14 Ιουνίου του 1995, το αντίο ενός χαρισματικού καλλιτέχνη

Σπουδαία και ειδική περίπτωση ο Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher).

Λατρεμένος στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον πλανήτη με χνάρια που δεν σβήνουν.

Υπήρξε ένας από τους πιο χαρισματικούς blues rock κιθαρίστες όλων των εποχών. Τόσο η τεχνοτροπία όσο και ο ήχος του, με τον οποίο πειραματιζόταν μανιακά, υπογραμμίζουν έναν πρωταγωνιστή-εργάτη αφοσιωμένο στην τέχνη του.

Το θρόισμα των χεριών του στην κιθάρα, το άγγιγμα της ψυχής του στις χορδές, είναι ακωδικοποίητο και απαράμιλλο. Όπως όλα τα μοναδικά έργα της υψηλής και αληθινής τέχνης που οι «ευλογημένοι» τα κάνουν να μοιάζουν απλά και κατά συνέπεια άμεσα και κατανοητά από τους απλούς θνητούς, που θέλουν να χαρούν τις ευλογίες τους.

Και σαν ερμηνευτής όμως και περφόρμερ στη σκηνή, αλλά και σαν τραγουδοποιός ο Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher) τα έλεγε και τα έγραφε καλά.

Αν δεν ήταν αυτός, πολλοί σύγχρονοι και κατοπινοί, δεν θα έπαιζαν έτσι, ούτε θα είχαν βουτήξει στα blues.

Αυθεντικός και ευρηματικός συνάμα, συνεπής και ειλικρινής με τα θέλω της καρδιάς του, ο Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher) έφυγε απρόσμενα και βιαστικά στις 14 Ιουνίου 1995 αφήνοντας στους φίλους της καλής μουσικής και της Fender Stratocaster ένα αίσθημα ορφάνιας…

Ευτυχώς μένουν και ταξιδεύουν στα χρόνια, ομορφαίνοντας τις ζωές μας, τα αμανάτια του.

Κώστας Μπαλαχούτης για το sportime.gr.

Keywords