Diaries of A Film Buff #11

Όταν κλαις εύκολα σε ταινίες μπορεί να σε πάρουν τα ζουμιά σε οποιαδήποτε ταινία, από την Αντέλ μέχρι το ντοκιμαντέρ για τους A Tribe Called Quest… Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι είμαι 100% σίγουρη ότι η Η Ζωή της Αντέλ αξίζει όλο το θόρυβο που δημιούργησε, όπως ούτε και το Gravity εδώ που τα λέμε.

11.11.2013

La Vie d’Adèle – Chapitres 1 & 2- H Ζωή της Αντέλ (2013): Έχουν γραφτεί τα πάντα για την ταινία από πολύ πιο έγκριτα πληκτρολόγια από

το δικό μου, οπότε ας μην το κουράσω και πολύ. Είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία όπως και να το κάνουμε και ο Kechiche, είτε είναι τυρρανικός είτε όχι (όχι ότι δεν είναι σοβαρή κατηγορία αυτή), είναι καλός σκηνοθέτης, ενώ το πρωταγωνιστικό δίδυμο έχει μια ερμηνευτική φυσικότητα που ξεχωρίζει. Τώρα αν αυτή η τρίωρη ιστορία ενηλικίωσης αποτελεί ένα αριστούργημα ο χρόνος μόνο θα δείξει και πολλές επιφυλάξεις ως προς αυτό έχω. Πάντως για να μη μοιάζετε ημιμαθείς όταν όλοι συζητάνε για τις “περιβόητες μεγάλες σε διάρκεια ερωτικές σκηνές” (καλό θα ήταν να μιλάμε συνολικά για την αντιμετώπιση του έρωτα και του γυναικείου σώματος στο σινεμά αντί να κολλάμε σε μεμονωμένα παραδείγματα που δεν είναι καν και τόσο ακραία) όπως και την “υπερβολική και αδικαιολόγητη βία” στο Miss Violence, δείτε τη Ζωή της Αντέλ. Είναι και τόσο κλαψιάρα που τη συμπάθησα λίγο παραπάνω.

Love Is All You Need- Έρωτας Είναι (2012): Όπως διάβασα και αλλού η Suzanne Bier εκτός από καλή σκηνοθέτιδα έχει πάντα το μυαλό της και στο εμπορικό σκέλος της δουλειάς της. So she means business όταν κάνει ταινία spin-off σχεδόν του Mamma Mia (εντάξει είναι πολύ καλύτερη αλλά και πάλι) που διαδραματίζεται σε ειδυλλιακή τοποθεσία την Ιταλία. Δύο είναι οι βασικές διαπιστώσεις για την εν λόγω ελάσσονα δημιουργία: α) Ο Pierce Brosnan και δισέγγονα να αποκτήσει και να είναι υπεραιωνόβιος υπερήλιξ θα είναι ο γόης της ταινίας που πρωταγωνιστεί πάντα και παντού και β) την ταινία σώζει κάπως η γοητευτικότατη Trine Dyrholm που πραγματικά έχει μια ζεστασιά και μια γλυκύτητα που μοιάζει να ξεχειλιζει από την οθόνη.

12.11.2013

Βeats, Rhymes and Life: The Travels of A Tribe Called Quest (2011): Πολύ καλό μουσικό ντοκιμαντέρ, χωρίς να ξεφεύγει από την πεπατημένη (δηλαδή μια λίγο πολύ γραμμική μουσική και προσωπική αναδρομή στο βίο και την πολιτεία του επιδραστικού hip hop σχήματος). Το ζουμί βρίσκεται στην κόντρα Q-Tip και Phife Dawg, ο οποίος βιώνει ένα προσωπικό δράμα και όπως και να το κάνουμε είναι το συναισθηματικό κέντρο της ταινίας, όσο και αν το μουσικό genius του Q-Tip μάλλον έφερε τους ATCQ (των οποίων το προς εικοσαετίας Midnight Marauders θυμηθήκαμε πρόσφατα) στη θέση που έχουν σήμερα στο μουσικό πάνθεον. Πάντως πολύ καλύτερη ταινία από το doc για τους Stone Roses αν με ρωτάτε.

Periferic- Στις Παρυφές (2010): Σκληρό νατουραλιστικό δράμα από τη Ρουμανία (σιγά που θα έλειπε ρουμάνικη ταινία και αυτήν την εβδομάδα) που πήρε τον Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2010. Πολύ καλοσκηνοθετημένο και γενικά καλοφτιαγμένο σε όλους τους τομείς, με την κάπως ανδρόγυνη παρουσία της πρωταγωνίστριας Ana Ularu να κλέβει την παράσταση, όσο και αν το αφηγηματικό όχημα της παράθεσης επεισοδίων που διαδραματίζονται μέσα σε μια ημέρα είναι κάπως πολυφορεμένο πλέον. Μια αρκούντως ψυχοπλακωτική ταινία με ένα φινάλε που δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας ως προς το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν ξεφεύγει από το περιβάλλον του. Κοινώς όπου φτωχός και η μοίρα του.

13.11.2013

Gravity (3D) (2013): To σίγουρο οσκαρικό στοίχημα της σεζόν δικαιώσε σε ένα μεγάλο βαθμό αλλά όχι εξ’ ολοκλήρου τις προσδοκίες μου. Εντυπωσιακότατο και ρεαλιστικό ταυτόχρονα, ευτυχώς με όση διάρκεια χρειαζόταν, ΑΛΛΑ σίγουρα δεν ξεφεύγει από αρκετά κλισέ- αμερικανιές, ειδικά προς το φινάλε. Σίγουρα περίμενα μια πιο σκοτεινά υπαρξιακή ταινία από το σκηνοθέτη του Children of Men (μια από τις πιο αγαπημένες ever ταινίες μου) με μια μικρότερη δόση σεναριακών ευκολιών. Παραμένει βέβαια το πιο σίγουρο οσκαρικό και εμπορικό άλογο μακράν για τη σεζόν που διανύουμε.

14.11.2013

The Βroken Circle Breakdown- Ραγισμένα Όνειρα (2012): Το ζευγάρι των παθιασμένων με την bluegrass και την country ηρώων που κινδυνεύουν να χάσουν ό,τι αγαπούν περισσότερο (και μαζί τον ίδιο τον έρωτά τους) δε ζει κάπου στο Τενεσί ή στο Κεντάκι αλλά στην καρδιά της …Φλάνδρας (στο Βέλγιο δηλαδή). Πρόσεξα την ταινία λόγω των πολλών υποψηφιοτήτων της για τα ευρωπαϊκά βραβεία κινηματογράφου φέτος και δε μπορώ να πω πως άδικα τις κέρδισε. Πρόκειται για ένα σφιχτοδεμένο οικογενειακό δράμα με στρωτή (αλλά όχι γραμμική) αφήγηση που κερδίζει επιπλέον πόντους από την όμορφη μουσική επένδυση και τις καλές ερμηνείες και των δύο πρωταγωνιστών (εδώ που τα λέμε η καλυμμένη με τατουάζ Veerle Baetens είναι πανέμορφη ενώ ο Johan Heldenbergh φέρνει λίγο στον Willie Nelson στα νιάτα του). Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε, συστήνεται.

Paradise:Hope -Ο Παράδεισος της Ελπίδας (2013): Μετά από ταινίες σαν Miss Violence αλλά και το Periferic, η ταινία που κλείνει την τριλογία του Ulrich Seidl (έχουμε γράψει ήδη για το Paradise Faith) μοιάζει με τρυφερό χάδι σχεδόν. Δεν είναι μια light ακριβώς ταινία (μιλάμε για αυστριακό σινεμά- μη ξεχνιόμαστε) αλλά ενώ θα μπορούσαν να συμβούν τα αίσχη στην ταινία τελικά δε συμβαίνει (σχεδόν) τίποτα πραγματικά σοκαριστικό. Η καλύτερη ταινία της συνολικά εξαιρετικής τριλογίας ή μάλλον σίγουρα αυτή που δίνει περισσότερο τροφή για σκέψη και έχει το πιο ζουμερό σενάριο είναι η πρώτη, δηλαδή το Paradise Love. Λέτε να ακολουθεί ο Seidl τα βήματα του Haneke και να μαλακώνει λίγο;

Τα σινεφίλ links της εβδομάδας

- Αρχίζει σιγά σιγά ο πυρετός των λιστών με τα καλύτερα της χρονιάς και για το σινεμά. Εδώ η όπως πάντα ιδιοσυγκρασιακή λίστα των Cahiers du Cinema. Προσωπικά έχω δει μόνο 5 στις 10 ενώ αρνούμαι να σχολιάσω το Spring Breakers στο νούμερο 2. Εδώ μια αρκετά καλή (αν και αμερικανοκεντρική δυστυχως) λίστα με τους σκηνοθέτες που έκαν το “μπαμ” μέσα στο 2013. Έχουμε αναφερθεί στα περισσότερα από αυτά τα ονόματα μέσα στη στήλη. Ρίξτε μια ματιά και στο τοπ του έγκριτου και “διανοούμενου” Sight and Sound. Έχοντας δει 7/10 ταινίες μπορώ να πω ότι απηχεί και τις δικές μου προτιμήσεις.

- Διαβάστε εδώ μια συνέντευξη της θεάς Kathleen Hanna (Le Tigre, Bikini Kill, κλπ.) με αφορμή το ντοκιμαντέρ για αυτήν με τίτλο The Punk Singer. Καμιά προβολή στα μέρη μας θα γίνει;

- Mετά τα Gotham Awards, ανακοινώθηκαν και οι υποψηφιότητες για τα Independent Spirit Awards. Αρκετή διασπορά αν και το 12 Years A Slave κυριαρχεί. Μεταξύ των εκπλήξεων το σνομπάρισμα της Greta Gerwig στον α΄ γυναικείο για το Frances Ha, η πλήρης απουσία του Ain’t Them Bodies Saints αλλά και η υποψηφιότητα της Gabby Hoffman για το Crystal Fairy (δεν μας άρεσε, το είπαμε εδώ)