Ο Σεμπάστιαν Φέτελ δεν δέχεται την αχαριστία της Ferrari

Πήγε στη Ferrari ως ο δυνητικός σωτήρας λυτρωτής - 'ο επόμενος Μίκαελ Σουμάχερ της ομάδας'. Πέντε χρόνια μετά και με τη Scuderia να μην έχει προσθέσει τίτλο στο παλμαρέ της, από το 2008 ο Σεμπάστιαν Φέτελ είπε το 'έως εδώ'. Προηγήθηκε μια πρόταση των Ιταλών για επέκταση, που δεν τον συγκίνησε. Ήταν για πολύ λιγότερα λεφτά (φέτος είναι να πάρει 30.000.000 δολάρια -είναι το δεύτερο μεγαλύτερο συμβόλαιο μετά εκείνου του Λιούις Χάμιλτον για 40 εκατομμύρια) και μικρότερο χρονικό διάστημα από αυτό που

Γεννήθηκε στη Γερμανία, όταν ήταν ακόμα χωρισμένη. Το Χέπενχαϊμ άνηκε στη Δυτική Γερμανία. Από τον τόπο 'προέλευσης' μάλλον καταλαβαίνεις ποιον είχε για είδωλο. Ο Σουμάχερ ήταν ο λόγος που ο Φέτελ άρχισε τα καρτ, από όταν ήταν 3. Στα 8 εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε αγώνες. Εκεί τον εντόπισε ο Γκέραντ Νόακ, ιδιοκτήτης πίστας, ο οποίος είχε αναλάβει να καθοδηγήσει και τον Σουμάχερ, στα δικά του χρόνια στα καρτ. Από τα 11 το παιδί είχε και έναν ακόμα 'βοηθό': τη Red Bull Racing που έγινε χορηγός του και τον πήρε στην εφηβική ομάδα.

Μια στάση εδώ, για να σου πω ότι το δεύτερο ίνδαλμα των παιδικών του χρόνων ήταν ο Μάικλ Τζάκσον. Προσπάθησε να κάνει καριέρα στη μουσική. Σύντομα κατάλαβε ότι δεν είχε το ταλέντο για να ξεχωρίσει ("μου είχε στοιχίσει πολύ ότι δεν είχα τη φωνή που χρειαζόταν, ώστε να κάνω το όνειρο πραγματικότητα”) και εστίασε στην οδήγηση. Τόσο που περνούσε οριακά τις τάξεις, στο σχολείο. Μια φορά απολυτήριο πήρε.

Στα 16 έκανε το πέρασμα στη Formula. Όχι για τη Red Bull. Για την BMW. Ένα χρόνο μετά, το 2004 έγινε πρωταθλητής εφήβων, τερματίζοντας πρώτος στους 18 από τους 20 αγώνες της σεζόν. Πήγε στη Formula 3 Euro Series, διοργάνωση για μονοθέσια εφήβων, που προέκυψε από την ένωση των σχετικών πρωταθλημάτων σε Γαλλία και Γερμανία. Θεωρήθηκε 'σκαλοπάτι καριέρας' ή αν προτιμάς ο τρόπος για να μπει κάποιος στη Formula 1. Το project ολοκληρώθηκε το 2012. Μεταξύ των νικητών ήταν και ο Λιούις Χάμιλτον, το 2005, ο Ρομέιν Γκροζάν (2007) και ο Νίκο Χάλκενμπεργκ (2008). Στους μετέχοντες ήταν ο Φέτελ (το highlight ήταν η δεύτερη θέση, το 2006) και ο Νίκο Ρόσμπεργκ. Στα λέω αυτά, για να καταλάβεις πως όντως αυτή η διοργάνωση ήταν 'σκαλοπάτι'. Όπως 'σκαλοπάτι' ήταν και η διοργάνωση με όνομα Renault World Series (προστέθηκε στις επιλογές το 2005), όπου επίσης 'έτρεξε' ο Γερμανός το 2006.

