Call of Duty: Modern Warfare review

Δεν χωρά αμφιβολία ότι τα Modern Warfare αποτελούν την “πριμαντόνα” της σειράς Call of Duty και πολλοί από εμάς έχουμε γράψει άπειρα χιλιόμετρα “καψίματος” σε αυτά. Μετά από χρόνια, έχουμε την ευκαιρία να το ξανακάνουμε με το νέο Call of Duty: Modern Warfare. Το παιχνίδι χαρακτηρίζεται ως “soft reboot”, σηματοδοτώντας μια νέα αρχή και επαναπροσδιορίζοντας

Αντίθετα με το περσινό Black Ops 4, το Modern Warfare έχει πλήρες single-player campaign, το οποίο σοκάρει ευχάριστα. Στο επίκεντρο του σεναριακού ενδιαφέροντος βρίσκεται το Urzikstan, μια φανταστική χώρα της Μέσης Ανατολής βυθισμένη στο χάος και τη βία μετά την εισβολή ρωσικών στρατευμάτων με υποκινητή τον στρατηγό Barkov, που κατακρεουργούν και καταστρέφουν τα πάντα στο διάβα τους. Η επεκτατική πολιτική και η επιβολή ισχύς ωθεί τους Ρώσους να κυρήξουν ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο με αφετηρία το Urzikstan και με τελικό αποδέκτη τον άσπονδο αντίπαλο, τις ΗΠΑ. Τα δεινά του πολέμου κλιμακώνουν τις εξελίξεις. Μέσα από τα σπλάχνα του Urzikstan γεννιέται η Al-Qatala, μια τρομοκρατική οργάνωση της οποίας οι εξτρεμιστικές αντιλήψεις και δράσεις οδηγούν σε νέα Jihad απέναντι στον πολιτισμένο κόσμο. Ο ηγέτης της Al-Qatala, ο μυστηριώδης Wolf, θεωρεί ότι το Urzikstan βρίσκεται υπό έναν κατοχικό ζυγό οπότε τα αντίποινα πρέπει να είναι ηχηρά. Η κλοπή όπλων μαζικής καταστροφής απο μια ρωσική βάση προκαλεί ανησυχία στο αμερικανικό πεντάγωνο, ενώ το αιματηρό τρομακρατικό χτύπημα στο Piccadilly του Λονδίνου αποδεικνύει ξεκάθαρα οτι η Al-Qatala είναι αποφασισμένη να σπείρει τον τρόμο παγκοσμίως. Άμεσα, οι ΗΠΑ και η Αγγλία δημιουργούν μια επίλεκτη ομάδα κρούσης με επικεφαλής τον εμβληματικό Captain John Price, τον αξιωματούχο της CIA Alex και τον λογαχό της SAS Kyle Garrick. Οι προαναφερθέντες βρίσκουν πιστούς συμμάχους στα πρόσωπα μιας ομάδας ανταρτών από το Urzikstan τους οποίους καθοδηγούν τα αδέρφια Farah και Hadir Karim. Αυτή η ανίερη συμμαχία καλείται όχι μόνο να πατάξει την Al-Qatala αλλά και να ελευθερώσει τον λαό του Urzikstan από τον Ρώσο εισβολέα.

