Αν η Εθνική ήταν κανονική ομάδα…

Προφανώς και δεν είναι η νίκη με τους Μολδαβούς. Το σόου του Κώστα Φορτούνη είναι που έκανε την εθνική μας ομάδα trend από χθες το βράδυ. Η παράσταση του μοναδικού μέσο-επιθετικού των καιρών μας που κάποτε θα μνημονεύεται πλάι στον Καραπιάλη, τον Τσιάρτα.

Κάποιου που αποδεδειγμένα υποφέρει μέσα σε «καλούπια», αλλά που δεν αγωνίζεται ούτε στα 80s, ούτε στα 90s και κάποια στιγμή θα πρέπει να συμβιβαστεί με αυτή την ιδέα. Για τον ίδιο. Για να μην γίνεται θέμα συζήτησης επειδή έδειξε στον Τζον Φαν Σιπ τον ήλιο με το… δάχτυλο.

Ναι, στον Ολλανδό που μάλλον από το βράδυ

της Κυριακής έχασε τους περισσότερους από εκείνους που έμεναν «πιστοί» στο δόγμα ότι στο φινάλε ο προπονητής ξέρει πάντα κάτι περισσότερο. Ήταν τόσα τα κέφια του Φορτούνη που έφτασαν 65 λεπτά για να εξηγήσουν τα αυτονόητα ακόμη και στους σκληροπυρηνικούς. Εκείνους που δεν έχουν πρόβλημα με το τελευταίο «10» αλλά με κάθε ποδοσφαιριστή που προέρχεται από τον Ολυμπιακό.

Το «μαύρο πρόβατο» για κάθε παράγοντα της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.

Έχει κάπου δίκιο ο Φαν Σιπ. Όταν ανέλαβε την εθνική ομάδα, ο Φορτούνης δεν ήταν παρόντας. Βρίσκονταν στο στάδιο της αποθεραπείας από έναν μεγάλο τραυματισμό. Ο Ολλανδός λοιπόν θέλησε να φτιάξει μια ομάδα από την αρχή και τον αρχηγό του Ολυμπιακού λογικά δεν τον υπολόγιζε.

Πότε συνέβη αυτό; Το πρώτο ματς του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος με τον 56άχρονο στον πάγκο δόθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 2019. Σε μια χρονική συγκυρία δηλαδή που ο Ολυμπιακός γίνονταν η πρώτη ελληνική ομάδα που έφτανε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ από το μονοπάτι των «μη πρωταθλητών», έχοντας αποκλείσει τρεις διαφορετικούς αντιπάλους στα νοκ άουτ.

Εκείνη την εποχή, ο Πέδρο Μαρτίνς δίχως Φορτούνη, είχε στην εντεκάδα του τρεις Έλληνες ποδοσφαιριστές ως αναντικατάστατους οι οποίοι επί της ουσίας είχαν την ίδια ευθύνη: Την λειτουργία της αριστερής πλευράς. Τον Κώστα Τσιμίκα ως μπακ, τον Ανδρέα Μπουχαλάκη ως αριστερό εσωτερικό μέσο. Και τον Γιώργο Μασούρα ως αριστερό εξτρέμ. Τι πιο απλό από το να ποντάρεις στην ομοιογένεια αυτών των τριών για να σχηματίσεις ένα μέρος του «κορμού».

Αυτή την τριάδα ο Φαν Σιπ την χώρεσε στην εντεκάδα του μια φορά. Στο δεύτερο παιχνίδι του. Μια φορά στα συνολικά 13 ματς που έχει καθίσει στον πάγκο μας από τότε μέχρι χθες. Ο Τσιμίκας που έφτασε στην Λίβερπουλ είναι ο αναπληρωματικός του Γιαννούλη. Ο Μπουχαλάκης που πέρσι έπαιξε 52 ματς με τον Ολυμπιακό φτάνοντας στους «16» του Γιουρόπα Λιγκ είναι αναπληρωματικός του Κουρμπέλη, του Ζέκα, του Γαλανόπουλου κλπ. Και ο Μασούρας που πέρσι έπαιξε 55 ματς και από τον Σεπτέμβρη του ΄19 έχει 14 γκολ και 7 ασίστ με την ομάδα του είναι αναπληρωματικός του winger Μάνταλου!

