Πριν να αρχίσουν να κουνάνε το ραβδί με τα χέρια, οι μαέστροι χτυπούσαν με αυτό το πάτωμα, μέχρι που ένας χτύπησε το πόδι του, μολύνθηκε και πέθανε

Η ιστορία της διεύθυνσης ορχήστρας που ξέρουμε σήμερα με τα χέρια και το λεπτό ραβδί είναι σχετικά πρόσφατη, αν και μοιάζει τόσο φυσική που δύσκολα φανταζόμαστε ότι κάποτε οι μαέστροι χρησιμοποιούσαν μια πολύ πιο σκληρή και επικίνδυνη μέθοδο. Πριν από το 17ο αιώνα, οι μαέστροι συνήθιζαν να κρατούν ένα μεγάλο, βαρύ ραβδί — παρόμοιο με κοντάρι — και να το χτυπούν με δύναμη στο πάτωμα για να δίνουν το ρυθμό και να καθοδηγούν τους μουσικούς.

Αυτή η πρακτική είχε λειτουργικό σκοπό: σε μεγάλες αίθουσες με πολλούς μουσικούς, το δυνατό χτύπημα μπορούσε να ακουστεί καθαρά και να συγχρονίσει το σύνολο. Δεν υπήρχαν μικρόφωνα ή σύγχρονα ηχητικά μέσα, οπότε ο μαέστρος έπρεπε να χρησιμοποιεί φυσικά μέσα για να επιβληθεί.

Όμως αυτή η μέθοδος έκρυβε κινδύνους. Ο διάσημος Γάλλος συνθέτης και μαέστρος Jean-Baptiste Lully (1632–1687) είναι το πιο τραγικό παράδειγμα. Ο Lully ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς μουσικούς της εποχής του, πρωτοπόρος στη μουσική του μπαρόκ και μαέστρος της αυλής του Λουδοβίκου XIV. Ήταν γνωστός για την αυστηρότητα και το πάθος του, και συνήθιζε να χτυπάει το ραβδί του δυνατά στο πάτωμα για να δίνει τον ρυθμό.

Σε μια από τις πρόβες του, κατά λάθος, το ραβδί του τρύπησε το πόδι του. Ήταν ένας μικρός τραυματισμός στην αρχή, όμως ο Lully, πεισματάρης και ίσως απρόσεκτος, αρνήθηκε να ζητήσει ή να δεχτεί ιατρική βοήθεια. Η πληγή μολύνθηκε, εξελίχθηκε σε γάγγραινα και παρά τις προσπάθειες, ο μαέστρος πέθανε από τη μόλυνση.

Αυτό το περιστατικό έβαλε τέλος στη χρήση του βαρύ ραβδιού για χτύπημα στο πάτωμα. Σιγά σιγά, οι μαέστροι άρχισαν να υιοθετούν την πρακτική που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα: να χρησιμοποιούν ένα λεπτό ραβδί (μπατόν) που κινείται στον αέρα, ή ακόμα και τα ίδια τα χέρια, για να δίνουν το ρυθμό και να επικοινωνούν με την ορχήστρα. Η κίνηση αυτή ήταν πιο ασφαλής, πιο ακριβής και επέτρεπε περισσότερη έκφραση και επικοινωνία.

Το ατύχημα του Lully δεν ήταν απλώς ένα περιστατικό υγείας — ήταν το σημείο καμπής στην ιστορία της διεύθυνσης ορχήστρας, που επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο μουσική και μαέστροι συνεργάζονται μέχρι σήμερα.

Επιπλέον, το γεγονός αυτό αποκαλύπτει μια εποχή όπου οι μουσικοί ήταν όχι μόνο καλλιτέχνες αλλά και πολεμιστές, οι μαέστροι είχαν φυσική δύναμη και έλεγχο πάνω σε μεγάλα σύνολα με σκληρά μέσα, και η τέχνη ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιβίωση και τον κίνδυνο.

Η αλλαγή στην τεχνική διεύθυνσης συνδυάστηκε και με την εξέλιξη της μουσικής και των ορχηστρών, που γίνονταν ολοένα και πιο σύνθετες και απαιτούσαν λεπτές και εκφραστικές χειρονομίες.

Σήμερα, όσο και αν μας φαίνεται δεδομένο, η χρήση των χεριών και του μπατόν είναι αποτέλεσμα αιώνων εξέλιξης, τραγωδιών όπως αυτή του Lully, και της συνεχούς αναζήτησης της αρμονίας ανάμεσα στην τέχνη και την ασφάλεια.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords