Wim Mertens Trio @ Ελληνικός Κόσμος

Πόσες φορές έχω δει τον Wim Mertens πια; Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, πάντως ξεπερνούν τη μισή ντουζίνα και θα πάω και στην επόμενη όταν με το καλό έρθει η σειρά της! Ο λόγος είναι ότι σχεδόν κάθε φορά έχει να παρουσιάσει κάτι καινούργιο, οπωσδήποτε ένα νέο άλμπουμ, τα οποία ηχογραφεί με σταθερή και μαθηματική ρουτίνα, καθώς και μία διαφορετική σύνθεση μουσικών επάνω στη σκηνή που εξυπηρετεί το εκάστοτε υλικό μα δίνει επίσης άλλες διαστάσεις στα παλιότερα, γνωστότερα κι αγαπημένα του κομμάτια.  Ετούτη τη βόλτα δεν είχε νέο άλμπουμ (πώς έτσι; Παράξενο…) και συνοδεία του είχε μία βιολονίστρια κι έναν τσελίστα, απίστευτοι δεξιοτέχνες και οι δύο, δεν τίθεται ζήτημα, και δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο πιστέψτε με…

Τον παρακολουθήσαμε σε μία αίθουσα που εγώ τουλάχιστον δεν είχα ξαναεπισκεφθεί, πολύ όμορφη και λειτουργική,  σαν ένα μικρό Μέγαρο Μουσικής τηρουμένων των αναλογιών, με εξαιρετική ακουστική και χωρίς να σου κρύβει το κεφάλι του μπροστινού τη θέα (το μόνο ζήτημα που ακόμη δεν έχει βρεθεί τρόπος να λυθεί σε τέτοιου είδους συναυλίες είναι να το βουλώνουν οι από πίσω που θεωρούν ότι μπορούν να μιλούν μεταξύ τους σε θεάματα που απαιτούν εκκλησιαστική κατάνυξη και προσήλωση…). Επάνω στη μεγάλη σκηνή ξεδίπλωσε τη βιρτουοζιτέ του κι έπαιξε κοντά δύο ώρες ένα μέρος από τη δισκογραφία του που θα πρέπει εδώ να πούμε ότι ξεπερνά τα 50 άλμπουμ!

Θα ήθελα πολύ να αναφέρω ποια κομμάτια έπαιξε την πρώτη ώρα της εμφάνισής του, μέχρι το διάλειμμα δηλαδή, αλλά δυστυχώς δεν τα ήξερα: αυτή είναι εξάλλου η σχέση μου με τη μουσική του, μου αρέσει αφάνταστα να τον ακούω αλλά ποτέ δεν απορρόφησα όλες τις λεπτομέρειες της δουλειάς του, δεν αποστήθισα τίτλους, δεν έτρεξα να γευτώ κάθε νέα του κυκλοφορία από την πρώτη ημέρα που είδε το φως της ημέρας. Αποτελεί όμως ένα μόνιμο κι ασφαλές καταφύγιο όπου ξέρω ότι μπορώ να επισκεφτώ όποτε χρειαστεί ώστε να απολαύσω ένα λεπτομερώς φιλοτεχνημένο ηχητικό περιβάλλον, όπου ο ρομαντισμός και ο μινιμαλισμός συνυπάρχουν και γεννούν μουσική που γεννά εικόνες που γεννούν συναισθήματα…  Αρκεί να ανοίξει το στόμα του ο Βέλγος και να αρχίσει αυτό το ακατάληπτο τραγούδισμά του (σε μία γλώσσα που υπάρχει και δεν υπάρχει κι αν υπάρχει κανείς δεν θα βρεθεί να σου την εξηγήσει και για ποιο λόγο άλλωστε;) ενόσω τα χέρια του ρολλάρουν τρελά επάνω στα λευκά και μαύρα πλήκτρα για να φύγω, να ταξιδέψω κάθε φορά κι αλλού – κλισέ αυτό το τελευταίο, το γνωρίζω, έλα όμως που είναι και η αλήθεια! Φαντάζομαι ότι το ίδιο ισχύει και για πολλούς ακόμη ανθρώπους, αν κρίνω ότι για πολλοστή φορά η αίθουσα που εμφανιζόταν ήταν γεμάτη.

Δεν είμαι λοιπόν ο απόλυτα ειδικός για να μιλήσει για έναν μουσικό που κινείται στα πλαίσια του μετα-κλασσικισμού, δηλώνω απλός ταπεινός φαν με μία άνω του κανονικού  δισκογραφία του που ενθουσιάζεται με το 4 Mains εξίσου με τον διπλανό του που πιθανώς έμαθε το κομμάτι επειδή το άκουσε σαν σήμα σε εκπομπή ή από μία διαφήμιση που έντυσε – δεν θυμάμαι τώρα – που συγκινείται από το Close Cover κάθε μα κά