Σε μέσες άκρες, η ιστορία που διηγείται η Infinity Ward μέσω του Modern Warfare δεν πρωτοτυπεί, δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας και οδηγείται σε στερεότυπα ή αλλιώς κλισέ μονοπάτια. Οι παραδοσιακά κακοί Ρώσοι παρουσιάζονται σαν ένα νέο Ράιχ όπως έχουμε δει πολλάκις στο χώρο του θεάματος. Η Al-Qatala αντικατοπρίζει έναν ιδιότυπο ISIS που απλώνει απειλητικά τα νοσηρά πλοκάμια του στην πολιτισμένη Δύση. Από την άλλη, οι ανέκαθεν καλοί Αμερικανοί και Άγγλοι συμμαχούν με καταπιεσμένους αντάρτες για να σώσουν τον κόσμο. Ομολογουμένως, η συνταγή είναι “χιλιοπαιγμένη”, ενδεχομένως αρκετοί από εσάς την θεωρήσετε υπερβολική. Από την μεριά μου, παραδέχομαι ότι το αμερικανικό ιδέωδες το έχει παρά κάνει με την “δαιμονοποίηση” των παντών, προασπίζοντας μάλιστα την δήθεν αγιοποίησή του, αλλά στην προκειμένη περίπτωση προσπαθώ να απομονώσω τη χαρά που προσφέρει το παιχνίδι και τίποτα περισσότερο. Προτείνω το ίδιο να κάνετε και εσείς. Θεωρητικά λοιπόν, κάποιος κάλλιστα μπορεί να υποθέσει ότι όλα τα παραπάνω συνιστούν “μια από τα ίδια”. Τουναντίον θα προσθέσω εγώ. Μερικές φορές, πίσω από την γραφή ενός τετριμένου σεναρίου δεν παίζει ρόλο μόνο η απλότητα της εξιστόρησης αλλά και η μέθοδος της αφήγησης και εκεί είναι που το campaign όχι μόνο επιτυγχάνει αλλά τελικώς κυριαρχεί. Οι έξι-επτά ώρες που διαρκεί συνολικά η κύρια ιστορία είναι υπεραρκετές. Δεν χρειαζόταν περαιτέρω ξεχείλωμα. Αν πρέπει δε, να δώσω έναν σύντομο τίτλο σε αυτό που βίωσα, μάλλον θα επέλεγα τις λέξεις που ξεστομίζει σε κάποια φάση ο Captain Price: shock and awe (σοκ και δέος)!

Δρόμος χωρίς επιστροφή.

Δομικά στοιχεία που ξεχωρίζουν είναι ο ρεαλισμός και η ωμότητα της αναπαράστασης των γεγονότων. Προσέξτε, δεν στέκομαι στην κινηματογραφική δράση, στα πιστολίδια και στις εκρήξεις που ούτως ή άλλως αποδίδονται καταπληκτικά. Αναφέρομαι σε έννοιες όπως αυτές της φρικαλεότητας και της βαναυσότητας που επικρατούν επί της οθόνης. Πολλές φορές γίνεστε μάρτυρες σοκαριστικών σκηνών και καταστάσεων με αποτέλεσμα να νιώθετε έντονα κόμπο στο στομάχι. Ανήλικα παιδιά βλέπουν τον γονιό τους να δολοφονείται αργά και βασανιστικά μπροστά στα ανυπεράσπιστα μάτια τους, τρομοκράτες-καμικάζι ανατινάζονται μέσα σε ανυποψίαστα πλήθη πολιτών. Οι πιο σοκαριστικές στιγμές που χαρίζει το story του Modern Warfare είναι ασυζητητί οι αποστολές όπου η ομάδα του Price με τη χρήση κυαλιών νυχτερινής όρασης διεισδύει σε κρυσφύγετα της Al-Qatala. Προσεγγίζετε προσεκτικά ένα ύποπτο κτίσμα, ξεψαχνίζετε προσεκτικά τον χώρο, πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα. Κάποιες φορές, ένας τρομοκράτης μπορεί να καιροφυλακτεί με το όπλο του για να σας αποτελειώσει. Κάποιες άλλες όμως μπορεί να συναντήσετε μια γυναίκα με ένα παιδί σε κατάσταση αμόκ. Η γυναίκα ξαφνικά σηκώνει ένα καλάσνικοφ και ετοιμάζεται να σας πυροβολήσει, την εκτελείτε και εκεί που νομίζετε ότι έληξε ο συναγερμός, το παιδί γραπώνει το όπλο στρέφοντας το σε εσάς. Αναγκαστικά εκεί πρέπει να ρίξετε!

