Σαν σήμερα: Η Κατίνα Παξινού μπροστά και πίσω απ’ την σκηνή

Σαν σήμερα, το 1900, γεννήθηκε η Κατίνα Παξινού. Μία από τις μεγαλύτερες ελληνίδες ηθοποιούς  της οποίας το όνομα ακούγεται πλέον στις νεότερες γενιές σαν αναφορά σε έναν παλιό θρύλο!

Δεν ήταν μόνο το πηγαίο υποκριτικό της ταλέντο που την έκανε συναρπαστική, αλλά και ένα κράμα διαφορετικών πλευρών του χαρακτήρα της που ακτινοβολούσε πίσω από τη σκηνή.

Πέρα από κορυφαία ηθοποιός, στο πρόσωπό της συναντούσε κανείς μία προσωπικότητα ατίθαση αλλά καλόκαρδη, πειθαρχημένη όμως σπάταλη.

Ακτινοβολούσε σαν ντίβα πάνω στη σκηνή,

όμως στη ζωή της διατηρούσε την απλοϊκότητα μιας γυναίκας που χαίρεται να φροντίζει τους ανθρώπους που αγαπά. Ήταν καταπληκτική μαγείρισσα και συχνά οι φίλοι της επαινούσαν την μαγειρική της. Αξίζει να πούμε πως γνωστό στέκι καλλιτεχνών στην Επίδαυρο διατηρεί μέχρι σήμερα τις συνταγές της Παξινού, όπως ακριβώς του τις έμαθε κάποτε η ίδια.

Τα πρώτα χρόνια της Κατίνας Παξινού

Η Κατίνα Παξινού γεννήθηκε στον Πειραιά, στις 17 Δεκεμβρίου του 1900 και το πραγματικό της όνομα ήταν Κατερίνα Κωνσταντοπούλου. Μεγάλωσε σε μία εύπορη μεγαλοαστική οικογένεια και η καλή οικονομική τους κατάσταση έδωσε τη δυνατότητα στην Κατίνα να σπουδάσει στα καλύτερα σχολεία της εποχής.

Από τη Σχολή Χιλλ  συνέχισε στις καλόγριες της Τήνου και στη συνέχεια πήγε εσώκλειστη στην Ελβετία. Σπούδασε μουσική και τραγούδι  στο Ωδείο της Γενεύης καθώς και σε παρόμοιες σχολές της Βιέννης και του Βερολίνου.

Ο θάνατος της κόρης της

Στα 17 της χρόνια κάνει τον πρώτο της γάμο με τον βιομήχανο Γιάννη Παξινό και αποκτά μαζί του 2 κόρες. Μετά από 6 χρόνια ακολουθεί το διαζύγιό  τους ενώ μετά από λίγα χρόνια  έρχεται αντιμέτωπη με την τραγωδία του χαμού  της πρωτότοκης  κόρης της  Εθέλ. Η μεγάλη ηθοποιός βίωσε την τεράστια απώλεια του θανάτου με τον πιο βάναυσο τρόπο λέγοντας: «Είμαι ένας άνθρωπος όπως όλοι. Έζησα. Έκανα παιδιά. Έθαψα παιδιά. Και πόνεσα θάβοντας αυτά τα παιδιά».

Οι ρόλοι της Κατίνας Παξινού και η γνωριμία με τον Μινωτή

Το 1920 κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή της στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ως ηθοποιός του λυρικού θεάτρου, στην όπερα «Αδελφή Βεατρίκη»,  που γράφτηκε αποκλειστικά γι’ αυτήν από τον Δημήτρη Μητρόπουλο.

Ο ρόλος, όμως, που την καθιέρωσε ως πρωταγωνίστρια θεατρικών ρόλων ήταν το 1929 στο θέατρο Κοτοπούλη με το έργο «Γυμνή Γυναίκα» του Μπατάιγ.

Στα καμαρίνια του θεάτρου Κοτοπούλη συναντά για πρώτη φορά τον Αλέξη Μινωτή, έναν από τους κορυφαίους Έλληνες δραματικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Η γνωριμία τους ήταν  μοιραία καθώς θα ακολουθήσει ένας μεγάλος έρωτας και μια κοινή πορεία 40 χρόνων στη ζωή και στη σκηνή.

