Μια απάντηση στον λαό για όσα μοιράζονται μεταξύ τους οι κυβερνήτες...

Πριν ένα μήνα σχεδόν, εικοσιτέσσερα χρόνια μετά την τελευταία εθνική τραγωδία, τιμήσαμε οι Πανέλληνες τους αδικοχαμένους αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού που έχασαν τη ζωή τους εν ώρα υπηρεσίας πετώντας με ελικόπτερο πάνω απ' την Μικρή και την Μεγάλη Ίμια του συμπλέγματος των Δωδεκανήσων.

Από εκείνες τις άγριες ώρες της πτώσης, τα δυο ακατοίκητα νησιά - άσημα κι απροσπέλαστα, ξεχασμένα και απομακρυσμένα απ' το προκλητικά αδιάφορο Αθηνοκεντρικό κράτος - έχασαν τη σημαία τους και πέρασαν μεθοδευμένα απ' τα ελληνικά στα τουρκικά χέρια, χωρίς να πέσει πιστολιά.

Τα αριστερόστροφα

Μέσα ωστόσο φρόντισαν να ξεχαστεί τότε γρήγορα το συνταρακτικό γεγονός της γκριζοποίησης των Ιμίων, στην προσπάθειά τους να δώσουν χέρι βοήθειας στον νέο πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, που είχε εκλεγεί εσπευσμένα από την Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ λίγες ημέρες πριν την εθνική τραγωδία.

Τα ερημονήσια που σήκωναν προαιώνια το βάρος της γαλανόλευκης προστέθηκαν έκτοτε στην ιστορία των χαμένων πατρίδων ως θύματα μειοδοσίας μιας πολιτικής περιόδου (1996-2004) που αποδείχθηκε στη συνέχεια περίοδος εθνικής λεηλασίας, διαπλοκής και διαφθοράς.

Η εθνική μνήμη δεν πάσχει από μαζική άνοια, ευτυχώς, για να ξεχάσει τα πεπραγμένα της Σημιτοκρατίας, που διανθίστηκαν με τις κυνικές επινοήσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου ότι ''θα πούμε στον ελληνικό λαό πως ο αέρας που φύσηξε πήρε τη σημαία στα Ίμια''.

Ο ατυχέστατος επικοινωνιακός χειρισμός του τότε υπουργού Εξωτερικών, που έδειχνε τον ενδόμυχο φόβο και την αδυναμία του, δε σταμάτησε δυστυχώς στο τραγικό γεγονός των Ιμίων, αλλά συνεχίστηκε και με άλλες δηλώσεις για το θέμα αυτό εν είδει αποφθεγμάτων του τύπου:

- Όσο πιο καθυστερημένος είναι ένας λαός, τόσο πιο μεγάλος είναι ο φετιχισμός του με τη σημαία...

Δυστυχώς γι' αυτόν, όμως, οι ''φετιχιστές'' Έλληνες θυμούνται ένα προς ένα τα ολέθρια λάθη του, όπως θυμούνται το ''No ships, no troops, no flags'' των κατά τα άλλα ''συμμάχων'' μας Αμερικανών και το ''θέλω να ευχαριστήσω την κυβέρνηση των ΗΠΑ για την πρωτοβουλία και τη βοήθειά τους'' του Κ. Σημίτη μέσα στη Βουλή των Ελλήνων (1/2/1996).

Αλλά, φευ!.. , η Ιστορία επαναλαμβάνεται, δυστυχώς, έστω και άνευ θυμάτων. Και επαναλαμβάνεται, όπως λέει ο Καρλ Μαρξ, την πρώτη φορά σαν τραγωδία (Ίμια, 31 Ιανουαρίου 1996) και τη δεύτερη σαν φάρσα, αφού ο άνεμος που πήρε τη σημαία απ' τα Ίμια επί κυβερνήσεως Κώστα Σημίτη έσπρωξε 24 χρόνια μετά - επί Κυριάκου Μητσοτάκη - το ''Oruc Reis'' στην υφαλοκρηπίδα μας, νοτιοανατολικά της Καρπάθου.

Τότε στο μάτι του κυκλώνα ήταν ο υπουργός Άμυνας Γ. Αρσένης κι ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ ναύαρχος Χ. Λυμπέρης, που ''βολεύτηκαν'' αμφότεροι με την ερμηνεία του υπουργού Εξωτερικών περί σημαίας.