Εκείνη τη χρονιά τον πήρε η BMW Sauber, για test driver. Στις 17 Ιουνίου του 2007 ο Ρόμπερτ Κούμπιτσα δεν ήταν σε θέση να αγωνιστεί στο United States Grand Prix -λόγω τραυματισμού. Πήρε τη θέση του. Τερμάτισε 10ος, στην πρώτη του επαφή με τη Formula 1, σε διαγωνιστικό επίπεδο. Έγινε ο νεαρότερος σε ηλικία οδηγός που πήρε πόντο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, στην πρώτη του φορά. Επέστρεψε σε circuit της ίδιας χρονιάς, ως οδηγός της Toro Rosso. Την τελευταία ημέρα του Ιουλίου η 'αδελφή' εταιρία της Red Bull αποδέσμευσε τον Σκοτ Σπιντ (δήλωσε δημοσίως, πως τα αφεντικά του προσπαθούν να απαλλαγούν από αυτόν -πληροφορίες ήθελαν να 'χει πιαστεί και στα χέρια με τον αρχηγό της ομάδας). Πρόσφερε τη θέση του στον Φέτελ. Η BMW έδωσε την ευχή της 'γιατί δεν μπορούμε να του δώσουμε θέση, στην παρούσα φάση και δεν θέλουμε να γίνουμε εμπόδιο στην εξέλιξη της καριέρας του'.

Στους πρώτους 21 αγώνες δεν τερμάτισε σε θέση καλύτερη της τέταρτης. Στην Ιαπωνία -υπό βροχή και ενώ είχε μπει το safety car- έπεσε πάνω στον Μαρκ Ουέμπερ της Red Bull που είχε χαράξει πορεία για πρωτιά. Στον επόμενο αγώνα, στην Κίνα -όπου πάλι έβρεχε- τερμάτισε τέταρτος. Αυτό ήταν το καλύτερο του έως το 2008 και τον αγώνα της Ιταλίας, όπου πήρε την pole position και είδε πρώτος την καρό σημαία. Ήταν 21 χρόνων και 2 μηνών.

"Δεν κατάλαβα τι είχα καταφέρει. Μετά τον τερματισμό σκεφτόμουν τι μπορώ να πω για μια στιγμή σαν και αυτήν. Στο τέλος, ο μηχανικός μου, ο οποίος είναι πολύ ήρεμος άνθρωπος μου είπε από την ενδοεπικοινωνία πως μόλις είχα κερδίσει. Άρχισα να ευχαριστώ έναν, προς έναν τους συνεργάτες μου, αργά και σταθερά. Είναι τρελό. Δουλεύεις όλη σου τη ζωή για μια τέτοια στιγμή και όταν τη ζεις, δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι. Στο τέλος του νικητήριου lap άρχισα να ουρλιάζω και να τους ευχαριστώ όλους. Αυτή τη φορά στα ιταλικά".

Ήταν ο νεαρότερος νικητής στην ιστορία των αγώνων του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Αυτά είδε η Red Bull και τον πήρε το 2009. Του έδωσε τη θέση του Ντέιβιντ Κούλθαρντ. Στην πρεμιέρα της Μελβούρνης, όπως προσπαθούσε να υπερασπιστεί τη θέση του σε μάχη με τον Κούμπιτσα, έκανε λάθος που οδήγησε στη σύγκρουση και την τιμωρία του -στον αγώνα της Μαλαισίας μπήκε από το τέλος. Δεν θα έλεγες δηλαδή, πως μπήκε ιδανικά στη σεζόν. Τελείωσε στη δεύτερη θέση των οδηγών (πίσω από τον Τζένσον Μπάτον και μπροστά από τον Ρούμπενς Μπαρικέλο), έχοντας σύγκρουση στο Μονακό, άλλη με τον Ραϊκόνεν στην Ηungaroring και λάθος στον τελευταίο γύρο της Κωνσταντινούπολης, ενώ ήταν στην πρώτη θέση. Στη Βαλένθια 'ανατινάχθηκε' η μηχανή του.

