«Και τώρα;» της Χρυσοξένης Προκοπάκη

Και τώρα; Τι κάνουμε; Θα βάλουμε σε μια τσάντα τα απαραίτητα. Τι είναι απαραίτητο; Τι χρειαζόμαστε στ’ αλήθεια; Τι χωράει σε μια τσάντα; Λεφτά, ταυτότητες, αλλαξιές, ξηρά τροφή. Τι θα ταΐσουμε τα παιδιά απόψε; Θα κρυώνουμε; Κουβέρτες. Ρούχα ζεστά. Παπούτσια. Θα βρέχει αυτές τις μέρες. Σφαίρες πάνω από τα κεφάλια μας. Η μουσική σταμάτησε να παίζει. Σιωπή. Τα παιχνίδια θα τα αφήσουμε εδώ. Πάρτε μόνο ένα. Υποχώρηση. Τα παιδιά θέλουν να τα πάρουν όλα. Πώς να διαλέξεις ποιο παιχνίδι να πάρεις μαζί σου; Φάρμακα. Πράγματα πρώτης ανάγκης. Ποια θεωρούνται πρώτης ανάγκης; Μέχρι τώρα ήταν χιλιάδες. Τα χρειάζεσαι όλα. Γεμίσαμε τη ζωή μας με τόσα σημαντικά ασήμαντα πράγματα και τώρα δεν έχουμε τι να τα κάνουμε. Δεν χωράνε σε μια τσάντα. Δυο χέρια έχουμε. Ακόμα. Αύριο; Νερό. Να πάρουμε νερό. Το σκυλί. Θα χρειαστεί κι αυτό τροφή και νερό. Το καναρίνι θα το πάρουμε; Το πορτμπαγκάζ γέμισε ήδη. Είδη πρώτης ανάγκης, είπαμε. Μην παίρνετε περιττά. Τον σταυρό της γιαγιάς; Το σάλι της; Είναι πρώτης ανάγκης; Τον φορτιστή του κινητού σου μην ξεχάσεις. Το σκυλί γυρνάει σαν τρελό, κάνει κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό του. Γρυλίζει το σκυλί. Φοβάται. Το παιδί τίποτα. Μας κοιτάζει. Κάποιες στιγμές βάζει τα κλάματα. Έπειτα σταματάει. Λεφτά, ταυτότητες, ρούχα ζεστά, παπούτσια. Θα επιστρέψουμε ποτέ; Κοιτάς το σπίτι σου. Αν επιστρέψουμε… Πώς θα φύγουμε από εδώ; Πού θα πάμε; Έχει κανένας σας χάρτη; Εγώ. Αλλά είναι παλιός. Τα σύνορα αλλάζουν από ώρα σε ώρα. Πού τελειώνει η χώρα σου; Πού είναι οι φίλοι σου; Το ραντεβού που είχες, το έχασες; Το ξέχασες; Πρέπει να μάθεις να ξεχνάς από εδώ και πέρα. Για να αντέχεις. Να ξεχνάς τον φόβο σου. Τρεις άνθρωποι μείναμε όλοι κι όλοι. Οι άλλοι τι να κάνουν; Η γιαγιά; Ο παππούς; Ίσα που περπατούν δυο μέτρα μέσα στο σπίτι. Τώρα πού θα πάνε που δεν υπάρχει σπίτι; Τη βούρτσα μου να πάρω. Να χτενίζω τα μαλλιά μου. Κι έναν καθρέφτη. Πώς είμαι; Γέρασες σε μια νύχτα. Μην πάρεις καθρέφτη καλύτερα. Ένα βιβλίο έστω. Ένα παραμύθι για τα παιδιά. Πώς θα κοιμηθούν το βράδυ; Κι εμείς; Οι μεγάλοι; Τι μέρα είναι αύριο; Τι σημασία έχει. Θα βρέχει και αύριο. Δεν έχουμε ρεύμα. Κάντε γρήγορα. Ο τόπος σείεται. Βόμβες, αεροπλάνα, τανκς. Φωνές, ουρλιαχτά. Τα παιδιά έχουν σωπάσει. Δεν κλαίνε. Ούτε κινούνται για να φύγουμε. Ίσα που προλαβαίνουμε. Είδη πρώτης ανάγκης. Μέχρι τώρα είχαμε δεύτερης, τρίτης, τέταρτης ανάγκης. Τα πάντα ήταν απαραίτητα. Γεμίσαμε επιμελώς το σπίτι με αναγκαία πράγματα. Κι έπειτα έπρεπε να φύγουμε. Τα αφήσαμε και φύγαμε. Στριμωχτήκαμε στο αυτοκίνητο. Παιδιά, σκυλιά… το καναρίνι το πήραμε τελικά. Ψυχή έχει κι αυτό. Εμείς; Έχουμε ψυχή; Τι είμαστε; Το όνομά σου; Δεν είναι στα απαραίτητα το όνομα. Ποιος είσαι, ποιος ήσουν, δεν έχει νόημα. Είσαι ένας ανάμεσα σε χιλιάδες. Είσαι ο κανένας. Βενζίνη έχουμε; Μέχρι την άλλη γωνία. Ωραία. Να φτάσουμε ως εκεί, θα είναι θαύμα. Τουλάχιστον είμαστε μαζί. Κάποιοι είναι μόνοι. Φωνές, ουρλιαχτά. Κάποιοι μας βλέπουν απ’ την τηλεόραση τώρα. Απ’ το σαλόνι τους, σε κάποια άλλη χώρα. Κλείστε την τηλεόραση, είναι αργά. Αυτά δεν πρέπει να τα βλέπουν μικρά παιδιά. Γρήγορα, ύπνο. Να χαμογελάσουμε; Εκείνοι χαμογελούν τώρα; Τρώνε; Συζητάνε για μας. Μαμά, πότε θα ξημερώσει; Σύντομα. Μη μου λες ψέματα. Είναι σκοτάδι ακόμα. Το βλέπω, το αγγίζω. Το σκοτάδι. Σύντομα, δεν σου λέω ψέματα. Κι αυτοί που κλαίνε; Τους ακούς; Όχι, μουσικές ακούω. Εσύ δεν τις ακούς; Τώρα που το λες, κάτι ακούω. Μεγάλωσα γρήγορα. Μέσα σε ένα βράδυ. Μεγάλωσα απότομα. Μαμά;

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Η Χρυσοξένη Προκοπάκη γεννήθηκε το 1981 στο Ρέθυμνο και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι συγγραφέας και διευθύνει τις Εκδόσεις Στίξις.