Φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και… δόλια εκλογικά συστήματα!

Για να νικήσεις, χρειάζεται τρία πράγματα:

- Πρώτον, να πιστεύεις ότι ο αντίπαλός σου μπορεί να νικηθεί…

- Δεύτερον, να πιστεύεις ότι εσύ μπορείς να τον νικήσεις!

- Και τρίτον, να πιστεύεις (κι εσύ και οι άλλοι) πως, αν νικήσεις, έχεις κάτι να κάνεις με αυτή τη νίκη σου…

Αν δεν πιστεύεις τα δύο πρώτα… ας το να πάει στο διάολο! Πάρε το κουβαδάκι σου και σύρε να παίξεις παραπέρα… Η ηττοπάθειά σου, από μόνη της, λειτουργεί ως «αυτό-επιβεβαιούμενη προφητεία»!

Ας ασχοληθούμε λοιπόν, με το τρίτο:

Το γιατί θέλεις να νικήσεις και τι θες να επιτύχεις με τη νίκη σου…

Εδώ η απάντηση είναι μονολεκτική: Μεταρρυθμίσεις!

Ή, με περισσότερες λέξεις:

Αστικές και φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις! Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο…

Παρατήρηση πρώτη: Ιστορικά, οι αστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις έγιναν παντού σε σύγκρουση με τα κατάλοιπα της φεουδαρχίας. Άλλοτε τις προχώρησαν Ευρωπαίοι βασιλείς, σε σύγκρουση με τους «ευγενείς», πολλές φορές και της ίδιας της βασιλικής τους αυλής. Άλλοτε τις προχώρησαν «επαναστάτες» τύπου Κρόμβελ ή ραδιούργοι συνωμότες τύπου Ρισελιέ. Κι άλλοτε, χρειάστηκε το Κοινοβούλιο να επιβάλλει αλλαγή δυναστείας για να τις προχωρήσει. Πάντα, όμως έγιναν σε σύγκρουση με βαθιά ριζωμένα φεουδαρχικά προνόμια.

Σε πιο σύγχρονους καιρούς, δηλαδή τους τελευταίους δύο αιώνες, οι μεγάλες αστικές μεταρρυθμίσεις φιλελεύθερου χαρακτήρα, έγιναν σε σύγκρουση με τις στρεβλώσεις που παγίδευαν τον δυναμισμό της αστικής οικονομίας. Με κλειστά επαγγέλματα, με μονοπώλια, με καρτέλ, και κυκλώματα εμπορίας, παρα-εμπορίας και λαθρεμπορίας, με συντεχνίες και συνδικάτα. Όλα αυτά τα κυκλώματα προσπαθούν να προστατέψουν τα «κεκτημένα» προνόμιά τους, όπως παλαιότερα οι φεουδάρχες υπερασπίζονταν τα δικά τους.

Και για να προχωρήσουν οι φιλελεύθερες αστικές μεταρρυθμίσεις πρέπει να σπάσει η αντίσταση όσων υπερασπίζονται «κεκτημένα προνόμια»…

Όσο πιο εκτεταμένες και βαθιά ριζωμένες είναι οι στρεβλώσεις σε μια σύγχρονη οικονομία, τόσο πιο εκτεταμένα είναι τα «δίκτυα» που υπερασπίζονται τις στρεβλώσεις αυτές ενάντια σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια.

Και τόσο πιο συγκεντρωμένη πρέπει να είναι η εξουσία που προωθεί τις μεταρρυθμίσεις! Κι όπου πέτυχαν οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, τις επέβαλαν ηγέτες και κυβερνήσεις με ισχυρές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Όχι εύθραυστα σχήματα και ετοιμόρροποι συνασπισμοί…

Συμπέρασμα: στην Ελλάδα, όπου οι στρεβλώσεις ήταν διάχυτες παντού, και εμπλέκουν σχεδόν τους πάντες, η μεταρρυθμιστική προσπάθεια πρέπει να είναι συγκεντρωμένη, ανθεκτική και διαρκής.

Όσο πιο κατακερματισμένη είναι η πολιτική εκπροσώπηση, κι όσο πιο εύθραυστες οι κυβερνήσεις και συχνές οι εκλογικές αναμετρήσεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις.

Παρατήρηση δεύτερη: Οι δυνάμεις που αντιστέκονται στις μεταρρυθμίσεις εκπροσωπούνται σήμερα κυρίως από τον Τσίπρα και τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ! Τον στήριξαν προεκλογικά. Και του δίνουν συνέχεια χρόνο και χώρο. Παρά το γεγονός ότι κάποιους τους έχει ήδη απογοητεύσει…

Όμως, το γεγονός παραμένει. Ο Τσίπρας δεν είναι το «καινούργιο»! Είναι το παλαιό με καινούργια μεταμφίεση: Η προστασία του κρατισμού κυριαρχεί! Η προστασία των «κεκτημένων» κυριαρχεί επίσης. Το ότι υποχρεώνεται να θυσιάσει πολλά από τα προνόμια που εκπροσωπεί, για να διατηρήσει τα υπόλοιπα - ή ό,τι μπορέσει, τέλος πάντως - ΔΕΝ τον καθιστά «μεταρρυθμιστή»…

Αυτός και η κυβέρνησή του είναι εναντίον της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Βάζουν φόρους γιατί δεν τολμούν να αγγίξουν τον πελατειακό κράτος. Που ναι, άλλοι το δημιούργησαν, αλλά τώρα αυτοί το κληρονόμησαν κι αυτοί το εκπροσωπούν!