Για να μην φλυαρώ άδικα, θα αρκεστώ στο να γράψω ότι το campaign του Modern Warfare είναι πιο σκληρό και από την αποστολή No Russian του Modern Warfare 2. Οι σεναριογράφοι του παιχνιδιού φαίνεται ξεκάθαρα ότι “σπούδασαν” το πράγμα που λέμε, αντλώντας πάμπολλες επιρροές απο κινηματογραφικά διαμάντια με τέτοια θεματολογία όπως τα Hurt Locker και Zero Dark Thirty της Kathryn Bigelow. Επί του συνόλου, έχουμε να κάνουμε με ένα έντονο και προσεγμένο campaign όπου το σασπενς χτυπάει κόκκινο.

Σε επίπεδο gameplay, το campaign του Modern Warfare δεν έχει σοβαρές μεταλλάξεις σε σχέση με το παρελθόν. Ακολουθείτε μια προκαθορισμένη διαδρομή ανά πίστα ολοκληρώνοντας μια σειρά από objectives όπως stealth εκτελέσεις, ανταλλαγή ακατάπαυστων πυρών με εχθρικές ομάδες, χειρισμό και έλεγχο αεροσκαφών κτλ. Με λίγα λόγια, όσον αφορά τους κύριους μηχανισμούς του παιχνιδιού, έχουμε να κάνουμε με ένα γνώριμο και οικείο Call of Duty. Στο οπλοστάσιο σας διαθέτετε δυο κύρια όπλα, χειροβομβίδες καπνού, κρότου-λάμψης κτλ. Η κινησιολογία του χαρακτήρα σας αρκείται στα απολύτως απαραίτητα: στόχευση, σκύψιμο, άλμα/σκαρφάλωμα, slide και επαναφορά της κάλυψης/στόχευσης/ριπής πίσω από φυσικό εμπόδιο (lean) όπως την γνωρίσαμε στο Call of Duty Ghosts. Τέλος, η νοημοσύνη των εχθρών κινείται “εκ του ασφαλούς” όπως σε κάθε CoD. Τίποτα που να χρήζει σοβαρής αναφοράς και αξιολόγησης.

Οι βραδινές αποστολές με τα κυάλια νυχτινής όρασης σφύζουν από ρεαλισμό και σασπένς.

Περνώντας στο κυρίως πιάτο, το multiplayer, το μεγαλύτερο “παράσημο” του Modern Warfare είναι αναμφίβολα το βελτιωμένο gunplay, με το gunsmith να παράγει άπειρες δυνατότητες παραμετροποίησης. Το πιστολίδι εμφανίζεται τρομακτικά βελτιωμένο σε σχέση με τα προηγούμενα CoD. Απίστευτα στιβαρό, πληθωρικό και συμπαγές στον χειρισμό. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του multiplayer είναι το εμφανώς μειωμένο ΤΤΚ (time to kill). Πλέον τρεις-τέσσερις σφαίρες χρειάζονται για να ρίξετε αντίπαλο παίκτη, περιορίζοντας αισθητά τα ατελείωτα hit marks και το προβληματικό aim resist των προγενέστερων CoD. Το ΤΤΚ του MW παραπέμπει ολοφάνερα σε αυτό του Call of Duty Ghosts.

