχει σχέδιο να κερδίσει τους «κακούς δανειστές» (που τους χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά μας) και εκεί που τους χρωστάμε να τους πάρουμε και το βόδι. Και θυμηθείτε το, ιδιαίτερα από το Σεπτέμβριο και μετά θα αρχίσει τα λογύδρια μέσα στη Βουλή και καλό θα ήταν ο αξιότιμος Πρόεδρος της Βουλής να ετοιμάσει από τώρα μια πλήρη ιατρική μονάδα άμεσης επέμβασης για εμφράγματα και εγκεφαλικά. Και κανένας ψυχίατρος-ψυχολόγος να βρίσκεται εκεί δεν θα είναι κακό.

Κλείνοντας θα πρέπει να αναλογιστούν αυτοί που τον ψήφισαν αν έχουν μνήμη χρυσόψαρου. Φυσικά δεν μπορούμε να κατακρίνουμε την ψήφο του κάθε πολίτη. Δημοκρατία έχουμε. Αλλά όταν εκλέγουμε στη Βουλή νεοναζιστές, «wannabe messiah» και τύπους που πωλούν χειρόγραφα του Χριστού, ε, όπως και να το κάνεις υπάρχει πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Και δεν είναι ότι δεν υπήρχαν άλλες επιλογές. Είναι πως οι περισσότεροι πολίτες ψήφισαν και ψηφίζουν όλους αυτούς εδώ και χρόνια συνειδητά. Ευτυχώς δηλαδή που δεν ζει και ο Καματερός γιατί βάσει των σημερινών δεδομένων θα τον κάναμε και πρωθυπουργό.

Το σίγουρο είναι πως θα υπάρξει μεγάλου μεγέθους σύγκρουση εντός και εκτός Βουλής μεταξύ του Βαρουφάκη και του Τσίπρα, σε επίπεδο που θα αγγίζει τα όρια του κλαυσίγελου.

Και μια ερώτηση: Τόσα χρήματα που τα βρήκε για την προεκλογική του εκστρατεία ο κύριος Γιάννης; Που να βρέθηκε άραγε αυτός ο... Σωρός χρημάτων να πάμε κι εμείς οι έρημοι να ζητήσουμε το κατιτίς μας;

Γίνε καθηγητής κι άστο και αν πεινάσεις πιάστο…

Διαβάστε περισσότερα