Λουπέν: Ιππότης ή Βάρβαρος; Η κριτική του Δημήτριου Ζαπάντη

Το Λουπέν είναι με διαφορά η σειρά του 2021 ως τώρα! Η Γαλλική σειρά που προβάλλεται στο Netflix έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα παγκοσμίως και είναι στην κορυφή του ελληνικού Netflix. Τί είναι όμως αυτό που ‘τραβάει’ τόσο πολύ το κοινό; Διαβάστε την κριτική του Δημήτριου Ζαπάντη για τη σειρά!

“Υπάρχουν δυο είδη αντρών, οι ιππότες και οι βάρβαροι”, λέει  η Κλερ στον Ασάν, δηλαδή στον Λουπέν. Δηλαδή σε ένα πρόσωπο με πολλαπλές ταυτότητες, οι οποίες ταυτότητες, θα καθορίσουν στον Ασάν για το πως θα συμπεριφερθεί, ως ιππότης ή ως βάρβαρος.

Αρσέν Λουπέν: ο φανταστικός ήρωας

Η νέα σειρά του Netflix, Lupin, μας μιλάει για την ιστορία του Ασάν Ντιόπ, ενός μετανάστη από τη Σενεγάλη. Αφού έχασε τον πατέρα του (κατηγορήθηκε άδικα και αυτοκτόνησε), προσπαθεί να αποκαταστήσει το όνομά του με ανορθόδοξο τρόπο. Ο ανορθόδοξος τρόπος έγκειται στο γεγονός πως, στηρίζει τις δράσεις του όλες σε ένα φανταστικό ήρωα αστυνομικού μυθιστορήματος τον Αρσέν Λουπέν. Το οποίο μυθιστόρημα γράφτηκε από τον Μορίς Λεμπλαν το 1907 με τίτλο “Αριστοκράτης λωποδύτης”. Και ουσιαστικά περιγράφει τη ζωή ενός πλούσιου που διασκεδάζει με την κλεπτομανία του και έξυπνα δραπετεύει από περίπλοκες καταστάσεις.

Στο δραματουργικό κομμάτι της σειράς, υπάρχει μια έκθεση γεγονότων και πολλές υπο-παράλληλες δράσεις που πλαισιώνουν τη δέση της πλοκής. H οποία ουσιαστικά λειτουργεί στο να πυροδοτήσει τον ανταγωνισμό του Ασάν με τον πλούσιο Πελεγκρίνι, που “την έστησε” στον πατέρα του. Όλα αυτά, με την κόρη του Πελεγκρίνι που λειτουργεί σαν καταλύτης ανάμεσα στους δυο άντρες, καθώς ο Ασάν είναι ο εφηβικός της έρωτας. Η λύση της πλοκής δεν υπάρχει στη συγκεκριμένη σειρά, καθώς θα ακολουθήσει και δεύτερο μέρος.

Λουπέν: Κριτική για το κενό στο σενάριο

Όμως, όπως είναι δομημένη η σειρά, βγάζει προς τα έξω μια αμερικάνικη ταινία με γαλλική ταυτότητα. Η φωτογραφία του Παρισιού βρίσκεται παντού στο έργο. Αλλά η ατμόσφαιρα από τον τρόπο που λειτουργεί η αστυνομία μέχρι και τις σκηνές δράσεις θυμίζει αμερικάνικη ταινία. Επίσης, υπάρχουν δυο μεγάλα τρανταχτά κενά στην προσπάθεια να δεθεί το σενάριο. Το πρώτο, έχει να κάνει με τον κατώτερο αστυνομικό Γιουσέφ Κεντιρά να ανακαλύπτει όλως τυχαίως μπροστά στο γραφείο του, στο αστυνομικό τμήμα, το βιβλίο “Αριστοκράτης λωποδύτης” και να πυροδοτηθεί μια υπο-πλοκή με αρκετά έωλα επιχειρήματα. Έτσι ώστε να υπάρχει συγκερασμός μετά από κάποιο σημείο του εγκληματία με τον αστυνομικό. Και το δεύτερο κενό, το βλέπουμε στην εξέλιξη της πλοκής. Και αφορά τον τρόπο που μπήκε στη φυλακή ο Ασάν, με αντικατάσταση προσώπου (δεν σχολιάζω καν το ‘κόλπο με τις χειροπέδες’) χωρίς να τον καταλάβει κανείς, με σκοπό να βρει ένα βιβλίο που θα βοηθούσε στην ανακάλυψη των ενόχων.

Πως το απροσδόκητο τέλος γίνεται μοτίβο

Επίσης, η ιδιαίτερη καινοτομία της σειράς είναι το απροσδόκητο στο τέλος κάθε επεισοδίου. Όμως, μετά το τρίτο επεισόδιο, το απροσδόκητο γίνεται μοτίβο. Και ο θεατής πλέον έχει σαν ορίζοντα προσδοκιών, ένα απροσδόκητο τέλος. Στιγμές της ταινίας θυμίζουν Σέρλοκ Χολμς στο αντίθετό του, μεταφέροντας -σωστά- την πιστότητα του βιβλίου. Υπάρχουν όμως και στιγμές που θυμίζουν κακή αντιγραφή της ταινίας ‘υπόθεση Τόμας Κράουν. Για παράδειγμα, η σκηνή στο πάρκο με τα ποδήλατα. Τέλος, ο τρόπος που παρουσιάζεται η ψυχολογική αληθοφάνεια των χαρακτήρων, μέσα από δίπολα καλών-κακών, προσιδιάζει σε νατουραλιστικό πρότυπο. Δηλαδή, για τις πράξεις μας να ευθύνεται η κληρονομικότητα και το κοινωνικό περίβλημα.

Κριτική για την υποκριτική των ηθοποιών στο Λουπέν

Σε επίπεδο υποκριτικής, ο Omar Sy φανέρωσε το υποκριτικό του ταλέντο πολύ καλά στον διττό ρόλο του πρόσφυγα Ασαν Ντιόπ, με ταυτόχρονη εκδήλωση του χαρακτήρα του βιβλίου Λουπέν και ως πατέρας και σύζυγος. Στον αντίποδα, ο Herve Pierre ως Πελεγκρίνι ενσάρκωσε πολύ καλά τον ρόλο του κακού της υπόθεσης. Με έμφαση στο να γίνει αντιπαθητικός. Η Ludivine Sagnier, σαν Κλερ, σύζυγος του Ασάν, απέδωσε πολύ καλά μέσα στον ρόλο της σαν αντίβαρο ζωής έναντι στη μυθοπλασία.

Συμπερασματικά και κλείνοντας την κριτική, θα μπορούσαμε να πούμε πως το Λουπέν δεν είναι η σειρά που κάποιος θα ψάξει να βρει κρυφά νοήματα και βαθύτερες έννοιες. Είναι μια σειρά για να περάσει ευχάριστα η ώρα κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Ενώ τα πέντε επεισόδια προσφέρονται και για binge watching. Θα μπορούσε να συγκαταλεχθεί ως ταινία στις ‘τσίχλες των ματιών’ με τη διαφορά πως αυτή η τσίχλα έχει καλύτερη γεύση.

Δείτε επίσης:

Λουπέν: Όσα ξέρουμε για το μέρος 2 στο NetflixΛουπέν: Η εξαιρετική γαλλική σειρά στην κορυφή του Netflix

Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.

The post Λουπέν: Ιππότης ή Βάρβαρος; Η κριτική του Δημήτριου Ζαπάντη appeared first on Youfly.