Οι operators αποτελούν τους in-game χαρακτήρες που επιλέγετε για να ξεχυθείτε στο multiplayer. Κατηγοριοποιούνται σε δυο στρατιωτικές φατρίες, την Allegiance και την Coallition. Το κάθε επίλεκτο στρατιωτικό σώμα απαρτίζεται από χαρακτήρες, με ξεχωριστά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά και εξωτερική εμφάνιση. Οι operators ξεκλειδώνονται με διάφορους τρόπους, πχ ολοκληρώνοντας αποστολές σε campaign και co-op, multiplayer challenges κτλ. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί οτι η επιλογή ενός operator είναι καθαρά εμφανισιακή. Το “κτίσιμο” του στρατιώτη σας στηρίζεται σε ένα υποτυπώδες σύστημα create-a-class στο οποίο υπάρχουν κάποιες μικροαλλαγές όπως τα field upgrades. Καθώς παίζετε παρατηρείτε στην κάτω αριστερή πλευρά της οθόνης έναν φωτεινό κύκλο και μόλις αυτός γεμίσει, επιλέγοντας L1+R1 ενεργοποιείτε μικρά βοηθήματα πάνω στην μάχη όπως dead silence, κουτί έξτρα πυρομαχικών, trophy system, σφαίρες stopping power κτλ. Το κάθε field upgrade παρουσιάζει διαφορετικά επίπεδα φόρτωσης (recharge rate). Για παράδειγμα, το dead silence επαναφορτίζεται γρήγορα ενώ οι σφαίρες stopping power αργά. Επίσης, καλείστε να επιλέξετε τρία ενεργοποιημένα perks, lethal εξοπλισμό (νάρκη, semtex) και tactical εξοπλισμό (flashbang, stun grenade κτλ.) Τα killstreaks είναι 19 και πραγματικά καλύπτουν όλα τα γούστα.

Καυτό μολύβι.

Η μεγαλύτερη πατέντα του multiplayer είναι με διαφορά το gunsmith, δηλαδή η προσθαφαίρεση εξαρτημάτων στα όπλα. Πέραν του ατομικού level up του χαρακτήρα σας, λεβελάρετε επιπροσθέτως το κάθε όπλο ξεχωριστά, ξεκλειδώνοντας μάλιστα ξεχωριστά και ιδιόμορφα εξαρτήματα. Χοντρικά, τα εξαρτήματα ξεπερνούν τα 60, από τα οποία επιλέγετε μέχρι πέντε στο εκάστοτε όπλο. Barrel, rear grip, muzzle, optic, stock ακόμα και ξεχωριστή κατηγορία από perks διαθέτει το κάθε όπλο. Προσθαφαιρώντας attachments δημιουργείτε οπλικά υβρίδια τρόπον τεινά. Λόγου χάρη, το ΑΚ-47, με τα κατάλληκα πρόσθετα μπορεί να μετατραπεί σε ένα εναλλακτικό submachine gun AK-47u ή σε ένα RPK light machine gun. Κάτι ακόμη που αξίζει να σημειωθεί, καθώς έχει την δική του σημασία, είναι τα στατιστικά του κάθε όπλου. Πέραν των χαρακτηριστικών damage, accuracy, mobility, fire rate κτλ, τα attachments διαμορφώνουν νέα attributes στον πυρήνα του gunplay όπως η ταχύτητα που ταξιδεύει η σφαίρα. Ξοδεύοντας χρόνο στο σετάρισμα των όπλων σας, μπορείτε να στήσετε μια φονική μηχανή που συμβαδίζει με το στιλ παιχνιδιού σας.

Το multiplayer θα το χαρακτήριζα αμιγώς assault riffle gun game και αυτό διότι είναι διαμορφωμένο για στατικό shooting και -δυστυχώς- καμπέρωμα. Μην παρεξηγηθώ, το πλήθος και η αποδοτικότητα των submachine guns, sniper rifles και όλων των υπολοίπων όπλων κυμαίνoνται σε υψηλά επίπεδα, αλλά τα assasult riffles πραγματικά κυριαρχούν. Ειδικά τα Μ4, Scar, Kilo 141, Famas είναι διάoλοι μεταμορφωμένοι. Η αρχιτεκτονική των χαρτών δε, ποικίλει σημαντικά από χάρτη σε χάρτη. Για μια ακόμη φορά υιοθετούνται τα γνώριμα περάσματα των τριών λωρίδων, αλλά αυτή τη φορά παρατηρείται και μια σαφής διάθεση για εναλλακτικές σχεδιαστικές προσεγγίσεις. Τρανό παράδειγμα ο χάρτης Piccadilly που παρουσιάζει μια κυκλική αρχιτεκτονική με πάρα πολλά φυσικά εμπόδια να εμποδίζουν την ορατότητα και να ευνοούν την κάλυψη. Απο εκεί και πέρα, οι βασικοί χάρτες (6v6 και 10v10) είναι συνολικά 11, ενώ με αυτούς των NVG, Gunfight και Ground War (περισσότερα παρακάτω), ο τελικός αριθμός φτάνει τους 22. Αν πρέπει να περιγράψω οπτικά μερικούς από τους χάρτες θα σταθώ περισσότερο στο Azhir Cave όπου η δράση διαδραματίζεται σε ένα αραβικό χωριό που χωρίζει κάθετα μια μεγάλη σπηλιά και στο Euphrates Bridge που λαμβάνει χώρα στον ποταμό Ευφράτη με τις δυο ομάδες να μάχονται για τον έλεγχο μιας πελώριας μεταλλικής γέφυρας.