Το 1931, Παξινού και Μινωτής,  θα ενταχθούν στον Συνεταιρικό θίασο του Αιμίλιου Βεάκη. Στη δεκαετία που θα ακολουθήσει θα παρουσιάσουν σπουδαία έργα του διεθνούς ρεπερτορίου που θα καταξιώσουν τη μεγάλη ηθοποιό όπως: «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ευγένιου Ο’ Νιλ, «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχωφ, «Άμλετ» του Σαίξπηρ, «Βρικόλακες» του Ίψεν.  κ.α.

Ήταν η πρώτη μη Αμερικανίδα ηθοποιός που τιμήθηκε με Όσκαρ

Κατά τη διάρκεια του πολέμου παίρνει την απόφαση να μετακομίσει στις ΗΠΑ. Αρχίζει, λοιπόν,  να παίζει στο θέατρο Μπρόντγουεϊ και να ερμηνεύει σημαντικούς ρόλους στον κινηματογράφο που θα της προσφέρουν αναγνώριση σε διεθνές επίπεδο.

Όταν της έγινε η πρόταση από την Paramount για την ταινία «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα» νόμιζε ότι αστειεύονταν. Ο ρόλος  που της πρότειναν ήταν για την Πιλάρ, μια μεσόκοπη, ατίθαση, μαυριδερή και αχτένιστη αντάρτισσα, που πολεμούσε με την πλευρά των Δημοκρατικών στον Ισπανικό εμφύλιο. Όταν λοιπόν διάβασε το σενάριο τους απάντησε:

«Είμαι ίδια με την Πιλάρ. Κατάγομαι από γενιές ανταρτών. Η γιαγιά μου έμαθε το αλφάβητο από έναν οπλαρχηγό των ανταρτών σε μια σπηλιά. Την ξέρω την Πιλάρ, την ξέρω καλά».

Δέχτηκε τον ρόλο αλλά  δοκιμαστικό δεν έκανε ποτέ. Πίστευε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να δείξει με αυτό τον τρόπο το τεράστιο εύρος του ταλέντου της.  Φυσικά, αν και ήταν πρωτοφανές, το απoδέχτηκαν .

Οι παραξενιές της αφήνουν άφωνους τους πάντες στο Hollywood

Ο τρόπος που έκανε τα γυρίσματα της ταινίας ήταν σα να έπαιζε στη σκηνή του θεάτρου.  Όταν ξεκίνησαν, είπε στον σκηνοθέτη: «Είμαι ηθοποιός του θεάτρου, παίζω τον ρόλο εξελικτικά και σε συνέχεια χρόνου. Το σπάσιμο σε μικρά, ανεξάρτητα κινηματογραφικά πλάνα με αποδιοργανώνει».

Οι ενδυματολόγοι της ταινίας της έφτιαξαν τα ρούχα του ρόλου αλλά η ίδια τα απέρριψε αμέσως: «Δεν είναι σωστά» τους είπε και τους προέτρεψε να φτιάξουν καινούρια σύμφωνα με τη δική της καθοδήγηση.

Όπως είχε δηλώσει και η ίδια σε πολλές συνεντεύξεις της, πίστευε πως το μακιγιάζ κατασκευάζει μια ομοιόμορφη και πλαστή ομορφιά, ίδια για όλες τις γυναίκες και ήταν κάτι που δεν το ήθελε.

Οι Αμερικανοί τα βρήκαν σκούρα με την θεότρελη Ελληνίδα που ήταν γεμάτη παραξενιές, αλλά στο τέλος ηθοποιοί και τεχνικοί την καταχειροκρότησαν.

Στις 2 Μαρτίου του 1944, κατακτά το Όσκαρ Β΄γυναικείου ρόλου και ξεχωρίζει ανάμεσα σε μεγάλα αστέρια της υποκριτικής όπως η Ίνγκριτ Μπέργκμαν και ο Γκάρυ Κούπερ.

Κατίνα Παξινού – Σαν σήμερα: Επιστροφή στην Ελλάδα και στο Εθνικό

Η Κατίνας Παξινού επιστρέφει  στην Ελλάδα το 1950,  συνεχίζοντας την πορεία της στο θέατρο με σπουδαίες  ερμηνείες  σε έργα που άφησαν εποχή όπως: «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ , «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Ντύρενματ, «Η τρελή του Σαγιώ»  του Ζιρωντού, «Το μακρύ ταξίδι» του Ο΄ Νηλ κ.α.