Μπήκε στο 2010 με προβλήματα στο αυτοκίνητο -σε Μπαχρέιν και Αυστραλία. Στον τρίτο αγώνα, στη Μαλαισία νίκησε. Ο ομόσταυλος του, Ουέμπερ ήταν στο Νο1 στο διάλειμμα του καλοκαιριού, όταν ο Φέτελ έβαλε κάτω όλα τα δεδομένα, είδε τα λάθη του, τα λάθη του γκαράζ του και πήρε την απόφαση πως δεν θα επαναληφθούν. Στην Κωνσταντινούπολη έπεσε πάνω στον Ουέμπερ και στο Spa πάνω στον Μπάτον. Ακολούθησαν 10 νίκες, πριν ανατιναχθεί η μηχανή στην Κορέα και εν πάση περιπτώσει έφτασε στο φινάλε του Άμπου Ντάμπι ως τρίτος. Έφυγε ως ο πρώτος πρωταθλητής που εξασφάλισε τον τίτλο χωρίς να 'χει βρεθεί ποτέ, μέσα στη σεζόν, στην κορυφή της κατάταξης -μέχρι τον τελευταίο αγώνα. Αυτοί που ήταν από πάνω του (Ουέμπερ και Αλόνσο) τέθηκαν εκτός.

Λίγο πριν αρχίσει η σεζόν του 2011 η Red Bull του 'άπλωσε' το συμβόλαιο -έως το 2014. Εκείνη τη σεζόν πήρε την poll position στους 15 από τους 19 αγώνες -ήταν ρεκόρ- και διατήρησε τον τίτλο του, τέσσερα circuit πριν την ολοκλήρωση του προγράμματος. Έγινε ο πρώτος οδηγός, μετά τον Φερνάντο Αλόνσο (το 2006) που είχε κάνει το back to back. Ακολούθησε το three peat (2012) μολονότι η διοργανώτρια αρχή προχώρησε σε αλλαγή κανονισμών που αρχικά προβλημάτισαν τη Red Bull. Όχι τον Φέτελ που 'πήρε' τον τέταρτο αγώνα και έκανε την ολική αντεπίθεση στο δεύτερο μισό της σεζόν. Περιλάμβανε και τέσσερις συναπτές νίκες. Είχε αφήσει πίσω τον Αλόνσο και είχε τον Χάμιλτον να τον αγχώνει, πριν προκύψει πρόβλημα στο αυτοκίνητο στην Interlagos -στον τελευταίο αγώνα. Η έκτη θέση ήταν αρκετή για να διατηρήσει τα κεκτημένα.

Το 2013 έγινε ο πρώτος οδηγός -στην ιστορία της F1- που είδε πρώτος την καρό σημαία σε οκτώ διαδοχικούς αγώνες. Ο ίδιος το ανανέωσε, κάνοντας το 9/9 στο τέλος της χρονιάς. Το 2014 ενημέρωσε πως με την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου θα πήγαινε στη Ferrari. Η Red Bull είχε ζοριστεί να προσαρμοστεί στις νέες αλλαγές κανονισμών (V6 hybrid turbo μηχανές) και ο νέος συμπαίκτης του, Ντάνιελ Ρικάρντο είχε γίνει πιο ανταγωνιστικός.

Η Ferrari δεν είχε κατακτήσει τίτλο από το 2008 -ως κατασκευάστρια εταιρία-, ενώ οδηγός της δεν είχε εμφανιστεί στην κορυφή όλων από το 2007 (ήταν ο Κίμι Ραϊκόνεν). Προφανώς και ο στόχος της προσέγγισης του καλύτερου -στη θέση του Φερνάντο Αλόνσο που έκρινε ότι δεν μπορούσαν να του δώσουν όσα χρειαζόταν για να πάρει τον τίτλο και αποχώρησε- να τους επαναφέρει στην κορυφή ο Φέτελ. Όταν τον πήραν, είχαν βγει από σεζόν στην οποία δεν είχαν πάρει έστω μια νίκη. Χειρότερο δεν υπήρχε. Μόνο καλύτερο. Αυτό που αποδείχθηκε ήταν ότι η Mercedes είχε ήδη ξεφύγει από τους υπόλοιπους -σε επίπεδο αυτοκινήτου που προφανώς συνδυαζόταν με το ταλέντο των οδηγών της. Πάλεψε όσο μπορούσε. Τερμάτισε τρίτος (με τρεις νίκες και δέκα ακόμα εμφανίσεις στο πόντιουμ).