Όπως προανέφερα νωρίτερα, το ΤΤΚ, ο σχεδιασμός των χαρτών και το οικτρό camping “σκοτώνουν” τους rushers και ευνοούν τους campers. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο επιθετικός παίκτης δεν μπορεί με ένα submachine gun να ισοπεδώσει την αντίπαλη ομάδα. Φυσικά και μπορεί αλλά όχι με την ίδια συχνότητα που συνέβαινε στο παρελθόν. Οι καραμπίνες για παράδειγμα και πιο συγκεκριμένα το Model 725 (υποτίθεται το νέρφαραν αλλά όχι με απόλυτη επιτυχία) επιτρέπει απίστευτα longshots (!!) και καμπέρωμα σε κλειστούς χώρους. Με τα κατάλληλα attachments η συγκεκριμένη δίκανη καραμπίνα μεταμορφώνεται σε ένα υπερόπλο που θυμίζει akimbo στο Modern Warfare 2. Υπήρξαν άπειρες στιγμές όπου πήγα να εκσφενδονίσω το χειριστήριο στον τοίχο από τον εκνευρισμό μου με το καμπέρωμα που πέφτει, αλλά το παιχνίδι εκεί που σε ξενερώνει, παράλληλα σε πορώνει και σε επιβραβεύει. Ανέκαθεν ήμουν επιθετικός παίκτης με καλά στατιστικά (score per minute, K/D). Στο συγκεκριμένο έχω με τα βίας 1.50 Κ/D ratio οπότε συνιστώ σε όλα τα “αρρωστάκια” να μην δώσετε βάση σε μερικούς αριθμούς και να παίξετε ανέμελα. Πρέπει να πάτε με τα νερά του παιχνιδιού και να το αφήσετε να έρθει σε εσάς. Θέλει υπομονή, μετρονομικά αντανακλαστικά, ιδίως στην αρχή μέχρι να εγκληματιστείτε. Σας προειδοποιώ εκ νέου λοιπόν: πέφτει ξύλο και μάλιστα πολύ!

Juggernaut εν δράσει.

Στο περιεχόμενο του multiplayer πραγματικά το Modern Warfare διαπρέπει σε κάθε έκφανσή του. Αρχικά, το μενού του multiplayer χωρίζεται σε δυο κατηγορίες: το online PvP και το Spec-ops. Ξεκινώντας με το αμιγώς PvP μέρος, το multiplayer αποτελείται απο γνώριμα modes αλλά και από μερικές νέες προσθήκες. Το βασικό gameplay φίλτρο (core) υποστηρίζει τα πατραπαράδοτα Team Deathmatch, Kill Confirmed, Free for All, Domination, Search and Destroy, Hardpoint, Headquarters, ενώ υπάρχει και η σκληροπυρηνική εκδοχή των προαναφερθέντων (hardcore). Νέα προσθήκη είναι το Cyber Attack, ένα παραλλαγμένο Search and Destroy όπου δυο ομάδες των έξι μάχονται για την ενεργοποίηση μιας βόμβας EMP. Στο CA υπάρχουν δυο βασικές παράμετροι. Η πρώτη είναι μια βόμβα στο κέντρο του χάρτη, την οποία πρέπει να πάρει η μία απο τις δύο ομάδες, με σκοπό να την ενεργοποιήσει στο spawn της αντίπαλης. Η δεύτερη είναι το revive, δηλαδή αν συμπαίκτης σας πέσει, μπορείτε να τον σηκώσετε ξανά. Με αυτόν τον τρόπο, τα ματς διαρκούν περισσότερο, αποκτώντας μάλιστα μια στρατηγική/tactical λογική. Η ομάδα που φτάνει πέντε νίκες είναι η νικήτρια. Προσωπικά, μου έτυχε αρκετές φορές να βρίσκομαι μόνος εναντίον εξάδας και χάρη στο revive η ομάδα μου να ανατρέπει την κατάσταση.