Τώρα τον υπουργικό θώκο κατέχει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, με

Αρχηγό Στόλου τον γιο του Χ. Λυμπέρη, Παναγιώτη.

Αν πιστεύετε στο ''κισμέτ'', αναμφισβήτητα δικαιωθήκατε, χάρη στην παρέμβαση του... ανέμου. Γιατί το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, 24 χρόνια μετά (31 Ιανουαρίου 2020) αυτό ακριβώς επικαλέστηκε, την παρέμβαση του ανέμου, όταν το τουρκικό ερευνητικό σκάφος βρέθηκε ''ξαφνικά'' να αρμενίζει μες στην υφαλοκρηπίδα μας, έστω κι αν δεν υπήρχαν ισχυροί άνεμοι που έπλεαν στην περιοχή...

Το ιλαροτραγικό μάλιστα της ιστορίας είναι ότι την επόμενη μέρα, κι ενώ το ''Oruc Reis'' είχε επί 27 ώρες απλωμένα τα καλώδια των ηχοβολιστικών συσκευών του μες στην υφαλοκρηπίδα μας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πέτσας συνέχισε να αποδίδει στις κακές καιρικές συνθήκες την παρουσία του τουρκικού ωκεανογραφικού, ενδεικτικό της αμηχανίας της Αθήνας τη στιγμή που η Άγκυρα την δοκίμαζε ψάχνοντας ευκαιρία να αξιοποιήσει προς όφελός της τις φοβικές αντιδράσεις της.

Κι αυτό λέει πολλά για το παιχνίδι του ποντικού με τη γάτα... Γιατί αναμφίβολα παίζουμε τον ρόλο του δεύτερου σ' αυτήν την πικρή ιστορία, παρά τις κορώνες που ακούτε να βγάζουν περιοδικά ο κ. Δένδιας και ο πρωθυπουργός μας.

Απ' τη στιγμή που δε βγάλαμε άχνα στη θέα της παραβίασης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και με τρεμάμενο φυλλοκάρδι προσευχόμασταν στον Θεό να απομακρύνει το τουρκικό ερευνητικό (το οποίο έβαλε πόδι με Ερντογανική εντολή), μια και τα μηνύματα της φρεγάτας μας (''Νικηφόρος Φωκάς'') δεν έπιασαν τόπο και το πλήρωμά της αντιμετώπισε χλιαρά την προκλητική απάντηση των Τούρκων ότι έπλεαν σε δικά τους νερά, είμαστε να μας κλαίνε οι ρέγγες...

Είναι φανερό πως η κρίση των Ιμίων μάς έβαλε μόνιμα στη θέση του δεύτερου στο Αιγαίο τινάζοντας στον αέρα την περηφάνια που είχαμε για την υπεροχή μας σ' αυτό. Έτσι, εξαιτίας της εξοπλιστικής αδυναμίας και της υποχωρητικότητάς μας, δώσαμε την αφορμή στην Τουρκία να αμφισβητήσει - για πρώτη φορά - την κυριαρχία μας σε μια πλειάδα νησιών, συμπεριλαμβανομένων και των Ιμίων, τα οποία παρουσίασε αργότερα ως ''γκρίζες ζώνες'' δικές της.

Έκτοτε, είναι αλήθεια - παρά την αποκλιμάκωση των γεγονότων και την βελτίωση για κάποια περίοδο των ελληνοτουρκικών σχέσεων (που βρίσκονται πάλι στο χειρότερο σημείο τους) - δεν τολμήσαμε να πλησιάσουμε ξανά στα Ίμια, για να μη θυμώσουν οι γείτονες εξ Ανατολών.

Με οδηγό αυτήν την ηττοπαθή πολιτική πορευτήκαμε και πορευόμαστε χρόνια τώρα, μετακινούμενοι άλλοτε δεξιά κι άλλοτε αριστερά στις πολιτικές προτιμήσεις μας. Και είμαστε αυτήν τη στιγμή στη χειρότερη φάση μας, με τις γνωστές αδυναμίες μας και την τουρκική προκλητικότητα να εντείνεται από μέρα σε μέρα λόγω του μεγαλοϊδεατισμού του Ερντογάν, που έχει βάλει σκοπό του να φέρει σε πέρας το σχέδιο της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.

