Μα, ο Παπουτσής;;..

Του Άρη Δαβαράκη
Ρίξανε επί τέλους τη ζαριά και ο ΓΑΠ παραδίδει το ΠΑΣΟΚ στον επόμενο (τυχερό!) στις 18 του Μάρτη. Κυριολεκτικά «για δες καιρό που διάλεξε» το σύμπαν το τόσο απρόβλεπτο να κάνει παιχνίδι: Άνοιξη γιέ, που αγάπαγες, κι’ ανέβαινες απάνω στο...
λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις άρμεγες με τα μάτια σου το φώς της οικουμένης!
Nαί. Διότι 22 Μαρτίου είναι επίσημα πια άνοιξη με την άδεια της αστυνομίας και, όσο νάναι, είναι άχαρο ρε γμτ, τέτοιο κόμμα να στέκεται φάτσα στον γκρεμό με μπρός τον Παπουτσή και πίσω τον Βενιζέλο (αν έχει προλάβει να παραιτηθεί ο έρημος και να αρθρώσει και δυό λόγια, μια διακήρυξη, κάποιες σκέψεις για το μέλλον). Και έτσι κι’ αλλιώς, κι’ αλλιώτικα πάντως, ξεχάστε το πια το ΠΑΣΟΚ, θα ακολουθήσει την μοίρα της «Ενώσεως Κέντρου» του γέρο-Παπανδρέου, που ήταν αξιοθρήνητη. Έτσι είναι η ζωή : Ότι ανεβαίνει-κατεβαίνει και τα λοιπά.
Το δράμα είναι ότι η κυβέρνηση ΓΑΠ χρεώθηκε άπαξ και δια παντός την πλήρη απαξίωση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή λογικός, υγιής, κανονικός άνθρωπος που να θέλει να ξαναδεί στα έδρανα της βουλής όλο αυτό το συνονθύλευμα που, όλοι μαζί παρέα, μαζέψαμε από τους αγρούς και τους εναποθέσαμε στα κοινοβουλευτικά έδρανα να μας εκπροσωπούν – και να τιμούν τον τόπο και την αποστολή τους.
Αλλά – και ο Παπουτσής αρχηγός το ΠΑΣΟΚ; Εμπνευσμένος ίσως από μία συζήτηση που είχα με φίλο που εκτιμώ την γνώμη του (και από το σχετικό κείμενο του Θάνου Δημάδη εδώ), δεν ξέρω γιατί το μυαλό μου πηγαινοέρχεται σαν εκρεμμές μπροστά από το πρόσωπο του Κώστα Λαλιώτη του οποίου η εξαφάνιση όχι μόνο «τυχαία» δεν είναι βέβαια, μοιάζει κιόλας σαν να «υπονοεί» διακριτικά πολλά και διάφορα που, για λόγους που εκείνος μόνος ξέρει, δεν θέλει να τα κουβεντιάσει με κανέναν.
Εγώ ούτε ΠΑΣΟΚ είμαι, ούτε Ν.Δ, ούτε βέβαια ανήκω σ’ αυτό το νέο μόρφωμα, την «Πασοκονουδού». Έχω δηλώσει τι θα ψηφίσω και δεν πρόκειται να κάνω πίσω με καμία δύναμη. Αλλά, έτσι, ως παρατηρητής, πολίτης, ψηφοφόρος, ενδιαφερόμενος για τα «κοινά», δηλώνω έκπληκτος με το γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ κατέληξε να έχει να διαλέξει ανάμεσα στον Παπουτσή και τον Βενιζέλο. Συμπάσχω ως συνάνθρωπος – δεν μπορώ να το κρύψω. Είναι ένα δραματικό, απελπισμένο, μελαγχολικό και πολιτικά καταδικασμένο δίλλημα.
Σκέφτηκα λοιπόν να προτείνω (έτσι, σαν φλασιά μου ήρθε) να σκεφτεί ο Κώστας Λαλιώτης μήπως (αν όχι «ο τόπος») τουλάχιστον το Κόμμα του, τον χρειάζεται αυτές τις δύσκολες ώρες. Κόβω το χέρι μου από τη ρίζα πως αν ο Λαλιώτης διεκδικούσε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ (και έλεγε και ορισμένες «αλήθειες», πάντα «εντός των πλαισίων» του politically correct) με μεγάλη ευκολία θα κέρδιζε την μάχη –και στις εκλογές θα επιτύγχανε ποσοστό οπωσδήποτε μεγαλύτερο από το αναμενόμενο αυτή τη στιγμή. Εξαρτάται βέβαια αν περνάει φάση αγωνιστικής εξωστρέφειας ή αν έχει φιλοσοφικά αποδεχτεί την στάση του, από δω και μπρός, «ψύχραιμου παρατηρητή».
Εκτός από το Λαλιώτη ( μη με πάρετε με τις πέτρες) ένα πρόσωπο-ΠΑΣΟΚ που