Need for Speed: The Run Review

Τρία χρόνια παραγωγής. Εξωφρενικές σκηνές δράσης σε συνδυασμό με γρήγορο, arcade racing, ικανό να σου κόψει την ανάσα. Cutscenes με έξυπνες ατάκες από πανέμορφα μοντέλα που κάνουν τους άντρες να παθαίνουν καρδιακό. Πάμπολλα αυτοκίνητα σε καθόλα διαφορετικές διαδρομές από τα συνηθισμένα. Soundtrack που σπάει κόκκαλα και γραφικά που αναδεικνύουν τη Frostbite 2 της DICE. Αυτό είναι το Need for Speed: The Run. Ή για να το αναδιατυπώσω καλύτερα, αυτό… θα ήθελε η EA να είναι το The Run. Κρίμα που πολύ λίγα από τα παραπάνω ισχύουν. Ναι λοιπόν, το Need for Speed, μετά το διάλειμμα-οάση του Hot Pursuit της Criterion, επιστρέφει στην Black Box που έχει να βγάλει NFS της προκοπής από το Most Wanted.

Και φυσικά, τηρώντας την παράδοση, το arcade racing της BB έχει και σενάριο! Αμέ! Είσαι πάλι ένας προβληματικός τύπος που χρωστάς παντού και για να ξελασπώσεις πρέπει να τρέξεις από το Σαν Φρανσίσκο μέχρι τη Νέα Υόρκη, μια απόσταση 4.148 χιλιομέτρων, σε έναν αγώνα που θα μείνει στην ιστορία. Στόχος να κερδίσεις το 10% των 25 εκατομμυρίων που σου έχει τάξει μια γνωστή από το βρώμικο παρελθόν, η οποία θα κρατήσει τα υπόλοιπα χρήματα του επάθλου. Επιπλέον, επειδή είσαι μαγνήτης προβλημάτων, στον αγώνα παίρνουν μέρος άτομα στα οποία χρωστάς τα μαλλιοκέφαλά σου και προσπαθούν κάθε τόσο να σε εξουδετερώσουν. Ρόλο σε αυτό παίρνει και η αστυνομία που έχει θέμα όταν βλέπει 220 αμάξια να τρέχουν μαζί από τη μία άκρη των ΗΠΑ στην άλλη και προσπαθεί με κάθε τρόπο να σου κάνει τη ζωή δύσκολη.

Η όλη ιστορία εξιστορείται με διάφορες cutscenes, τίγκα στις ατάκες που σε κάνουν να θες απλά να κλείσεις την τηλεόραση γιατί νομίζεις ότι έπεσες σε κάποια γλοιώδη σειρά primetime και στα αδιάφορα σκηνικά. Οι σκηνές αυτές είναι σχετικά μικρής διάρκειας και περιλαμβάνουν και μια σειρά από QTEs, με τα οποία ο πρωταγωνιστής κάνει διάφορα action ακροβατικά. Αυτά δεν τα λες και ενοχλητικά, αλλά οι developers πρέπει να καταλάβουν ένα πράμα: άμα δεν ανήκεις στην Quantic Dream και το παιχνίδι σου δεν περιλαμβάνει ψυχοπαθείς δολοφόνους ή μυστηριώδεις χαρακτήρεις, τα QTEs ανήκουν στην… πυρά – δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό και δεν αρέσουν σε κανέναν. Πόσο μάλλον σε ένα arcade racing game που φαντάζουν ακόμα πιο εκτός πραγματικότητας.

Oι πόλεις δε συγκινούν ιδιαίτερα...

Το βασικό αντικείμενο της ιστορία πάντως είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον. Η διαδρομή The Run, αυτός ο τεράστιος μαραθώνιος, χωρίζεται σε στάδια, που αρχίζουν και τελειώνουν συνήθως σε κάποιο γνωστό μέρος των ΗΠΑ (από πόλεις μέχρι εθνικούς δρυμούς). Φαντάζομαι ότι θα έχει αρκετά ενδιαφέρον να οδηγείς σε πραγματικές περιοχές, αλλά ως άνθρωπος που δε δίνει δεκάρα τσακιστή για τη γεωγραφία της Αμερικής, ελάχιστη αίσθηση μου έκανε η αναπαράσταση των τοπίων. Όχι πως αυτά δεν είναι όμορφα ή καλά σχεδιασμένα, απλά με αφήνει παγερά αδιάφορο αν είναι ρεαλιστικά ή όχι.

Βέβαια, ο διαχωρισμός αυτής της διαδρομής είναι καθόλα προβληματικός. Από τη μία είναι το ολοφάνερο πρόβλημα της απίστευτης