Γιώργος Θαλάσσης, Κατερίνα και Σπίθας: Αν δεν τους ξέρεις, ήρθε η ώρα να τους μάθεις

Υπήρχε μια εποχή που η Ελλάδα έψαχνε ελπίδα. Μια εποχή που οι πληγές του πολέμου ήταν νωπές, που οι μνήμες της κατοχής δεν είχαν ξεθωριάσει, που η λέξη “πατρίδα” σήμαινε κάτι περισσότερο από μια γεωγραφική τοποθεσία. Σε αυτήν την Ελλάδα, ένα περιοδικό γεννήθηκε για να δώσει στα παιδιά της χώρας κάτι πολύτιμο: ήρωες. Ήρωες που πάλευαν για το δίκαιο, που δεν φοβόντουσαν να σταθούν απέναντι στην αδικία, που θύμιζαν πως η αντίσταση δεν ήταν μια πράξη απελπισίας, αλλά μια πράξη ελπίδας.

Αυτό το περιοδικό ήταν ο “Μικρός Ήρως”. Και αυτοί οι ήρωες ήταν ο Γιώργος Θαλάσσης, η Κατερίνα και ο Σπίθας.

Το 1953, όταν ο Στέλιος Ανεμοδουράς κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του “Μικρού Ήρωα”, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως δημιουργούσε ένα από τα μεγαλύτερα εκδοτικά φαινόμενα στην ελληνική ιστορία. Δεν ήταν απλώς ένα περιοδικό, δεν ήταν απλώς μια ιστορία. Ήταν ένα σύμβολο.

Ο “Μικρός Ήρως” κυκλοφόρησε για 16 συνεχόμενα χρόνια, εκδίδοντας 798 τεύχη, κάτι σχεδόν αδιανόητο για τα δεδομένα της εποχής. Και όμως, κάθε εβδομάδα, τα παιδιά έτρεχαν στα περίπτερα, ανυπομονώντας να πιάσουν στα χέρια τους το νέο τεύχος. Δεν το διάβαζαν απλώς, το ζούσαν. Κάθε σελίδα, κάθε περιπέτεια, κάθε αναμέτρηση με τους κατακτητές τους έκανε να νιώθουν πως η αντίσταση ήταν ακόμα ζωντανή.

Γιατί, ας μην ξεχνάμε: ο “Μικρός Ήρως” γεννήθηκε σε μια Ελλάδα που προσπαθούσε να ξανασταθεί στα πόδια της. Μια Ελλάδα που είχε περάσει Κατοχή, Εμφύλιο, πείνα, φόβο, προδοσία. Σε αυτήν την Ελλάδα, η ιστορία του Γιώργου Θαλάσση και των συντρόφων του δεν ήταν μια απλή αφήγηση. Ήταν ένα μάθημα ζωής.

Ο Γιώργος Θαλάσσης δεν ήταν ένας συνηθισμένος ήρωας. Δεν είχε υπερδυνάμεις, δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας ενός ξένου συγγραφέα. Ήταν Έλληνας. Ήταν ένας από εμάς.

Ένα νεαρό αγόρι, ορφανό από γονείς, που ρίχτηκε στον αγώνα της αντίστασης εναντίον των κατακτητών. Ένας μύθος που κυκλοφορούσε στα γερμανικά και ιταλικά στρατόπεδα, ένας “αόρατος” μαχητής που έφερνε τρόμο στους εχθρούς και ελπίδα στους σκλαβωμένους Έλληνες. Δεν πολεμούσε μόνο με τα χέρια του. Πολεμούσε με το μυαλό του, με τη στρατηγική του, με την αποφασιστικότητά του.

Δεν ήταν απλώς ένας ήρωας. Ήταν η ενσάρκωση της ελληνικής ψυχής.

Δίπλα του, πάντα, η Κατερίνα. Μια γυναίκα-σύμβολο, ένας χαρακτήρας μπροστά από την εποχή του. Δεν ήταν η “αγαπημένη” του ήρωα. Ήταν η ηρωίδα του αγώνα. Δυναμική, έξυπνη, θαρραλέα, δεν έμενε ποτέ πίσω. Αντιμετώπιζε τους κινδύνους ισάξια με τον Γιώργο, ήταν το μυαλό πίσω από πολλές αποστολές, η φωνή της λογικής αλλά και της τόλμης.

Σε μια εποχή που οι γυναικείοι χαρακτήρες στα κόμικς ήταν απλές συνοδευτικές παρουσίες, η Κατερίνα ήταν μια ηρωίδα με υπόσταση, με χαρακτήρα, με δύναμη.

Και φυσικά, ο Σπίθας. Πόσος κόσμος τον αγάπησε, πόσα παιδιά γέλασαν και ταυτίστηκαν μαζί του; Ο αστείος, ο ατρόμητος, ο πάντα πεινασμένος Σπίθας, που όμως πίσω από τη φαινομενική του απλότητα έκρυβε μια τεράστια καρδιά.

Δεν ήταν απλώς ο “κωμικός” της παρέας. Ήταν η ψυχή της. Ήταν αυτός που θύμιζε πως η ελπίδα, το γέλιο και η αγάπη για τους φίλους είναι όπλα πιο δυνατά από οποιοδήποτε όπλο.

Πέρασαν δεκαετίες. Οι εποχές άλλαξαν, οι συνήθειες άλλαξαν. Αλλά ο “Μικρός Ήρως” δεν έσβησε ποτέ.

Γιατί δεν ήταν απλά ένα περιοδικό. Ήταν μια γενιά.

Ήταν η φωνή μιας Ελλάδας που ήθελε να θυμάται τους αγώνες της. Ήταν το παράθυρο σε έναν κόσμο όπου η δικαιοσύνη και η αντίσταση είχαν αξία. Ήταν η παιδική μας ηλικία.

Αν κάποτε ήσουν κι εσύ από εκείνους που διάβαζαν κάθε εβδομάδα τις περιπέτειες του Γιώργου, της Κατερίνας και του Σπίθα, ξέρεις τι σημαίνει. Και αν αυτό το κείμενο σου ξύπνησε αναμνήσεις, μοιράσου το. Για να μη σβήσει ποτέ ο μύθος του “Μικρού Ήρωα”.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.