Με δεδομένο αυτό, έχω την εκτίμηση ότι - όπως επί εποχής του ΠΑΣΟΚ - έτσι και επί ημερών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, οι ασκούντες την εξουσία - παρά τις ιδεολογικές διαφορές τους - διακατέχονταν και διακατέχονται από έναν τραγικά εσφαλμένο εφησυχασμό, που εδράζεται στην πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Του εξαίρετου κατά τα άλλα πρωθυπουργού, που - εξαναγκασμένος απ' τις συνθήκες της ήττας λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής μας - είχε σαν επιδίωξή του την ''απροϋπόθετη ενδυνάμωση των φιλικών σχέσεων της Ελλάδας με την Τουρκία'', πεπεισμένος ότι οι διαφορές μεταξύ τους έχουν εκλείψει με την ανταλλαγή των πληθυσμών, που όριζε η Συνθήκη της Λωζάνης (1913).

Όμως δεν είναι έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι, όπως αποδείχθηκε. Γιατί η Τουρκία δεν ξέρει από συνδιαλλαγή και εκμεταλλεύεται την αδυναμία σου ή το καλοπροαίρετο της συμπεριφοράς σου, σε σημείο που ''αν της δώσεις ένα μέτρο, αυτή θα σου ζητήσει χιλιόμετρο'', όπως είπε χαρακτηριστικά ο Βλαντιμίρ Πούτιν, που την έχει για σύμμαχο.

Με βάση τη λογική αυτή - τη λογική της αποφυγής των οξύνσεων προς χάριν της μακροημέρευσης της ειρήνης - καλλιεργήθηκε στον λαό μας ο μύθος της ηγεμονικής Τουρκίας και της φτωχής και αδύναμης Ελλάδας του τραυματικού παρελθόντος, με αποτέλεσμα να υποστεί αυτός ο λαός ''εθνική λοβοτομή'', αφού ανέπτυξε ψυχοσύνθεση ηττοπαθή και μοιρολάτρη, που είναι έτοιμος να ενδώσει στις πιέσεις εξ Ανατολών με την πρώτη κραυγή των Τούρκων απέναντι.

Μ' αυτήν την ψυχολογία της ήττας αντιμετώπισε το τραγικό συμβάν των Ιμίων η κυβέρνηση Σημίτη και με την ίδια ψυχολογία, που θέλει το δίκαιο της πυγμής του ισχυρότερου να επικρατεί του ασθενέστερου, ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει την επερχόμενη προσφυγή μας στη Χάγη η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Και είναι πράγματι εκπληκτικό το γεγονός της σύγκλισης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης με κοινό τόπο συζήτησης τις ηττοπαθείς επιλογές τους. Επιλογές που ''φωνάζουν'' από μακριά ότι δεν είναι στραβά ο γιαλός, αλλά αυτές στραβά αρμενίζουν έχοντας συμφιλιώσει τον λαό με την ιδέα της ήττας.

Ίμια, Πρέσπες, Χάγη... Η πορεία δείχνει να είναι προδιαγεγραμμένη σε ναρκοθετημένο πεδίο που είχε εκκολαφθεί και διαμορφωθεί από τρίτους, με τη συνέργεια των εδώ κυβερνήσεων, οι οποίες απέκτησαν εμπειρία στο να κλίνουν το γόνυ και να εκτελούν εντολές και θελήματα ξένων.

Με το μεταναστευτικό να λειτουργεί υπονομευτικά οδηγώντας σε πορεία διάλυσης τον εθνικό και κοινωνικό ιστό της χώρας, οι αντιστάσεις λαού και στρατού αποδυναμώνονται σε σημείο που τείνει να απολεσθεί πλήρως το εθνικό μας φιλότιμο, το οποίο έκανε γενναιόφρονα άλλοτε τον λαό και μάχιμους τους Έλληνες στρατιώτες.

Έπειτα δημιουργούνται πολλά ερωτηματικά για το κατά πόσο και σε ποιον βαθμό είναι υπαρκτή η στήριξη των συμμάχων και των εταίρων μας. Με δεδομένο ότι είμαστε ενταγμένοι στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ από χρόνια και συμπεριφερόμαστε πάντα σαν χώρα δημοκρατική που σέβεται το Διεθνές Δίκαιο, περιμέναμε θερμότερη υποστήριξη απ' τους ισχυρούς ''φίλους'' μας οι οποίοι (πλην της Γαλλίας) εξακολουθούν να ''ψηφίζουν'' Τουρκία πάνω ή κάτω από το τραπέζι, παρά τις παρανομίες της.