Προστατεύουν τη γραφειοκρατία του δημοσίου με κάθε τρόπο. Αποδέχονται κάποιες ιδιωτικοποιήσεις, μόνο γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Κι όταν τις αποδέχονται είναι κυρίως γιατί τις είχαν ξεκινήσει και ξεμπλοκάρει οι προηγούμενοι. Και δεν κρύβουν τη διάθεση τους να τις… «φρενάρουν» στη συνέχεια!

Αλλά… ανόρεχτοι «μεταρρυθμιστές» δεν υπάρχουν! Ούτε μεταρρυθμιστές που… θλίβονται και ολοφύρονται όταν αναγκαστικά προσυπογράφουν μεταρρυθμίσεις.

Συνήθως στον υπόλοιπο κόσμο αστικές φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις είναι τα ακριβώς… αντίθετα από τα μέτρα που παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ: Μείωση φόρων, ενθάρρυνση επιχειρήσεων, μείωση γραφειοκρατίας, συρρίκνωση του κράτους και του κρατισμού.

Παρατήρηση τρίτη: Τα Μνημόνια είναι μια ευκαιρία μεταρρυθμίσεων για την Ελλάδα. Αλλά ΔΕΝ θα φέρουν τις μεταρρυθμίσεις αυτόματα. Τα Μνημόνια απαιτούν κυρίως δημοσιονομική προσαρμογή, η οποία σε μεγάλο βαθμό έχει συντελεστεί. Και για να προχωρήσει και να σταθεροποιηθεί, απαιτεί πλέον θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Όσο παρατείνεται η ύφεση, αποσταθεροποιείται η οικονομία και η κοινωνική συνοχή. Και ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων γίνεται πολύ πιο δύσκολος. Γι’ αυτό τους λέει το ΔΝΤ, ότι το τωρινό πρόγραμμα «δεν βγαίνει»! Γιατί χωρίς έμφαση στις μεταρρυθμίσεις από δω και στο εξής, περαιτέρω μέτρα λιτότητας απλά αποσταθεροποιούν και την ίδια τη δημοσιονομική προσαρμογή. Και δεν πάνε πουθενά. Μ’ άλλα λόγια:

Είναι οι μεταρρυθμίσεις και η Ανάπτυξη, Ηλίθιοι!

Παρατήρηση τέταρτη: Για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις (κι όχι απλά η δημοσιονομική προσαρμογή) χρειάζεται, όχι απλώς ένα ακόμα Μνημόνιο, όχι απλώς ένας «αυτόματος δημοσιονομικός κόφτης», αλλά μια Ελληνική στρατηγική αστικών φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων!

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήλθε για να την εμποδίσει, για να την φρενάρει, για να την αιχμαλωτίσει, για να τη ματαιώσει. Για να μην επιτρέψει ποτέ να ξεδιπλωθεί μια τέτοια μεταρρυθμιστική στρατηγική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήλθε ιστορικά και πολιτικά εκπροσωπώντας όσους θέλουν να ματαιώσουν το άνοιγμα των αγορών, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, το σπάσιμο των καρτέλ - μικρών και μεγάλων - το χτύπημα των συντεχνιών και του κρατισμού.

Μια ελληνική στρατηγική φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων μπορεί να αναπτυχθεί μόνο κατ’ αντιπαράθεση με το ΣΥΡΙΖΑ και να επιβληθεί μόνο σε σύγκρουση μαζί του.

Παρατήρηση πέμπτη: Για να υπάρξει Ελληνική στρατηγική φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, πρέπει να γίνουν δύο πράγματα:

Πρώτον να συγκλίνουν οι αληθινά μεταρρυθμιστές.

Και δεύτερον, να κερδίσουν μια κρίσιμη πλειοψηφία, που θα τους επιτρέψει να φτιάξουν κυβέρνηση ικανή και πρόθυμη να επιβάλει τις μεταρρυθμίσεις…

Κυρίως πρόθυμη και ικανή να αντισταθεί στις λυσσαλέες αντιστάσεις κατά των μεταρρυθμίσεων.

Το πρώτο έχει αρχίσει σιγά-σιγά να γίνεται…

Το δεύτερο, η μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων, για να μπορέσει η επόμενη κυβέρνηση να ξεμπλοκάρει μεταρρυθμίσεις (και έτσι να διαπραγματευθεί φορολογικές μειώσεις), εξαρτάται από το πώς θα είναι μετεκλογικά ο πολιτικός χάρτης.

