Αλήθεια υπάρχει ζωή στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό;

Πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Το τριφύλλι έχει πάψει εδώ και καιρό να θυμίζει ομάδα κορυφής. Δεν έχει να κάνει μόνο με το αγωνιστικό κομμάτι, εκεί δηλαδή που η πτώση της ποιότητας στο ρόστερ είναι κάτι παραπάνω από εμφανής τα τελευταία χρόνια, αλλά και ο τρόπος που διαχειρίζεται ο Σύλλογος ορισμένες υποθέσεις, οι οποίες υπό άλλες συνθήκες θα είχαν τελείως διαφορετική πορεία.

Για κατάληξη δεν μπορούμε να μιλήσουμε ακόμα, αφού την στιγμή που γραφόταν το κείμενο δεν ήταν γνωστό αν οι πιτσιρικάδες εν τέλει υπέγραψαν τις ανανεώσεις τους.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση μομφή για τον Νίκο Νταμπίζα, τον οποίο θεωρώ και ως τη μοναδική αχτίδα κανονικότητας ή τον προπονητή Γιώργο Δώνη. Άλλωστε οι δύο αυτοί άνθρωποι, μαζί με το επιτελείο τους, κράτησαν ψηλά τον Παναθηναϊκό στην πιο κρίσιμη σεζόν της ιστορίας του, την περυσινή.

Το θέμα δυστυχώς είναι αλλού. Δεν είναι στα πρόσωπα που διαχειρίζονται το χάος, αλλά σε αυτόν που το δημιούργησε. Ο Γιάννης Αλαφούζος αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση παράγοντα. Θα τολμούσα να πω μοναδική στην ιστορία,ίσως όχι μόνο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εξηγούμαι. Ο άνθρωπος αυτός έχει βάλει τεράστια ποσά στην ομάδα για να καλύψει τόσο δικά όσο και άλλων λάθη και χρέη. Ο άνθρωπος αυτός έχει καταθέσει χρήματα που σε εποχές κρίσης σαν και αυτή που διανύουμε που μοιάζουν ασύλληπτα. Τι έχει πρακτικά καταφέρει;

Πρώτον να έχει μια ομάδα μικρών δυνατοτήτων. Δεύτερον να μην του αναγνωρίζει κανείς τα ποσά που έχει καταθέσει. Τρίτον να έχει μετατρέψει εαυτόν από πιθανό σωτήρα ή έστω διαχειριστή μιας εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης σε » εχθρό» για το Σύλλογο και νεκροθάφτη του παρόντος και του μέλλοντος του.

Φυσικά και έχει πολλές ευθύνες. Ο άνθρωπος δεν έχει επαφή με το ποδόσφαιρο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων ο τρόπος που κινήθηκε τις δύο τελευταίες σεζόν. Άφησε πέρυσι την κατάσταση να ξεφύγει και να φθάσει ένα βήμα πριν από την ολική καταστροφή για ποσά σχετικά μικρά σε σχέση με αυτά που έβαλε φέτος για να μπορέσει να μπει σε μια σχετική κανονικότητα και να πάρει την άδεια ο Παναθηναϊκός. Είπατε τίποτα;

Αρκετά με το παρελθόν όμως. Πάμε να δούμε τι γίνεται στο σήμερα. Οι πράσινοι επί της ουσίας αδυνατούν να έρθουν σε συμφωνία με δύο εκ των καλυτέρων νεαρών παικτών που διαθέτουν, τους Μπουζούκη και Χατζηγιοβάννη. Η διαφορά στο οικονομικό είναι μικρή για να μπεις στον κίνδυνο να τους χάσεις. Το να ακούς από τα ρεπορτάζ ότι μπαίνει πωλητήριο σε τέτοιους παίκτες δείχνει και το μέγεθος του προβλήματος στο τριφύλλι. Τι να πάρεις από νεαρούς που ακόμα δεν έχουν παίξει σε ευρωπαϊκή διοργάνωση;

Τι να κερδίσεις αν χάσεις έναν παίκτη σε τόσο νεαρή ηλικία χωρίς να έχεις πάρει έστω και το ελάχιστο αγωνιστικά παίρνοντας ένα » αστείο» για τα δεδομένα του ποδοσφαιρικού χρηματιστηρίου ποσό; Πραγματικά δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση του Νταμπίζα και του Δώνη.

Γνώστες του αθλήματος και της διεθνούς ποδοσφαιρικής σκηνής, έμπλεξαν με μια διοίκηση που ο επικεφαλής της ψάχνει το κοτσάνι για να κρατήσει την μπάλα. Η χρονιά που έρχεται πάλι προμηνύεται δύσκολη και κυρίως χωρίς προοπτική και όραμα για ομάδα και φιλάθλους. Όσους μικρούς και αν βγάλεις εάν δεν χτίσεις ένα σύνολο δυνατό που να έχει στόχους δεν μπορείς να τους κρατήσεις. Θυμηθείτε το αυτό. Το θέμα δεν είναι πάντα μόνο στα χρήματα σε ανανεώσεις και μεταγραφές.