Επί ημερών Φαν Σιπ προέκυψε και ένα ιστορικό ρεκόρ: 4 συνεχόμενα ματς δίχως στην εθνική εντεκάδα να χωρά ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού. Του νταμπλούχου Ολυμπιακού. Της ομάδας που άπαντες καταλαβαίνουν την τελευταία διετία ως την ισχυρότερη της χώρας. Δεν είναι λοιπόν μόνο ο Φορτούνης. Είναι μια συνολική διαχείριση την οποία μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας με ευκολία να συμβαίνει.

Για τους Ερυθρόλευκους. Και για τους «παλιούς» που καθαρίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Τρεις με ξεκάθαρη σχέση με τον Ολυμπιακό (Τοροσίδης, Μανωλάς, Σιόβας) και του Σωκράτη που η μοναδική ομάδα που θα μπορούσε να τον φέρει πίσω είναι ο Ολυμπιακός.

Δεν είναι απαραίτητο οι υποθέσεις αυτές να είναι διαφορετικές. Μπορεί κάλλιστα να έχουν την ίδια αφετηρία.

Στο μεταξύ οι επίσημες υποχρεώσεις μας τους τελευταίους μήνες είναι στην 3η κατηγορία του Nations League. Με αντιπάλους από εκείνους που εγγυημένα γνωρίζεις ότι εσύ θα πρέπει απλά να επιτεθείς. Να διαχειριστείς μεγάλα ποσοστά κατοχής μπάλας, να δημιουργήσεις προϋποθέσεις, να πετύχεις γκολ. Ποιο κλαμπ το κάνει αυτό καλύτερα από όλα τα υπόλοιπα στην χώρα μας; Προφανώς ο Ολυμπιακός. Τα δύο χρόνια Μαρτίνς που προηγήθηκαν σχημάτισαν αυτοματισμούς, έδωσαν στην ομάδα έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό και όπως μπορεί ο καθένας να δει στα αποτελέσματα οι Πειραιώτες σπανίως γκελάρουν σε τέτοιες αναμετρήσεις. Build up, επιθετικό πλάτος, διψήφιος αριθμός τελικών προσπαθειών. Μπακ που λειτουργούν ως εξτρέμ, wingers που πατούν περιοχή και πετυχαίνουν γκολ. Κάθετο ποδόσφαιρο.

Άραγε έχει δει ο Φαν Σιπ κάποια παιχνίδια του Ολυμπιακού όλο αυτό το διάστημα;

Παρότι λοιπόν οι αγωνιστικές ανάγκες ταυτόσημες, ούτε αυτό έφερε τους Ερυθρόλευκους διεθνείς στο προσκήνιο. Και τον Φορτούνη. Και τους άλλους. Να είστε βέβαιοι πως αν ο Ολλανδός είχε όσους ήθελε στην διάθεση του χθες στο Κισινάου λογικά δεν θα έπαιζε και πάλι ούτε νυν ούτε πρώην του Ολυμπιακού.

Θα αγωνίζονταν (ο εξαιρετικός αλλά όχι Τσιμίκας) Γιαννούλης. Ο Κουρμπέλης. Ο winger Μάνταλος.

Τυχαίο ήταν το πείραμα του Κισινάου. Τυχαία επέστρεψε στην εντεκάδα ο Τσιμίκας. Τυχαία μπήκε ο Μπουχαλάκης. Σαν αριστερός winger χώρεσε ο Φορτούνης. Ο αρχηγός που όπως κατάλαβε ο καθένας μόνο ως winger δεν αγωνίστηκε.

Εξ ου και η βραδιά κύλησε καλά. Το ότι νικήσαμε με δικό του σόλο και δεύτερο καλύτερο τον Τσιμίκα κάποιοι θα το πουν κάρμα: Δεν είναι. Είναι η απόδειξη πως η Εθνική μας δεν λειτουργεί σαν κανονική ομάδα. Μας αρέσει δεν μας αρέσει…