Το multiplayer δεν περιορίζεται μονάχα στα προαναφερθέντα. Αντιθέτως, παρουσιάζεται εξαιρετικά πλούσιο με τρεις νέες προσθήκες: NVG, Gunfight και Ground War. Στο NVG οι κανόνες αλλάζουν δραστικά, αφού παίζετε νύχτα σε τέσσερις χάρτες (Azhir Cave, Hackney Yard, Gun Runner, Ramaaza) και δεν υπάρχει minimap. Μοναδικά σας εφόδια είναι τα κύαλια νυχτερινής όρασης και το laser στόχαστρο του όπλου σας. Στους κλειστούς χώρους όπου υπάρχει φως, αφαιρείτε τα κυάλια και σημαδεύετε εκ νέου με το iron sight του όπλου σας. Οι νυχτερινοί χάρτες στηρίζονται σε μια tactical και hardcore φιλοσοφία αλλά και στην αντίληψη που επιδεικνύετε. Για παράδειγμα, πρέπει να ακούτε τα βήματα των εχθρών και να παρατηρείτε τα laser στόχαστρά τους. Έτσι κατανοείτε τις διαδρομές που ακολουθούν, τα σημεία όπου κινούνται κτλ. Ενδιαφέρουσα προσθήκη, θα εμπλουτιστεί με νέους χάρτες στην πορεία, αν και ενδέχεται να σας κουράσει λόγω δυσκολίας.

Το Gunfight αποτελεί ένα 2v2 mode το οποίο είναι πραγματικά διασκεδαστικό και παρεϊστικο. Έχει επτά ξεχωριστούς χάρτες περιορισμένης έκτασης (cage maps) που δεν συναντάτε στα υπόλοιπα modes του multiplayer. Η ομάδα που φτάνει πρώτη έξι νίκες κερδίζει το ματς. Εδώ, κοιτώντας στην πάνω πλευρά της οθόνης, παρατηρείτε μια μπάρα ενέργειας η οποία ουσιαστικά συμβολίζει τις ζωτικές ενδείξεις εσάς και του συμπαίκτη σας. Κάθε δύο γύρους, το παιχνίδι αλλάζει το οπλοστάσιό σας. Λόγου χάρη, στον έναν γύρο μπορεί να κληθείτε να παίξετε με καραμπίνα και μολότοφ και στον επόμενο με submachine gun και semtex. Το Gunfight αρχικά δεν μου γέμισε το μάτι στη beta, ωστόσο πλέον το θεωρώ εξαιρετική ιδέα.

Guns blazing.