Βέβαια, το κύριο ενδιαφέρον της εστιάζεται πλέον σε έργα του Αρχαίου Δράματος, ενσαρκώνοντας κορυφαίους ρόλους  σε τραγωδίες όπως: «Εκάβη», «Μήδεια», «Φοίνισσαι», «Βάκχες» του Ευριπίδη, κ.α.

Στη συνέχεια , το 1968, η Κατίνα Παξινού μαζί με τη βοήθεια Αλέξη Μινωτή, θα κάνει τον δικό της θίασο και θα εμφανίζεται στο Θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης  και στο Θέατρο «Διάνα» της οδού Ιπποκράτους.

Εξίσου σημαντικές στιγμές της καριέρας της ήταν  και  οι εμφανίσεις της στις ταινίες “Ο κύριος Αρκάντιν” του Όρσον Γουέλς και “Ο Ρόκο και τ΄ αδέλφια του” του Λουκίνο Βισκόντι (1960)

Κατίνα Παξινού – Σαν σήμερα: Η παρ’ ολίγον χρεοκοπία

Η Παξινού ήταν πολυτάλαντη αλλά τρομερά ιδιόρρυθμη σαν χαρακτήρας και σπάταλη. Ο άντρας της ζωής της, Αλέξης Μινωτής, λόγω της μεγάλης αγάπης που της έτρεφε, έβρισκε χαριτωμένες τις αδυναμίες και τα ελαττώματα που ίσως άλλους να τους έκαναν έξω φρενών.

Η κακή σχέση της με τα χρήματα κόντεψε να τους οδηγήσει  αρκετές φορές στην χρεοκοπία. Κάποτε ο Μινωτής είχε ανακαλύψει ότι σήκωσε από μία Ελβετική τράπεζα το ποσό των 100.000 δολαρίων. Όταν τη ρώτησε που τα ξόδεψε, του απάντησε με νάζι «μα Αλέξη μου, έπρεπε να πληρώσω και τον λογαριασμό του φαρμακείου».  Να πούμε βέβαια πως στο φαρμακείο χρωστούσε λιγότερο από 50 δολάρια…

Όσο σπάταλη και ιδιόρρυθμη ήταν, υπήρχε και η άλλη πλευρά του χαρακτήρα της που έκρυβε μια πτυχή  άγνωστη σε πολλούς.

Οι 3 μαθητές που ζούσαν από τον μισθό της

Την περίοδο που νοσηλεύονταν εξαιτίας της ασθένειάς της, την επισκέφθηκαν στο νοσοκομείο  τρεις νεαροί σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου λέγοντας: «Είμαστε τρεις μαθητές της από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Είμαστε αυτοί που ζούμε από το μισθό της και νομίζαμε χρέος μας να την επισκεφτούμε».

Τότε αποκαλύφθηκε  ότι η Παξινού είχε δωρίσει τον μισθό της για να τους βοηθήσει να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Κάτι που αγνοούσε ο άντρας της και το γνώριζε μόνο ο γραμματέας της σχολής.

Η μεγάλη Κατίνα Παξινού πέθανε το 1973 από καρκίνο. Η τελευταία της επιτυχία ήταν το  1971 στο Θέατρο «Πάνθεον» με το έργο «Μάνα Κουράγιο» του Μπέρτολντ Μπρεχτ.

Μια γυναίκα πολυτάλαντη, πολύπλευρη και πολύπλοκη που η δική της κοσμοθεωρία και το πάθος της για τη ζωή δημιουργούσαν τους δικούς της κανόνες.

Όπως έλεγε η ίδια: «Πρέπει να γεμίζουμε την ψυχή μας με ήλιο κι αυτόν τον ήλιο να τον χαρίζουμε στους άλλους».

Σαν σήμερα, λοιπόμ, γεννήθηκε η σπουδαία Κατίνα Παξινού.

Δείτε περισσότερα σχετικά με το Θέατρο.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.

The post Σαν σήμερα: Η Κατίνα Παξινού μπροστά και πίσω απ’ την σκηνή appeared first on Youfly.