Κι εμείς πώς αντιδρούμε σε όλα αυτά; Πολύ απλό. Δεν αντιδρούμε... Αποδεχόμαστε σιωπηλά την μοίρα μας εμμένοντας ανοήτως στην ίδια αμυντική πολιτική ''για χάρη της ειρήνης'', ξεχνώντας πως θυσιάσαμε ήδη σ' αυτήν την αξιοπρέπεια της χώρας μας ως του σημείου να ανεχόμαστε ιταμές προσβολές απ' τους Τούρκους αξιωματούχους και να αποδεχόμαστε σαν κάτι φυσικό τις δεκάδες παραβιάσεις καθημερινά του εναέριου χώρου μας απ' τα τουρκικά μαχητικά στο Αιγαίο.

Και τώρα μιλάμε για Χάγη και είμαστε έτοιμοι να ενδώσουμε. Να ενδώσουμε και να εκχωρήσουμε κυριαρχικά μας δικαιώματα προς χάριν της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, η οποία προϋποθέτει συρρίκνωση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας μας.

Μας προϊδεάζουν ήδη από καιρό γι' αυτό - με επίκληση την αποφυγή του πολέμου - πολιτικοί (Κατρούγκαλος, Παπανδρέου, Μπακογιάννη, Καιρίδης κλπ) και πανεπιστημιακοί (Αλιβιζάτος, Ροζάκης και Λιάκος) φίλα προσκείμενοι στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, αφού διακομματικά έχουν βρει κοινό σημείο επαφής την μειοδοσία...

Παίζουν εν ου παικτοίς, φυσικά, γιατί ξέρουν πως στη συνείδηση των Νεοελλήνων έχουν ξεχαστεί από χρόνια τα εθνικά ιδανικά που έκαναν γενναίους και υψηλόφρονες τους προγόνους τους, έτοιμους να θυσιαστούν ''για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την ελευθερία''.

Ο εκμαυλισμός τους έχει ήδη συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό αφήνοντας μόνο σπίθες φιλοπατρίας στην αφυδατωμένη από ιδανικά καρδιά τους. Και οι σπίθες όμως αρκούν για να φουντώσουν κάποια στιγμή. Να γίνουν φλόγα, να γίνουν πυρκαγιά, που θα στραφεί κατά των κυβερνώντων. Κι αυτοί αναγκαστικά θα κληθούν να απαντήσουν στον λαό για όσα μοιράζονται μεταξύ τους στο παρασκήνιο:

- Υπάρχουν κόκκινες γραμμές στην εθνική μας πολιτική;

- Μετά την εκχώρηση της μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας στις Πρέσπες, μέχρι ποιου σημείου είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε υποχωρήσεις, αν μας ζητηθεί να τις κάνουμε απ' το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης;

- Αν είναι η Θράκη το διακύβευμα, είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε τουρκική μειονότητα εκεί, όπως το διεκδικεί ο Ερντογάν επιμένοντας στην αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης;

- Κι αν όχι, έχουμε το θάρρος να κλείσουμε το τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή για την προπαγανδιστική σε βάρος μας πολιτική του;

- Αν είναι το Αιγαίο το διακύβευμα, είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε στους Τούρκους νησιά και βραχονησίδες;

- Και μια και γίνεται ''Ανάστα ο Κύριος'' στο ρημαγμένο απ' το Μεταναστευτικό ΒΑ Αιγαίο, είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε την μεταναστευτική πολιτική μας ερχόμενοι σε αντιπαράθεση με το διεθνές σύστημα εξουσίας, που θέλει την Ελλάδα hot spot της Ευρώπης, με απώτερο - δόλιο ίσως - σκοπό τον πλήρη εκμαυλισμό των Ελλήνων και την... αντικατάσταση της ομοιογένειας με την ανομοιογένεια του πληθυσμού τους για ευνόητους λόγους;

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Διαβάστε περισσότερα