Το Ground War είναι κάτι καινούριο για τα δεδομένα της σειράς CoD. 32 εναντίον 32, σε τρεις χαοτικά μεγάλους χάρτες (Karst River Quarry, Tavorsk District, Krovnik Farmland), με έκδηλες αναφορές και επιρροές από το Conquest mode των Battlefield. Υπάρχουν πέντε στρατηγικά σημεία ενδιαφέροντος όπου οι παίκτες πρέπει να καταλάβουν, κερδίζοντας πόντους. Η ομάδα που φτάνει τους περισσότερους πόντους (250) κερδίζει. Όπως καταλαβαίνετε, επικρατεί ένας χαμός επί της οθόνης! Σφαίρες φεύγουν από πάσα κατεύθυνση, εκρήξεις σκάνε από παντού, ενώ υπάρχουν και μεταφορικά κυρίως οχήματα (εδάφους αλλά και ελικόπτερα) για να μπορούν οι παίκτες να καλύπτουν ταχύτερα τις αποστάσεις. Μοναδική εξαίρεση, η παρουσία ενός τανκ το οποίο λειτουργεί με εξ ολοκλήρου επιθετικά κριτήρια. Το Ground War απευθύνεται ξεκάθαρα στους θιασώτες του Battlefield. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν ταιριάζει έτσι όπως έχει αποτυπωθεί στο παιχνίδι. Κάθε άλλο. Απλά, προσωπικά μιλώντας, απέχει έτη φωτός από την CoD ιδιοσυγκρασία μου. Ο κάθε παίκτης βρίσκεται όπου να είναι, κάνει ότι του κατέβει. Άλλοι παίζουν για το objective, άλλοι για τα killstreaks (τα οποία παραδόξως δημιουργούν απίστευτη βαβούρα), άλλοι snipe-άρουν από το υπερπέραν, άλλοι καμπερώνονται σε άκυρα σημεία. Επικρατεί μια γενικευμένη αναρχία. Οπωσδήποτε χρειάζεται παρέα και συνεργασίες, είναι αδιαμφισβήτητα χορταστικό στο μάτι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με συγκίνησε ιδιαίτερα.

Τελευταία στάση το co-op, το οποίο ονομάζεται Special Ops και επίσης είναι προσεγμένο και σωστά υλοποιημένο. Με κατάλληλη παρέα και την απροσδόκητη πρόκληση που παρουσιάζει, προσφέρει ώρες διασκέδασης. Εδώ βρίσκετε τα special operations που πρακτικά αποτελούν τη συνέχεια του campaign, με νέους χαρακτήρες, cutscenes κτλ. Αρχικά υπάρχουν τέσσερα operations, ενώ σύμφωνα με την IW θα προστεθούν και νέα. Ξεκινώντας το co-op, επιλέγετε ανάμεσα σε κουτί πυρομαχικών, αλεξίσφαιρα γιλέκα και χειροβομβίδες. Όσο περισσότερο παίζετε, αποκομίζετε πόντους τους οποίους εξαργυρώνετε για την αγορά διαφόρων killstreaks. Παίζετε μαζί με έως τρεις άλλους παίκτες, με τον καθένα σας να επιλέγει ένα ρόλο, πχ heavy (έξτρα θωράκιση), recon (drone για τον εντοπισμό εχθρών), medic (team revive), demolition (grenade launcher), assault (stopping power σφαίρες) και engineer (EMP drone). Η δομή των αποστολών είναι ιδιαίτερα απλοϊκή. Πρέπει να φέρετε εις πέρας διάφορα objectives όπως να χακάρετε υπολογιστές, να αλλιεύσετε πληροφορίες από εχθρούς, ακόμα και να κλέψετε έναν πυρηνικό αντιδραστήρα, ενώ στο μεσοδιάστημα αποκρούετε κύματα εχθρών, juggernauts, ελικόπτερα, τανκ. Το Special Ops απαιτεί άρτια επικοινωνία με τους συμπαίκτες, διότι το παραμικρό λάθος στοιχίζει. Τέλος, να σημειωθεί ότι υπάρχει και survival mode μόνο στο PS4 για ένα χρόνο. Θυμίζει το κλασικό Spec Ops προηγούμενων MW, καθώς μάχεστε ενάντια σε τυποποιημένες ορδές εχθρών. Τίποτα το φοβερό.