H αρχή δεν ήταν το ήμισυ του παντός στη συγκεκριμένη ιστορία, καθώς το 2016 'έφυγε' με τον Φέτελ να μην πανηγυρίζει έστω μια νίκη. Ανέβηκε στο κορυφαίο σκαλοπάτι του βάθρου, στο opening του 2017 -όταν απέδωσε το αναπτυξιακό πρόγραμμα και οι νέοι -αεροδυναμικοί- κανονισμοί δικαίωσαν τις προσπάθειες της ομάδας -που εμφάνισε το πιο γρήγορο αυτοκίνητο. 'Πήρε' τους τρεις από τους έξι πρώτους αγώνες πριν ανακοινώσει πως θα μείνει άλλα τρία χρόνια στη Ferrari. Το τέλος εκείνης της διαδρομής τον βρήκε στη δεύτερη θέση -μετά το δυνατό ξεκίνημα πήρε μόνο άλλες δυο νίκες-, πίσω από τον Χάμιλτον. Μεταξύ τους υπήρχαν 46 πόντοι και η αμφιλεγόμενη φάση στο Αζερμπαϊτζάν. Στη γενικότερη εικόνα υπήρχε και σύγκρουση τριών μονοθεσίων -που προκάλεσε ο Φέτελ και αφορούσε τον συμπαίκτη του και τον Φερστάπεν. Όλα τελείωσαν όταν παρουσιάστηκε μηχανικό πρόβλημα στην Ιαπωνία. Δες όμως, τι έγινε με τον Χάμιλτον.

Με τον Βρετανό συνεχίστηκε η κόντρα και το 2018, όταν ο Γερμανός ξεκίνησε με back to back νίκες και ενώ όλα έδειχναν πως θα σηκώσει κούπα, τα λάθη του μαζεύτηκαν τόσα (σε ποινές και τζαρτζαρίσματα) που έδωσαν έναν ακόμα τίτλο στον Χάμιλτον. Η μεταξύ τους διαφορά ήταν 88 πόντοι. Πέρυσι δεν έδωσε στη Scuderia κάτι καλύτερο από μια νίκη και ενώ ήταν το alpha dog της Ferrari, με τον Σαρλς Λεκλέρκ να 'χει ενημερωθεί σχετικά, ο Μονεγάσκος κατάφερε να του 'φάει' την πρωτιά. Μολονότι η ομάδα υποστήριζε με όποιον τρόπο διέθετε τον Γερμανό (σε βαθμό που ο Λεκλέρκ εξανέστη πολλάκις από την εξοργιστική μεροληψία) και στις 18/11 ο Γερμανός ξέσπασε, πέφτοντας πάνω στον συμπαίκτη του.

Όταν ήλθε η ώρα να ακούσει τι είχαν να του προτείνουν οι της Ferrari, που πια έχουν κάνει τον Λεκλέρκ μπροστάρη, γράφτηκαν -ουσιαστικά- οι τίτλοι τέλους. Στην ερώτηση 'ποιος μπορεί να πάρει τη θέση του' ανήκουν δυο ονόματα, προς το παρόν. Το ένα είναι του Ντάνιελ Ρικάρντο. To δεύτερο του Κάρλος Σάινθ -δηλαδή, τη νύφη θα την πληρώσει η Renault. Όσο για τον Φέτελ, δεν αποκλείεται να γυρίσει στη Red Bull, που ωστόσο έχει 'χτιστεί' πάνω στον Φερστάπεν, ενώ η ομάδα είναι ικανοποιημένη με τον Άλεξ Αλμπόν. Μια άλλη προοπτική είναι η McLaren, όπου εργάζεται άνθρωπος που 'χε για συνεργάτη ο Γερμανός στην BMW Sauber, ενώ η τρίτη option είναι να πειραματιστεί -όπως έκανε ο Κίμι Ραϊκόνεν με την Alfa Romeo.