Ο Ολυμπιακός που δεν ψάχνει δικαιολογίες

Οταν το αίμα βράζει αντενδείκνυται να γράφεις. Οταν το μυαλό δεν είναι καθαρό, καλό είναι να μετράς μέχρι το 1.000 και μετά να (κατα)γράφεις τις σκέψεις σου. Οταν ακόμη το κεφάλι πονάει και αισθάνεσαι την πίεση στις φλέβες σου, είναι σώφρον να περιμένεις. Αλλά από την άλλη, όταν Ολυμπιακός νικάει την Αρσεναλ μέσα στο Εμιρέιτς και παίρνει την πιο παλικαρίσια πρόκριση που έχει πετύχει ποτέ ελληνική ομάδα στις ευρωπαϊκές

Αυτό είναι σωστό, λοιπόν, η πρόκριση στον Ολυμπιακό. Αυτή η μεγαλειώδης πρόκριση. Αυτή η ιστορική στιγμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτή η στιγμή που άξιζε και αξίζει αυτός ο μεγάλος, αυτός ο τεραστιος σύλλογος. Αυτή η στιγμή πουόλα

Τι άλλο μπορούσε να πάθει; Εχασε τέσσερις παίκτες της λίστας. Εχασε τον Σουντανί για το υπόλοιπο της χρονιάς. Εχασε τον Σεμέδο για το Εμιρεϊτς. Επαιξε στην αγγλική πρωτεύουσα χωρίς τον Φορτούνη. Εμειναν λίγοι. Αλλά αρκετοί. Τεράστιοι, γίγαντες.

Τόνοι έντασης, πάθους, δίψας, αυταπάρνησης πλημμύρισαν τον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Αρσεναλ. Μια αναμένη φωτιά που δεν έσβησε ούτε από το σοκ που προκάλεσε η γκολάρα το Ομπαμεγιάνγκ. Μια ημέρα θρυλική. Μοναδική. Ιστορική.

Ο Ολυμπιακός του Πέδρο Μαρτίνς, πάτησε την Αρσεναλ μέσα στην έδρα της. Πήγε με εντός έδρας ήττα στις αποσκευές του. Και για δεύτερη φορά μέσα σε πέντε χρόνια, νίκησε πάλι στο αγαπημένο του γήπεδο στην Αγγλία. Οχι νίκησε, θριάμβευσε.

Αυτός ο Ολυμπιακός μπορεί να μην είναι ο πιο φαντεζί Ολυμπιακός των τελευταίων χρόνων. Μπορεί να μην είναι καν ο καλύτερος Ολυμπιακός της φετινής χρονιάς. Αλλά είναι ο… κανονικός Ολυμπιακός. Ο old school Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός του πάθους, της τρέλας, της αυταπάρνησης και του μόχθου. Ο Ολυμπιακός που ταυτίζεται με την καθημερινότητά σου. Με τη μάχη που δίνεις. Ο Ολυμπιακός που επιβιώνει, μέσα από τόσες και τόσες δυσκολίες.

Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το δεύτερο, το τρίτο, το χιλιοστό πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Αλλά σίγουρα είναι ένα από τα λίγα που μπορούν να σου  προσφέρουν τέτοιες χαρές. Τέτοιες στιγμές έξαρσης και έκρηξης χαράς. Τέτοιες στιγμές ικανοποίησης. Αυτό έκανε ο Ολυμπιακός του Πέδρο Μαρτίνς το βράδυ της Πέμπτης. Εδωσε χαρά. Μια τόσο σημαντική έννοια. Χαμόγελο.

Ο Ολυμπιακός συνεχίζει στην Ευρώπη. Πλέον, είναι στους «16» του Europa League. Ο,τι κι αν του τύχει, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, μικρή σημασία έχει. Αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός στο Λονδίνο, έστειλε ένα μήνυμα σε όποιον βρεθεί στο διάβα του. Ενα μήνυμα ότι μπορεί να μην νικήσει, αλλά θα πονέσει πολύ τον αντίπαλο για να χάσει. Θα του δώσει να καταλάβει. Θα του βγάλει τα συκώτια.

ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Οι ποδοσφαιριστές που χρησιμοποίησε ο Πέδρο Μαρτίνς το βράδυ της Πέμπτης ήταν όλοι πρωταγωνιστές. Ναι, το… τελικό χτύπημα του Ελ Αραμπί, σε νεκρό χρόνο, ήταν κάτι μη συγκρίσιμο. Το γκολ του Σισέ, το ίδιο. Η 19η ασίστ του Βαλμπουενά, επίσης. Η μαγική ασίστ (με το αριστερό) του Μασούρα στον Ελ Αραμπί, μπαλιά βγαλμένη από τις καλύτερες ημέρες του Οζίλ. Αλλά πέρα από αυτούς, ο Ολυμπιακός είχε μεγάλους πρωταγωνιστές, έβγαλαν πάνω στο χορτάρι το Εμιρεϊτες το μεγαλείο τους. Μεγαλείο ποδοσφαιρικό. Μεγαλείο χαρακτήρα. Μεγαλείο προσωπικότητας.

Ο ασυναγώνιστος Μάντι Καμαρά, έκανε μία από τις εμφανίσεις της ζωής του. Ο ασύλληπτος Ουσεϊνού Μπα έπαιξε σαν (καλύτερος) Σεμέδο, ο Ζοσέ Σα ήταν πραγματικός τοίχος, ο Ομάρ πραγματικός αρχηγός, ο Γκιγιέρμε με τον Μπουχαλάκη σπουδαίοι και ψυχωμένοι. Ο Μπρούνο Γκασπάρ μπήκε και έπαιξε. Ακόμη και ο Λοβέρα με τον Αβραάμ, έδωσαν τα πάντα για όση ώρα μπήκαν. Και φυσικά υπάρχει και ο Τσιμίκας. Ο παίκτης που είναι η επιτομή του τι σημαίνει Ολυμπιακός. Ενας μεγάλος ποδοσφαιριστής. Μια τεράστια καρδιά. Ενας συγκλονιστικός μάγκας. Ο λόγος για να χαίρεσαι να βλέπεις παιδιά από τα σπλάχνα σου ως σύλλογος.

Και τέλος, μια κουβέντα για τον Πέδρο Μαρτίνς. Ο κατάλληλος προπονητής, στην κατάλληλη ομάδα. Στην πιο δύσκολη ομάδα της χώρας. Σε μια από τις πιο δύσκολες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μια ηλεκτρική καρέκλα, που ο Μαρτίνς την αντέχει. Αντέχει τον ηλεκτρισμό. Απαντάει στην αμφισβήτηση. Ισοπεδώνει την γκαντεμιά. Δεν αναζητά δικαιολογίες.

Και αυτό είναι το μυστικό του φετινού Ολυμπιακού. Δεν ψάχνει δικαιολογίες. Δεν δημιουργεί άλλοθι. Χαράζει τη δική του πορεία. Κόντρα στην τοξικότητα. Κόντρα σε ό,τι συμβαίνει γύρω του.

Αυτή είναι η μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού. Η νίκη του ποδοσφαίρου (του).