Το Modern Warfare υποστηρίζει dedicated servers και, το κυριότερο, crossplay μεταξύ όλων των πλατφορμών. Μπορείτε έτσι να παίζετε με όλους τους κατόχους του παιχνιδιού σε κονσόλες και PC. Το μοναδικό θέμα που παρατήρησα είναι μερικά μικροπροβλήματα συνδεσιμότητας, όπως η δυσκολία δημιουργίας party με συμπαίκτες που διορθώνεται μόνο με επανεκκίνηση της εφαρμογής.

Στο Special Ops ο καθένας έχει το ρόλο του και η συνεργασία είναι απαραίτητη.

Ο τεχνικός τομέας του Modern Warfare σηκώνει πολλή συζήτηση, με τα αποτελέσματα να δικαιώνουν πανηγυρικά τους δημιουργούς του. Έχοντας εφαλτήριο μια ολοκαίνουρια μηχανή γραφικών, το παιχνίδι είναι χάρμα οφθαλμών. Τα μοντέλα σφύζουν από καλαισθησία και λεπτομέρεια. Τα animations προσώπων έχουν υποστεί απίστευτη βελτίωση, σε σημείο που θα έκαναν ακόμα και τη Naughty Dog να ζήλευε. Το frame rate παραμένει σταθερό στα 60fps, χωρίς να παρατηρούνται πτώσεις. Τα λοιπά τεχνικά χαρακτηριστικά όπως οι ογκομετρικοί φωτισμοί και τα εφέ καταστροφής θέτουν νέα δεδομένα στη σειρά CoD. Στο νευραλγικό τομέα του ήχου επίσης έχει γίνει εκπληκτική δουλειά. Η ηχητική απόδοση όπλων, εκρήξεων, killstreaks, ακόμα και των callouts των operators, είναι απίστευτα αληθοφανής. H μουσική, από την ταλαντούχα Sarah Shachner (Infinite Warfare, Assasssin’s Creed Origins), απαρτίζεται κυρίως από ανατολίτικους αμανέδες, αφηρημένα samples και τον ρυθμό που ορίζουν τα βιολιά και τα λοιπά πνευστά μουσικά όργανα. Ως προς το voice acting, οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες κάνουν αξιοσημείωτη δουλειά. Επιλέγω να σταθώ λίγο παραπάνω στον Barry Sloane που παίζει τον Captain Price, στον οποίο ανέκαθεν είχα μεγάλη αδυναμία, αφού τον θεωρώ εμβληματικό χαρακτήρα. Η βαριά αγγλική προφορά και τα χαμηλά μπάσα της φωνής του, τονίζουν το δαιμόνιο ταμπεραμέντο του Captain Price, αναζωογονώντας την περσόνα του.

Η σειρά Call of Duty έχει περάσει από μύρια κύματα, ειδικά στην τρέχουσα γενιά. Απεμπολώντας το αυστηρά militaire προσωπείο της, μεταλλάχθηκε σε υβρίδιο του Destiny, του Titanfall, ακόμα και του Overwatch. Για να είμαι ειλικρινής, η συγκεκριμένη φάση του CoD δεν γνωρίζω αν έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το μέλλον θα δείξει. Αυτό που πάντα πίστευα όμως είναι ότι το μόνο στούντιο που μπορεί να αλλάξει τις τύχες της σειράς είναι η Infinity Ward, η οποία πράγματι το (ξανα)κάνει, με έναν τρόπο εμφατικό και επιβλητικό. Το Call of Duty: Modern Warfare αποτελεί ίσως το κορυφαίο FPS της γενιάς, προσφέροντας έντονες συγκινήσεις τόσο στο single-player όσο και στο multiplayer. Είναι ένα πλήρες παιχνίδι, το οποίο μάλιστα θα εμπλουτίζεται διαρκώς με νέο περιεχόμενο και μάλιστα δωρεάν. Κύριοι, ο βασιλιάς επέστρεψε στο θρόνο του!

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Infinity WardΕΚΔΟΣΗ:ActivisionΔΙΑΘΕΣΗ:IGE

Game20.gr, το Άσυλο των gamers