Αν η ΝΔ του Κυριάκου, και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις που θα συμμαχήσουν μαζί του έχουν άνετη πλειοψηφία, αν μέσα σε αυτές τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις οι λαϊκιστές είναι αποδυναμωμένοι (γιατί παντού υπάρχουν λαϊκιστές), αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την ήττα του περιέλθει σε μια εσωτερική κρίση και σε χρόνια εσωστρέφεια, τότε οι μεταρρυθμίσεις έχουν μια καλή ευκαιρία: Να γυρίσουν σελίδα για τη χώρα οριστικά.

Αλλά όλα αυτά τα «αν» δεν είναι καθόλου σίγουρα από σήμερα…

Παρατήρηση έκτη: Ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή αρχίζει να καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να φέρει την ανάπτυξη που επαγγέλλεται τώρα, ενώ όλα τα υπόλοιπα που υποσχέθηκε στο παρελθόν, τα έχει ήδη προδώσει με τον πιο οικτρό τρόπο, ήδη προσπαθεί να ακυρώσει τις προοπτικές των αντιπάλων του, μετά τη δική του ήττα. Που αργά ή γρήγορα θα έλθει…

Και βασικό του όπλο είναι ο εκλογικός νόμος: Η απλή (και άδολη) αναλογική που επαγγέλλεται, είναι για να ακυρώσει τη δυνατότητα των αντιπάλων του να συνασπιστούν και να κυβερνήσουν απρόσκοπτα. Άρα, να ακυρώσει τις προοπτικές των μεταρρυθμιστών να επιβάλουν μια στρατηγική μεταρρυθμίσεων.

Κι ακόμα για να παραμείνει ο ίδιος «ρυθμιστικός παράγοντας»
και ικανός να «ντηλάρει» με την εκάστοτε κυβέρνηση: Να μην περνάει καμιά μεταρρύθμιση χωρίς τη δική του έγκριση.

Άρα, να τον έχουν ανάγκη, ακόμα κι αν βρεθεί εκτός διακυβέρνησης, ώστε να μπορεί να ματαιώνει, όσα… προλάβει. Κι έτσι να διαιωνίσει το ρόλο του.

Μεταξύ μας, ακόμα κι αυτό ΔΕΝ τον διασώζει μακροχρόνια. Αλλά σίγουρα βάζει εμπόδια μεσοπρόθεσμα στις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις να προχωρήσουν απρόσκοπτα. Κι αυτή η «καθυστέρηση» είναι κρίσιμη. Γιατί η Ελλάδα δεν έχει πια περιθώρια καθυστερήσεων…

Συμπέρασμα:

- Η απλή (και «άδολη») αναλογική δημιουργεί κατακερματισμό δυνάμεων, όταν η προώθηση του μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος χρειάζεται συγκέντρωση δυνάμεων.

- Η απλή (και άδολη) αναλογική εξασφαλίζει ισχυρή και πολλαπλά αντιπροσώπευση για όλους τους αντίπαλους των μεταρρυθμίσεων (συντεχνίες, καρτέλ, κλειστά επαγγέλματα, τοπικές βαρονίες, κρατισμό), όταν το ζητούμενο για τους μεταρρυθμιστές είναι να κάμψουν τις αντιστάσεις όλων αυτών…

- Η απλή (και άδολη) αναλογική δίνει ρυθμιστικό ρόλο σε κάθε είδους μικρο-«φεουδάρχες» της πολιτικής, που με μικρή εκπροσώπηση θα μπορούν να «ντηλάρουν» και να εξαγοράζονται, ανατρέποντας εύθραυστες κυβερνήσεις ή δημιουργώντας άλλες, ακόμα πιο εύθραυστες. Που θα φοβούνται να αγγίξουν όλα εκείνα (κι όλους εκείνους) που πρέπει να σαρωθούν, για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις.

- Η απλή αναλογική λοιπόν, είναι η κατ’ εξοχήν προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ματαιώσει τις μεταρρυθμίσεις μακροχρόνια, ακόμα κι όταν ο ίδιος δεν θα είναι πια στη διακυβέρνηση.

- Η απλή αναλογική πρέπει να πολεμηθεί ως το κατ’ εξοχήν αντιμεταρρυθμιστικό σχέδιο του Τσίπρα!

Έτσι να παρουσιαστεί από τους μεταρρυθμιστές: Και εντός Ελλάδος και εκτός.

Όχι με μισόλογα του τύπου: Είναι «δίκαιο μεν, αλλά η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη ακόμα».

Ε λοιπόν, δεν είναι δίκαιο, δεν είναι λειτουργικό, η Ελλάδα ποτέ δεν θα είναι έτοιμη για τέτοιο κατακερματισμό παρά μόνον αν έχει διάθεση να αυτοκτονήσει!

Παρά το γεγονός ότι την αποκαλούν «απλή και άδολη» είναι το πιο δόλιο, το πιο ύπουλο, υποκριτικό και «περίτεχνο» σχήμα. για να υπονομευτεί η μεταρρυθμιστική προσπάθεια.

Κι είναι το τελευταίο «χαρτί» του Τσίπρα. Που πρέπει να καεί!

Διαβάστε περισσότερα